(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Pasca manna est pro totus una mistura serenidade cun pensamentu, chi lompet dae su mistèriu mannu de s’agabbu de s’esistèntzia e de su destinu chi nos isetat addae de issa.
Custu destinu, chi si narat morte, dae su cale – comente naraiat Santu Frantziscu — perunu òmine si nde podet fuire, est istadu Gesùs de Nazareth a donare sa risposta finale, ca pro sa prima bia in s’istòria, in dd’una gruta foras de Gerusalemme, su chi fiat impossìbile fiat acadèssidu. Inoghe su corpus marturiadu de unu giòvanu rabbi chi aiat predicadu pro tres annos pro is carreras de sa Palestina e chi, durante sa Pasca ebràica de s’annu trinta fiat istadu rughefissu, fiat isparèssidu totu in dd’uno dae su sepurcru a in ue fiat istadu collocadu duas dies a in antis.
Is evangelistas nos contant a sa minuda su chi fiat acadèssidu in cussas oras de trumbullu e chi podet èssere resumida de custa manera: non feti cussu mangianu su sepurcru fiat istadu agatadu isbòidu, ma pro is baranta dies chi fiant sighidas Gesùs matessi fiat aparèssidu a is discìpulos suos, biu!
Nemos est logicamente custrintu a crèere a custu datu chi milliardos de cristianos, dae duamìgia annos a oe e in cada parte de su mundu, cunsìderant che fundamentu de sa fide cosa issoro, simpremente ca custa est unu donu.
No esistet craramente proa isentifiga si siat capassu de risòlvere s’enigma chi at a abarrare un’enigma finas a cando Gesùs, a s’agabu de s’istòria, at a torrare cun potenzia manna e de manera gloriosa e sa disciplina istòrica etotu, a sa sola, non podet istabilire is veridades de sa fide.

Custu fiat acadèssidu ca Deus aiat detzìdidu de garantire a cada essere umanu sa libertade prena de s’abèrrere o abarrare cuados a sa dimensione de sa trascendèntzia, de coltivare s’ispiritualidade sua o bìvere a sa manera de is animales in dd’una dimensione petzi materialistica.
Dae su sessantoto in pustis, paret chi s’incredulidade siat su leitmotiv de custa fase de s’istòria de un’Otzidente semper prus secularizadu. Ma non perdimus s’isperàntzia. Difatis, chi aeret crèdidu chi is populatziones de s’ex Patu de Varsàvia, petzi a pustis de una generatzione, aerent torradas a sa pràtica religiosa, mentres sa pertzentuale de is chi si decrarant àteos, petzi in Moscòvia, est oe de su 7% e sighit a minimare?
Chie at a bìvere at a bìdere, duncas. Tocat a nàrrere chi is matessi paràulas de Gesùs (“ma su fìgiu de s’òmine, cando at a torrare, at a agatare sa fide subra de sa terra?”) nos lassant in sa duda pro su chi pertocat su tempus benidore. Propriu pro custu onni cristianu, de onni generatzione, si depet intèndere protagonista in sa testimonia a is chi sunt a tesu e a is chi sunt iscreentes chi cussu sepurcru fiat abarradu isbòido de manera misteriosa in su beranu de s’annu trinta ca su corpu chi dd’aiat ocupadu pro duas dies aparteniat a su Sennore de s’istòria.