(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)
Sa presentatzione de unu Manifestu pro s’scola sarda, acontèssidu pro opera de alternativa Natzionale su 1 de abrile in Aristanis, at lòmpidu pagas dies antis de un’àtera acontèssida chi nd’at, in bia definitiva, bogadu a campu su progetu de ispèrdida de s’iscola pùblica italiana: s’aprovatzione, su 7 de abrile, de is decretos operativos de sa lege 107/2015, batijada in manera befiana dae su peus partidu post-fascista in su guvernu comente “Bona Iscola”.
In custas dèlegas, pro dda segare in curtzu, si cunfirmat canto aiat propostu in origini su disignu polìticu uni laterale de su guvernu Renzi, in su minusprètziu prus assolutu de cale si siat diàlogu cun is partes pertocadas, in su disinteressu de is pedidas pro parte de is traballadores de s’iscola e de is istudiantes, abusende de totu su chi si pintat comente a su mandadu de fundamentu in s’esistèntzia matessi de ogni protzessu educativu: a formare persones e tzitadinos cussentes, in gradu de iscedas autònomas, chi potzant gosare de is matessi cunditziones de partèntzia e chi siant postos in gradu de cumprire, totus, is matessi intentos. Si cunfirmat, a s’imbesse, sa voluntade de mudare s’iscola pùblica in una sienda chi isforrat imperadores passivos e consumadores privos de ainas intelletuales.
Sa lege 107 est duncas una trampa, una lege chi torrat agoa de deghinas de annos: chi insertat a marolla s’alternàntzia iscola-traballu, nde bogat oras a sa formatzione didàtica ordinària e ddu faghet in manera ispreosa, fatu fatu beni·mi·nde cuende formas de isfrutamentu de minore; chi arrimat un’atera borta a is disàbiles in rolos lacanàrgios, ismenguende resursas econòmicas e oras de sustentu; chi fùrriat is esàmines de istadu in una passigiada in ue una dudosa “proa invalsi” e “s’alternàntzia iscola-traballu” (non s’ischire, is capatzidades crìticas, is abilesas linguìsticas, tecnològicas o relatzionales, is calidades espressivas e lògicas, etzètera, est a nàrrere totu su chi una dimensione de traballu globale e cumplessa at bisòngiu) faghent puntos crèditu pro èssere ammìtidos paris a sa “mèdia” de 6 finas cun insufitzièntzias graes; chi torrat a assignare sa formatzione professionale a is regiones boghende un’annu de istùdiu e torrende a s’iscola gentiliana chi, cun resone, Gramsci aiat definidu iscola classista. Ma totu cussu no est incumpetèntzia, cussu est su passàgiu chi concruit unu progetu incumentzadu cun is guvernos Berlusconi e cumpridu in manera isbirgongiada cun su Gentiloni, a testimòngiu, pro chi diat a serbire, de is trassas tra is càbudos de is partidos italianos e in is orientamentos e disignos polìticos issoro chi bident in s’iscola su tzentru de su sistema de controllu e de guvernu de is generatziones benidoras.
A custu puntu sa Sardigna, imperende a prenu is possibilidades suas de autonomia (una die, in capas, de indipendèntzia) depet a marolla pònnere in pràtica, e a lestru, is puntos iscritos in su Manifestu, ponende in atu cantu s’articulo de s’Istatutu sardu permitit e chi narat: “…sa Regione at facultade de adatare a is bisòngios suos particulare is dispositziones de is leges de sa Repùblica, boghende normas de integratzione e posta in atu, subra is matèrias a sighire:
• istrutzione de ogni òrdine e gradu e ordinamentu de is istùdios, a s’imbesse siat a furriare in manera ufitziale còmplitze de su genotzìdiu culturale postu in atu dae su “mere” italianu chi aguantat is corrias de su controllu, decretende chi sa terra nostra, prus de totu is àteras, bistu is datos subra s’abbandonu iscolanu (ma custu mèritat un’àteru articulo), depet èssere bista comente a logu de “gentighedda ghetada a pare”, una colònia de isboidare de energias, de privare de raighinas e duncas de destruire a praghere.
A su Manifestu depet sighire, a coitu, un’agenda de traballu fata de addòbios, de àteras propostas, de fainas chi punnent custa amministratzione de Sardigna cancarada e passiva (ativa però in èssere còmplitze), in manera de sarbare a su nessi su pagu chi abarrat de s’ischire nostru, paris a is pagos ma coragiosos maistros nostros chi traballant in trintzea pro amparare limba e cultura, a is sòtzios, a is intelletuales, a is sìndigos, e a is persones.
No amus tempus meda.