(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

No istamus mègius cunforma a un’annu a como. Ma nemmancu peus. Est a su matessi tempus su dramma e sa fortza de sa terra nostra: semus firmos, a prus de isulados. Ma si non megioramus cun s’immobilidade, nessi evitamus dannos peus. A su mancu finas a cando non detzidimus su caminu de leare.

Su fine de s’annu nos at regaladu tzertesas noas a propòsitu de sa tzentralidade de sa chistione ètica e morale in sos issèberos polìticos. Ca nos est craru chi non bastat prus cun pònnere làcanas sacrosantas intre su lìtzitu e s’illìtzitu. E chi si sa finalidade polìtica (pro nàrrere, sa de dare traballu – o sustentu – a chie su traballu no lu tenet) giustìficat ogni mèdiu, no est pleonàsticu ammentare chi sos mèdios devent semper e cando èssere legales e trasparentes.

Unu propòsitu bonu pro s’annu chi est intrende diat èssere su de s’impignare a non si pònnere a in segus de iscudos umanos sena salàriu, a s’ispissu manigiados a manera esclusiva pro persighire su poderiu, cun sa finalidade ùnica de l’esertzitare e de sighire fitianu.

Dae su momentu chi si persighit un’interessamentu de custa genia s’abbandonat su fàghere polìtica in sentidu positivu, ponende a in antis sos interessos pròpios a sos de sa colletividade. E si faghet unu dannu incalculàbile a su sistema econòmicu e sotziale in sa totalidade sua.

Non chirchemus iscusas dèbiles. A s’ispissu fintzas nois tzitadinos semus còmplitzes: pedire unu praghere a unu polìticu amigu, leare sa tessera de unu partidu pro megiorare sa situatzione personale e “oliare” sos tzentros de poderiu pro fàghere bàlere sos deretos pròpios – tropu a s’ispissu fatos passare comente cuntzessiones – est una manera pro contribuire a istitutzionalizare su malacostumadu e su malu guvernu.

In s’antiga Roma, pàtria màssima de sa corrutzione. a testimonia chi s’istòria si repitit e chi podet èssere un’esertzìtziu de retòrica pura su de pensare de la pòdere cambiare cun una prèiga o, mègius, cun s’esempru – aiant istabilidu tres printzìpios chi su personale polìticu deviat sighire: non fàghere dannu a sos àteros, dare a cada unu su suo, campare cun onestade.

Tres cosigheddas, dae ue podimus torrare a mòvere pro afrontare s’annu nou de un’àtera manera. Si nono, comente naraiant giajos nostros, “pro èssere peus, mègius gasi”.