(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Nò afesto s’otto de martu, né in pizzeria e prus pacu in ristorante. Nò l’apo mai ‘atu né l’ap’a fachere in sos annos imbenientes ma, non cheglio criticare chie lu ‘achet. Ieo nò afesto s’otto de martu ca cussidèro custa die un’ispetzia de “ora de aghera” chi nos est cùntzedita, a nois totu chene perùna preferentzia (custa via sì) de cale siat provenientzia sociale, culturale o de naschimenta: siamus de chimbant’annos che de vint’annos, istudiatas o massaias non fachet diferentzia ca, pro d’onzi cantu costat, nois feminas semus fatas gai: nos piaghet a istare in cumpanzia e si custu serbit a facher festa est galu menzus.

Ma che a semper, dae canno an’imbentatu “sa ‘esta”, dae s’incras torramus a s’istessu locu da uve semus mòvidas, sarvu carchi rara diferentzia. Tanno, imbetzes de annare a facher festa, diamus dever falare a sas piatzas, annare a sos palathos uve sont sos guvernos a pretennere, abbochianne si est netzessariu chi sa ‘esta de de sas feminas, siat cata die de s’annu, e siat recumennata da su rispetu, chene chi bi siat su bisonzu de numenare sa “diversitate de zeniu” chi in carchi modu sut’intennet guasi una razza diversa.

Diamus dever petire chi a sas feminas, zovanas e de mancu zovanas siat torratu su diritu a su travagliu, chi est cosa santa pro d’onzi cristianu e, imbetzes est negatu a metas de nois, in su nord de s’italia che in su sud, chene distinzione geografica.

Diamus petire a boche arta su travagliu comente diritu, pro nos illepiare de sa miseria e de sa dipennentzia dae sos ateros pro bivere. Su travagliu, pro sa dignitate nostra e pro diritu ‘costituzionale’ e non solu a paraulas.

Diamus dever petire e pretennere chi unu cantu de papiru biancu, firmatu in su mamentu de s’assunzione a su travagliu, la ‘inat de esseret una sententzia pro semper a non facher fizos.

Diamus dever dimannare chi, pro leze sa paca de sas feminas siat uguale a cussa de sos fomines, ca guasi semper, venas maniestanne su matessi travagliu, sono semper de mancu su chi riconnoschene a nois.

Diamus dever dimannare chi sas feminas chi travagliant ‘oras de dom’issoro, apant su diritu a sa pensione prima chi si ‘nche mogliant in su travagliu, negannelis de si cumpiagher chin sa familia, ca pro metas de noi custu abarrat galu unu disizu.

Diamus dever petire chi, in sas universitates, in sas iscolas e fabricas, si fraichent locos pro sustenner sas familias; chin asilos nidos, scolas maternas ponennenos in sa conditzione de non dever prus ischirriare tra su travagliu ei sa familia.

Diamus dever abochiare chi non semus prus ‘petha de masellu in manos a fomines de mal’intragna e chi su destinu est nostru ebbia comente su tempus imbeniente e non prus in farruncas de custos ‘petzaglios’ chi disponent de sa vita nostra e de sa morte.

Diamus petire a boche arta, chi siant fatas sas lezes a misura , chene dare liberas interpretaziones d’onzi via, ma chi siant fatas pro esser rispettatas e chi ponza n ‘tancaturas’ sicuras intro de sas cales sos assassinos o presuntos tales, non potan facher male mancu a paraulas.

Bisonzat de abochiare chi non cherimus prus esser ammentatas in sas piatzas, chin iscarpas e nastros o seitoglios ruios. Bisonzat chi abochiemas, chi sas feminas mortas non siant prus aunitas chin d’unu sùttile ilu ruiu, ca est diventatu oramai unu cannau astrintu aintunnu a sa paraula ‘femina’ e annegat in d’unu mare de sambene sos sonnios et disizos de d’onzuna de nois.

Diamus dever abochiare totu custu e ateru galu pro mezorare sa vita nostra e rennere sa natzione nostra un azicu menzus.

Custu pro me diat deper esser s’otto de martu a dispetu de totu sas paraulas chin sas cales nos lavamus sa ‘uca, chin frases de circurstantzia e matzos de mimosas froritas, chi servint solu a meicare sos patimentos e cuare sas fertas.

Amus aberu pacu de afestare custu otto de martu, chi ‘achet sos coros ei sos animos lividos, solu a su pessu chi amus ammentatu pro metas annos incendios non beros e iscioperos de feminas russas in carchi piatza de San Pietroburgo chene
dare sustantzia a un’ammentu chi, chin sa tzivilitate, assimizat prus a s’ammentu de un’eccidiu, de una carneficina, un’ispetzia de purificatzione dae su male, comente abbeniat in sos seculos iscurosos