(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

“Est diferente si a gestire, promotzionare e acumpangiare s’ìsula nostra a su tempus benidore semus nois cun sa conca nostra, s’intelligèntzia nostra, sa cultura nostra, cun s’ostinu e determinatzione chi nos distinghent, cun sa voluntade de sighire campende·bi in contu de nos intregare a chie arrivit cun sa prospetiva temporale de unu fundu de investimentu o cun progetos de istèrridas de tzimentu chi in càmbiu de pagos soddos faghent de unu patrimòniu inestimàbile su desertu”.
Custu si podiat lèghere in su programma de sa giunta regionale de Renato Soru in su 2004. Paret chi nche siat coladu unu sèculu, un’istajone de isperas s’est consumida cun errores meda, ma non si podet atzetare chi subra de cussos obietivos falet s’ismèntigu de s’indiferèntzia.
E mescamente est impensàbile chi in totu custos annos apat menguadu cussa idea de Sardigna chi, mediante istrumentos comente su PPR e sa lege urbanìstica, si cheriat preservare, essende cuscentes de sa bellesa istraordinària de s’ìsula nostra: unu bene chi una borta consumidu non podet èssere recuperadu ca pro lu creare sos mannos nostros b’ant postu millènnios.
Su paesàgiu est una particularidade de s’identidade nostra. Cunservare e gestire cun responsabilidade su paesàgiu “frutu de su traballu millenàriu de s’òmine in una natura difìtzile, signìficat cunservare s’identidade de chie b’istat. Unu pòpulu sena paesàgiu est unu pòpulu sena identidade e sena memòria”. Una terra, su pòpulu suo, sunt su paesàgiu suo, sa cultura sua, sa limba sua, s’istòria sua, sa mùsica sua.
Est pro custu chi non devet èssere permitidu a nemos de sighire consumende su patrimòniu nostru ambientale e paesagìsticu. E non devet èssere permitidu nemmancu a custa giunta regionale chi si definit de tzentru-manca, sovranista e, paret, fintzas indipendentista.
Custu guvernu regionale s’est aprontende a fàghere su chi non fiat resèssida a fàghere sa destra: iscontzare partes importantes de su PPR. Ant comintzadu cun s’annullamentu de sa “Conservatoria delle Coste”, ant sighidu cun s’atzetatzione sustantziale de su “Piano casa” chertu da Cappellacci e como acabant sa faina cun su DDL subra de su “Governo del territorio”. Su consumu de su territòriu paret chi siat, un’àtera borta, s’idea dominante.
Comente est possìbile traìghere cun tanta superfitzialidade unu de sos istrumentos normativos prus eficatzes de amparu de su patrimòniu nostru de sa costera cuntènnidos in su PPR? E in prus faghende·lu passare comente un’idea geniale: pro illargare s’istajone turìstica diat èssere sufitziente a “illargare” sos albergos, cunsentende de annànghere àteras volumetrias in sa làcana de sa costera a treghentos metros dae su mare.
Una norma chi paret fata a posta pro avantagiare su turismu pro sos ricos, sos albergos mannos, sos interessos de s’emiru de su Qatar in Sardigna.
In s’interi, cun una delìbera apòsita, ant fatu a modu de fàghere ineficatze sas interferèntzias infadosas de carchi “Sovrintendenza” coragiosa e eliminare sos àtere e tantu nodos e presòrgios infadosos chi diant pòdere èssere impèigu a sos progetos de su gas, escluende dae su vìnculu paesagìsticu sas àreas industriales mannas chi s’agatant in sas zonas costeras.
E tando pro ite s’ispantare si s’initziativa de sa giunta est amparada dae
sos chi isterrent su tzimentu pro professione, dae sa Confindustria, dae sos òrdines professionales e dae sos chi non perdent ocasione pro aprovare cun entusiasmu sos volenterosos chi si impignant a iscontzare su chi abarrat de sa polìtica ambientale, paesagìstica e urbanìstica de sa giunta Soru.
S’arriscu est chi torrent a nudda sas conchistas otentas cun pelea e chi torret s’òrdine de in antis postu in discussione dae unu riformismu visionàriu e innovativu. Unu brincu a in segus chi rapresentat su perìgulu de istèrrida de tzimentu in sas costeras sardas e chi podet compromìtere sena rimèdiu su patrimòniu nostru istraordinàriu, ambientale e paesagìsticu.