Comente iscriet un’amigu meu a propòsitu de un’artìculu de su consigeri regionale Paolo Zedda chi defensat su testu ùnicu de sa limba sarda: “in cauda venenum”. Zedda difatis petzi in s’ùrtimu puntu de s’artìculu mustrat sa finalidade de custa lege:

“Gli enti locali, le scuole, le associazioni e i soggetti privati sono tenuti solo ad adottare solo la norma ortografica. Essi sono invece liberi di scegliere la norma linguistica (possibile scegliere quella regionale, una delle varietà letterarie storiche o altre norme locali).”

Traduidu in sardu signìficat chi isse cheret abèrrere su portale a sa teoria de su logudoresu, nugoresu, campidanesu, e bae a ischire cantas àteras variantes, comente limbas diferentes e distintas dae sa limba ùnica sarda.

Sa positzione de Zedda la podimus definere comente “setzessionismu linguìsticu”, una de sas mègius istrategias in contra de s’impreu de sa limba sarda, una pedra posta in mesu caminu pro èssere de impèigu a un’impreu mìnimu e normale de su sardu, una de sas mègius maneras de atogare una limba minoritària e minorizada che sa nostra: la partzire in cantos.

Su fatu chi li costet a iscrìere “limba sarda” sena bi dèvere annànghere o remplasare cun frases tramposas comente “… norma simbolicamente rappresentativa della Sardegna … varietà letterarie storiche o altre norme locali” li diat dèvere dare unu pagu de impìciu pro istransire su ridìculu linguìsticu. Leadu a manera literale su suo est un’arresonu antisientìficu, fundamentadu in una teoria polìtica linguìstica anòmala, istravagante, ca sa normalizatzione de una limba, de cale si siat limba, cunsistit in s’impiantu e difusione in sa sotziedade de sa variedade istandard codificada, creada pretzisamente cun cussa finalidade.

Arresonu diferente est chi custa limba comuna si potzat arrichire cun tèrmines de totu sas variedades, comente est òviu. Connoschimus forsis carchi responsàbile polìticu de cultura italianu, frantzesu o tedescu chi li siat bènnidu o chi li bèngiat a conca de faeddare a su matessi tempus de normalidade linguìstica e de agiudu a s’impreu de formas linguìsticas de unu logu o regione? A seguru chi nono.

Comente si podet pensare, e non tènnere unu mìnimu de malistadu a iscrìere:
“… le scuole… sono tenute ad adottare solo la norma ortografica. Esse sono libere di scegliere la norma linguistica (possibile scegliere quella regionale, una delle varietà letterarie storiche o altre norme locali).”?
In Bonn ant isseberadu forsis una norma linguìstica diferente dae sa de Monaco? In Granada ant isseberadu una norma linguistica diferente dae sa de Valladolid?

Sos libros chi s’ant a impreare in sas iscolas sardas devent èssere iscritos in sardu istandard, ca una de sas funtziones de ogni sistema educativu, sardu incluidu, est sa de dare sa padronàntzia de sa limba pròpia, de totu sos recursos espressivos chi nde formant sa richesa e chi permitint a chie l’istùdiat de tènnere cumpetèntzia in cussa limba, no in una parte ebbia de sa limba.

E custu si otenet cun una limba sarda istandardizada, chi giai tenimus e chi at dadu sos frutos suos in custos ùrtimos annos, sa LSC, cun s’istùdiu de totu sos autores sardos, de totu sos tempos, de ogni logu e de ogni istile, sena pesare, cun mentalidade provintziale, tancas serradas a muru, comente pretendet de fàghere sa lege defensada dae su consigeri Paolo Zedda, lege chi no amparat s’integridade de sa limba sarda e chi a su matessi tempus li negat unu benidore.