In dd’uno interventu reghente ispainadu in is pàginas de custu blog, Sergio Gabriele Cossu at espressadu su puntu de vista cosa sua subra de su tempus benidore de su mundu indipendentista, sutalineende sa netzessidade de nde iscumpassare is personalismos e s’atomizatzione polìtica in medas partidos e movimentos. Pro custu at proponnidu che modellu possìbile de referèntzia su de is partigianos chi, mancari reconnoschende.si in bisiones de su mundu profundamente diferentes s’una dae s’àtera, fiant arrèschidos in tames a ddas lassare a palas, pro afrontare de manera eficatze s’inimigu comunu issoro nazi-fascista. S’unidade de is movimentos soberanistas giai ativas est tando cosa de importu mannu, ma no est bastante si s’obietivu est cussu ambitziosu meda de lòmpere a otènnere sa majoria in su cunsensu de is eletores.

Pro custu sa crae de unu sutzessu polìticu in su benidore at a pòdere petzi èssere su frutu de una crèschida de s’àrea soberanista chi at a tènnere de dimustrare.si capassu de abbratzare totus is àreas polìticas e ideales, chene disconnòschere su mèritu istòricu de sa manca libertària de àere mantènnidu alluta sa frama identitària in totus custos annos.

In totu s’Otzidente is fenòmenos de isvilupu e de indipendèntzia econòmica est istoricamente ghiada dae una burghesia natzionale chi tenet consièntzia de su ruolu istorigu cosa sua de motore de is sotziedades modernas, cando chi sa formatzione de s’identidade natzionale apartenet a is intelletuales chi de cussa matessi burghesia sunt espressione (e in paris donant legitimidade a una classe polìtica natzionale).
In s’ìsula nostra custu tzìrculu virtuosu est inativu o est ativu petzi de manera embrionale e custu est su motivu pro su cale sa borghesia sarda finas a oe at alimentadu sa dipendèntzia culturale, econòmica e duncas polìtica e de custa is leaders de is “Riformatori Sardi” nde sunt istadas s’avanguàrdia paris cun Forza Italia.
No est duncas a sa leadership ma a is eletores de custos partidos chi is soberanistas depent faeddare, isetende chi initziativas polìticas identitàrias de a beru vàlidas e cumpetitivas nascant a dereta de s’asse capitale-traballu.
Custa at pèrdidu su ruolu egemònicu chi aiat àpidu in su sèculu coladu de orientare is ischeras de is eletores, ma abarrat de ogni manera de importu mannu. Cando s’obietivu est su de fàghere crèschere su cunsensu in favore de su “sardismu ispainadu”, custa depet mantennere.si aberta finas a is chi s’identìficant in s’ideale liberale-democraticu, in cussu liberista o in is balores traditzionales de sa dereta cunservadora.

Custa referèntzia mi faghet pònnere una pregonta: comente podet èssere chi su mundu indipendentista decorare isse matessi làicu e anticlericale (pro non nàrrere anti cristianu), cando sa Sardigna s’identìficat a su mancu dae 1400 annos in sa religione fundada dae Gesùs de Nazareth e chi custa nd’at formadu sa tzivilidade in su cursu de is sèculos?
E in prus, si podet supònnere una vitòria eletorale chi non tengat in contu su contributu de is catòlicos ativos, chi sunt una parte de importu mannu de sa populatzione de s’ìsula?

Unu progetu polìticu a beru natzionale depet a marolla incluire totus is cumponentes de sa sotziedade sarda, moderados e catòlicos in primis.

Illargamus is làcanas nostras e superamus pregiudìtzios betzos, si cherimus a beru pònnere bases istàbiles pro unu sutzessu in sa sotziedade e in istitutziones democràticas.