(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

 

Pro su prus de s’opinione pùblica sarda (pro evitare chi calicunu mi crìtichet in antis de su tempus., cramo, comente testimòngios, s’ùrtima verìfica de “Il Sole 24 ore” in contu de popularidade de sos guvernadores de sas Regiones e su resurtadu de su referendum de su 4 de nadale de antiannu) sa Giunta de como est una de sas prus “metzanas” de sos ùrtimos 20 annos, si non de prus.

Deo creo chi custu giudìtziu no li deghet, a sa Giunta de como. Si penso a sos annos colados, dae su cumintzu de sos annos 90 a oe, mi benint a conca nessi duos o tres guvernadores chi de seguru fiant peus de Pigliaru, e unu muntone de assessores chi est pagu a lis nàrrere chi no nde ghelaiant.

Custu tocat a lu reconnòschere, cando si faeddat de rimpastu.

Est giustu a cramare sas cosas comente sunt, e nàrrere comente ant tratadu male tzertos assessores, chi Pigliaru los at sacrificados in antis de su tempus in s’artare de sos echilìbrios de un’alliàntzia sena babbos, sena ghia, sena riferimentos ideològicos fortes, sena un’orizonte, sena un’idea forte e moderna de Sardigna.

Ca su problema – sa resone chi sardos medas no los podent bìdere, a Pigliaru e a sa Giunta sua – est pròpiu custu. Si intendet una sensatzione eterna de provisoriedade, una mancàntzia de ideales e de disinnu istratègicu unitàriu; custu ponet in su nudda cale si siat interventu-tampone, cale si siat annùntziu e cale si siat resurtadu episòdicu, frutu de s’atzione – iscoordinada dae su restu de sa Giunta – de custu o de cussu àteru assessore..

Mancari mi cunsìderent dae meda comente unu de sos crìticos prus malos de Pigliaru e de sa majoria sua, no mi so unidu mai a sos giudìtzios personales tostos chi carchi amigu meu at dadu de sas assessoras Falchi e Firino.

In carchi ocasione apo fintzas faeddadu bene de sos àteros ex assessores Demuro e Morandi. E no apo tentu mai peruna cuntierra cun Luigi Arru, Virginia Mura o Cristiano Erriu.

Ne mi dia mai bisare de nàrrere chi Paolo Maninchedda – dae su cale totu mi dividit dae su puntu de vista de sa polìtica “soveranista” de guvernu – non siat istadu un’assessore a sos Traballos Pùblicos comente si tocat.

Nono, su problema no est personale. Est in sas cosas chi si faghent. In s’impostatzione de “sistema” chi s’at dadu custa Giunta, sa prus “collaboratzionista” e “dipendentista” in s’istòria de s’Autonomia. Sa prus pagu autònoma e duncas sa prus firma, sa chi est prus ligada a lògicas chi non tenent coro, conca e ancas in Sardigna.

Sa responsabilidade de custu fallimentu polìticu est totu de Francesco Pigliaru (e petzi Deus ischit cantu mi costat a lu nàrrere cun custa craresa, si penso a su raportu personale chi nos ligat) e a cantu est testorrudu a difèndere sos tres assessores chi rapresentant mègius sa visione sua de (non) guvernu de sa Sardigna.

Sos tres chi, cun sa gestione issoro de setores fundamentales de sa Regione (Programatzione, Trasportos e Ambiente), tenent, in pare a su presidente, sa responsabilidade prus manna de sas ruinas polìticas e sòtziu –econòmicas in ue nos agatamus.

Responsabilidade aumentada dae su fatu chi subra de custa Giunta de sos Mègius (presuntos) fiant in medas chi teniant isetos mannos in su 2014, in s’agabbu de un’àtera legisladura chi de seguru no amus a ammentare comente legisladura profetosa pro sa Sardigna, prenas de iscàndalos, rimpastos, disamistades e polìticas chi andaiant dae su collaboratzionismu cun Roma a cambiamentos improvisos in favore de sa zona franca.

Su rimpastu chi ant a fàghere intre su 7 e s ‘8 de martzu, (su chi fiant isetende dae un’annu e mesu), no l’at a carculare, in pràtica, nemos. Ca no est fìgiu de una leada de cussèntzia de su chi est e no est andadu bene, e non si podet cunsiderare una botzadura de sos chi nch’ant bogadu a foras. E nemos si isetat nudda mancu dae sos noos.

Est su contu de semper, una casta de minestra caentada, chi Pigliaru forsis bi cheret agiùnghere su sale de sa “maladia de sos annùntzios” chi paret chi nde siat sufrende dae cando est torradu a essire a campu.

Ant a èssere meses tostos – forsis 24 – pro sa Sardigna.

Tempus pèrdidu, a dolu mannu nostru. Isperemus (a chie si siat chi tochet su disafiu dae su 2019 in susu) chi custa ìsula aguantet.