(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

 

Ite dies!

Su cariadore Sardigna nos donat unu misturu de delusiones, pensamentos, isperos e orizontes.

Sa die de eris est istada dilicada in manera particulare, e sas dies benientes pensamus chi ant a èssere gasi etotu cumplicadas.

Su “tzucada” sonnis–sonnis de su presidente de su Cussìgiu italianu a Casteddu est istada una cosa chi faghet isfartare.

Sa Nuova Sardegna, in su tìtulu de abertura de oe, lu resumet comente si tocat: Gentiloni at fissadu sas prioridades de su raportu intre Itàlia e Sardigna. Paret chi sas cosas de fàghere prus in presse siant duas: su cumpletamentu de sas istruturas nàschidas cun su G8 furadu a s’Ì’Isula dae Berlusconi; s’ossimoru fantàsticu de sa chìmica birde.

Est a nàrrere: Gentiloni est chi fissat su programa? A beru non b’at nudda de prus detzisivu de arresonare intre nois e s’Itàlia? Est a nàrrere: a si podet atzetare chi sa Regione si presentet comente istràngia in domo sua – in un’aposenteddu de s’aeroportu de Elmas – a pedire, comente un’intrusa chi nemos saludat, unu pagu de atentzione de su Presidente de su Cussìgiu?

Sa Madalena e sa chìmica birde sunt duas caras de su matessi bìculu de ferru chi li narant medàllia: sunt “prioridades” pro sos chi connoschimus (progetistas, esecutores de òperas pùblicas, gente chi si leat sos cuntributos pùblicos, totus cuados in palas de operajos mudados in iscudos umanos) ma sunt catedrales in su desertu chi non faghent parte de unu disinnu integradu e cun prospetivas.

Interessos privados presentados comente cuntzessiones de s’Itàlia a una Sardigna – cunsiderada comente istitutzione – chi non tenet birgòngia a si mustrare sutammissa culturalmente e politicamente, chi no est bona a elaborare unu disinnu istratègicu de cuncordare cun sos territòrios e pro sos territòrios. Dae inoghe, su tentativu de bèndere sa nàschida de duas catedrales noas in su desertu comente su cumintzu de su riscatu. Cun tantos saludos a su dinare a su cale amus renuntziadu, in antis in su 2006, a pustis in su 2014 – comente Gentiloni eris at ammentadu in manera legìtima – e a s’idea de unu riscatu beru fundadu in sa pranificatzione, in sa modernidade, in sas retzas e s’innovatzione.

Sa veridade polìtica de s’addòviu de eris l’at bogada a pìgiu Giuseppe Meloni in s’Unione Sarda: su limbàgiu de su corpus de Gentiloni at mustradu belle infadu in su cunfrontu curtzu, atzetadu dae issu petzi pro èssere manerosu, cun Pigliaru. Su protagonista beru de sa die fiat Massimo Zedda, cun unu pagu de resone individuadu dae Matteo Renzi comente unu de sos isteddos noos possìbiles de su panorama polìticu italianu.

Creo chi, in manera tzìnica e pagu dadivosa, comente apo giai iscritu in sas chidas coladas, Renzi e sos suos apant detzisu de nche mandare a Pigliaru. L’ant incurpadu, in antis de totu, de su resurtadu disastrosu de su referendum de su 4 de nadale. In prus, ant postu a cunfrontu sa personalidade e sa (in)popularidade (tzertificada dae sas inchertas demoscòpicas) suas cun cussas estremorosas de Zedda.

Tenimus in dae in antis nostru tempos malos a beru, fintzas e mescamente pro custu. Unu contrapassu curiosu pro Pigliaru, chi aiat iscumissu totu in s’omogeneidade sua cun Renzi e sas polìticas suas isfrontadas.

Ma non bastat. Su Pd sardu forsis at a torrare a tasire su cungressu, isetende chi in Roma detzidant a pitzu de ischirriòngios e echilìbrios noos.

In s’ìnteri sunt sighende a tasire non solu su rimpastu in sa Giunta ma fintzas sas nòmimas de duos assessores chi in custu mamentu particulare sunt fundamentales: su de s’Agricultura e su de sa Reformas, chi sunt dae meses vacantes.

E b’est chi est boghende profertu dae custa situatzione pro s’afortire. Bragosu pro more de sos 5 cussigeris regionales suos (tres elèghidos, duos “bogados a pìgiu” in cursu de òpera) su partidu (soveranista de manca) de sos sardos est prontu a pònnere s’Opa sua in sa polìtica sarda: in sas chidas benientes paret chi siat prontu a annuntziare chi podet contare subra de unos 40 sìndigos e prus de 150 intre assessores e cussigeris comunales.

Podimus pensare chi in palas de custa adesione de massa b’apat tensiones ideales fortes a beru e no unu riferimentu a sa gestione de sos finantziamentos chi dae Casteddu sunt partzidos in sos territòrios. Ca semus seguros in manera asoluta chi perunu sìndigu si siat intesu mai in dovere de giurare fidelidade in càmbiu de s’otenimentu de deretos giustos. E chi pro perunu sìndigu apant postu in pràtica o minetzadu vengas o esclusiones si b’at sèberos polìticos alternativos.

Totu custu, de seguru, est frutu de s’idealismu 2.0: in cale àtera manera podimus definire sa crèschida prepotente de unu partidu, in sustàntzia, personale, fundadu tres ABI a como, e chi in custu mamentu podet giai contare in su 10 pro chentu de sos amministradores sardos, a cunfrontu de su 2 o 3% otentu in mèdia in sos apuntamentos eletorales prus de importu chi at afrontadu fintzas a como?

Augùrios, Sardigna.