(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto e selezionare quella tricolore)
Est dae eris chi apo in ogros su videu de su mafiosu arrestadu e de su bighinu de domo chi, suta sa mirada de s’agente de Politzia, basat cussas manos istrintas in sas mussas.
Est un’imàgine chi faghet male, chi ofendet, chi faghet nechidare. Mescamente in su Paisu de sa retòrica, in ue sas tzelebratziones pro sos màrtires làicos Falcone, Borsellino, Chinnici, Ciaccio Montaldo, Lucarini strisciata de divènnere unu rituale bòidu.
Sas imàgines de cussu basu, de cussa sutamissione, de cussu mustrare una fidelidade a craru, ofendent ma contant mègius de unu tratadu de sotziologia -cun sa lestresa de unu cariche in bentre – cales sunt galu oe sos mecanismos chi règulant sa vida sotziale nostra.
Su basadore de manos, in capas insambentadas, in capas trasseras cun dinari de limpiare, contat, in bìndighi segundos de secuèntzia teatrale, s’arci italianu chi at bisòngiu de unu santu a su cale si furriare pro isperare de nde essire dae una cunditzione de angustia, de timoria, de dipendèntzia, de solidale, de poberesa chi est finas rimitania in sos valores.
De cantos basadores de manos de pagu segura netesa morale semus a fitianu indorriados? E cantu nois puru, sena mancari nos abigiare, semus protagonistas de custu ischema mentale?
Devides ischire chi apo bidu prus manos brutas basadas in Casteddu, in 9 annos, de cantos nd’apo bidu in Tresnuraghes in 35.
In sa sotziedade nostra est unu avesu. Totus ischint chi unos cantos personàgios – finas si no ant cundennas – impreant su poderiu a manera fraitza pro si irrichire e afortiare sa ‘banda’.
E puru nos fritimus, custrintos a pedire unu postu de traballu, un’autorizzazione, un’acotzu pro brincare una filera o una lista de isetu in un’ufìtziu pùblicu, o finas unu pagu de visibilidade o de cunsideru.
Su sistema gasi si autoalimentat. Isparessent a manera progressiva sos deretos e ismànniant sos ‘printzipales’. Sas manos de basare si illonghiant cara a nois, sena coidadu a basare mancu sa parte de pedde prus pagu bruta.
S’imàgine de su pòberu pedidore chi basat sa manu a su mafiosu in mussas nos faghet male, nos ofendet e nos iscàndulat.
Ma non nos cumbidat finas a nos pregontare subra su sistema in su cale semus arressos? E non nos cajonat gana de nos furriare e nàrrrere chi sas cosas depent e podent mudare?
Ma mudant petzi si ognunu de nois proat a las mudare, liberende-si dae sa tzerachia de sos printzipales de lìnghere chi demant sa cuscèntzia e dignidade nostra.
Inviato dal mio dispositivo Huawei
La vera immagine di inchino dello Stato, verso il boss è un’altra….. Questo personaggio viene arrestato e gli viene concesso di decidere la trattoria da seguire, ma specialmente gli viene concessa la possibilità di essere avvicinato e toccato da un terzo. Normalmente, per i non boss, diventa impossibile anche toccare la propria moglie. Il problema è che lo Stato ha paura, quindi il ruolo e la forza del boss viene rafforzata. Qualcuno mi potrà parlare di gestione dell’ordine pubblico, ma questo conferma la mia tesi, lo Stato è debole, perchè gli interessi dei politici non sono gli interessi comuni, ma gli interessi di casta. Auguri
La manifestazione di ossequio é semplicemente espressione di un paese che non crede piú nelle istituzioni e che oggi ritiene lo Stato e chi ricopre oggi pro tempore ruoli istituzionali un nemico piú pericoloso e piú immorale di quello che sono i tradizionali “briganti”.
Sono altrettanto disgustato dal fatto che le forze dell’ “ordine” abbiano concesso questo atto di …sottomissione !