(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto e selezionare quella tricolore)
“Mi diat pràghere a cumbidare a totu sos chi ant aficu a s’arga industriale e a sos elementos chi luant su logu, a si los pònnere in domo, sende chi narant chi sunt bonos e pretzisos. Ma non lu naro, ca su livellu de sas argumentatziones pro sos luadores est giai meda bàsciu”.
Custu pensamentu atzudu est de s’istòricu Omar Onnis e est riferidu a sas reatzione indignas chi unos cantos cummentadores ant presentadu contra a su pensamentu de sa cantadora Claudia Aru, in antis in sa bacheca sua de Facebook e pustis in su blog nostru.
Unu atacu tostu a sos dirigentes de sa Fluorsid e a sos luadores in genere, cun unu giudìtziu (chi si podet cumpartzire) in contu de su cumportamentu de su mere de s’istabilimentu de Machiareddu Tomasu Giulini, chi at manifestadu pedinu pro sos sete destinatàrios de sas misuras cautelares e però no at naradu nudda subra su luòngiu ambientale chi nde essit a foras dae su cuntestu de sas indàgines.
Ite si podet nàrrere de custos cummentadores chi, galu una borta, a manera bisogada, ant baratadu su miràgiu de una busta paga segura pro paga gente cun sa seguresa manna de un’atentadu a sa salude de totus?
Nudda. Ogni paràula diat èssere imbolada. Nudda, si non chi sena un’operatzione culturale pretzisa chi nos leet dae su ricatu subra su cale si fundat su cummèrtziu “ambiente-traballu” (in pràtica, un’isfrutamentu dòpiu chi batit a s’irrichimentu de pagos) nudda podet cambiare:
Ma sa cuscèntzia tocat a àere sa gana de si la formare puru. Su problema est chi semus finas dromidos o arrennegados meda, a s’ispissu ingimiriados a isparare a zero subra totu cussu chi nos passat in ogros, e tando però non nos impignamus. Però est unu dovere tzivile.
Una manera pretzisa de istrobbare sos manovradores chi – in cunforma a eletziones, guvernos e giuntas regionales – sunt cumbintos de pòdere impreare comente cherent su territòriu sardu, diat èssere cussu de cramare sas cosas cun su nùmene issoro.
Ca est beru chi custa terra at bisòngiu de traballu. Ma su traballu non si podet fundare subra su ricatu colletivu de su destruimentu de s’ambiente e de chie in cussu ecosistema bivet.
Luòngiu. Est cussu chi pro deghènnios sos colossos de sa chìmica, de sa petrolchìmica e de s’allumìniu ant produidu in zonas mannas de Sardigna. Iscàrrigos abusivos, ammuntonamentos de materiales noghidores, faldas acuifèras atosconadas, aera mala e guasta. S’efetu dannàrgiu pro s’òmine e pro s’ambiente non si podet calculare. E, comente demostradu dae sas sentèntzias reghentes, nemos pagat.
Bonìficas. Sunt cussas chi nemos at fatu. Unu ex ministru de s’Ambiente at a fatza manna amìtidu chi in Sardigna non las est faghende nemos. Né a Portu Turre, né in su Sulcis. S’efetu? Sa terra, sas venas de abba, su mare, totu abarrat luadu. E sas lobby mannas de s’energia e de sa trasformatzione de sos produtos cchìmicos e petrolìferos podent sighire a fàghere ùtiles, sena parare fronte a su capìtulu de sos gastos pro su risanamentu.
Traballu. In cussos setores est isparidu e sunt semper prus pagas sas garantzias, siat pro sa calidade chi pro sa cantidade. E puru sunt medas chi no agradessent a nde faeddare. Binchent sos discursos de creze “ma andende-si-che sas industrias mannas – eja, est beru, luant su logu e pagant pagu – nois ite faghimus? “. Sunt pensamentos chi si podent cumprèndere. Ma forsis bi diat chèrrere una polìtica capatza de ofèrrere alternativas. Cun sas ideas craras subra su fatu chi custu modellu de “sutasvilupu” est pretzisu a l’abandonare, in antis chi àteru territoriu siat furadu a ideas noas, prus serentes a s’istòria, a sos piessinos de s’ambiente naturale, a s’aficu naturale de sos sardos.
Non diat èssere male, posca, chi subra custos temas, si ischideret sa Giunta Regionale, ausente manna in sas primas 48 oras dae s’iscobiada manna de s’inchiesta Fluorsid.
Caro Anthony sono perfettamente d’accordo con te ! Noi sardi siamo dei pecoroni, indolenti, capaci solo di lamentarsi e piangersi addosso.
La violenza inaudita verso il nostro territorio segnato da sfregi di ogni tipo è una cicatrice dolorosa che lasciamo a noi stessi e ai nostri posteri. Non esiste alcun compromesso che possa giustificare un deturpamento. Lasciarlo fare è solo un atto di masochismo vigliacco.
Tutto giusto. Però non siamo più capaci di indignarci, non per superficialità, vigliaccheria o codardia, siamo stanchi delle chiacchiere della nostra classe politica regionale e della incapacità di farsi sentire dal governo nazionale. Si parla di sviluppo alternativo all’ Industria, bene !! Perché il turismo funzioni ci vogliono tante cose, tra le quali strade efficienti. Ora pensiamo alla nuova 554 e lo stato dei lavori a meno di un mese dalla stagione Estiva, si può tollerare uno stato dei lavori fermo praticamente da un anno ?
Tutto quello che dici è vero ormai i potenti ci stanno uccidendo giorno per giorno cosa ne pensi delle scie chimiche ? Oggii mattina mi alzo presto e guardo il cielo limpido ma dopo un po mi vedo tutte queste scie sulla mia testa e dico addio al mio cielo azzurro che diventa cupo con questa cappa grigia queste scie e questi aerei vagano per tutto il giorno avvelenando campagne acqua aria pensi che questo non sia una mossa di potere ma nessuno fa nulla spero che con questa denuncia la Sardegna faccia quachecosa per difendersi e difenderci
Considero Il signor Giulini uno sprovveduto e assolutamente incapace ad operare nell’ambiente calcistico considerando che si è portato i collaboratori dal continente lasciando ai sardi la pulizia dei cessi e la chiusura dei cancelli.
Mi viene un dubbio !…..ma non sarà che ha acquistato il Cagliari per le magagne future ?
Per lui tra l’altro tutto facile per il nuovo stadio…tutti sappiamo quello che è successo a Cellino
possono anche essere parole giuste e pensieri giustificati. Ma sono parole scritte da una cameretta del domicilio. Se avete tanto ardire, perché non mettere la faccia alle parole pronunciate. Usciamo da queste scatole di plastica, primo unico separè dei pensieri dell’uomo e diamo vita alle piazze.
Quelli che accettano l’inquinamento lo fanno sperando che poi ad ammalarsi di tumore sia il vicino.