(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Gramsci naraiat ca in Sardìnnia totus si bolent Monsenniores, ca ddi praxet a si-nde pigare binjas e tancas, lassande-ddas a sa sorte issoro kene de incuru, e tirende-nde rendas piticas, ma ddis pirmitende a s’ategiare a sennores. Aici est oe etotu. Is tancas male pigadas, marrias, de sa polìtica sarda amustrant sa poberesa nostra.

Una de is tancas prus lassadas a una parte de sa polìtica sarda est sa manca, est a nàrrere pròpiu sù chi nosi depiat sarbare de s’abbramidura de is meres e de su dillìriu populista. A s’ala de is istitutziones, sa tanca de sa manca est siddada pro more de clientelas ingenneristicu-acadèmicas cìnicas e abbramidas.

Però ddoe at un’atra ala, sà de medas ativistas de manca, indipendentistas puru, chi bivent deaberus in su cultu de s’òmine forte. Sighende unu a s’atru, Chávez, Putin e oe fintzas Trump ant ocupadu a manera stàbile s’altare de is tifosos de manca. In custa cosa sa manca italiana, indipendentista puru, est italiana a manera funguda.

S’Itàlia est unu logu inue no ddoe est istadu unu meledu a pithus de sa faddida de su sotzialismu reale, de su GULag, de iscontraditziones de cuddas ideologias. Regìmines pagu capatzos de ofèrrere una vida dinna (economicamente, puru), de nde essire dae sa disuguaglianza e de superare su patriarcadu. Duncas a pithus de is chistiones cuntierradas in su mundu in is ùrtimos trint’annos.

Sa manca sarda s’est amorada de sa geopolìtica, iscarescende-sinde ca s’Unione Soviètica de geopolìtica sinch’est morta, pròpiu ca fiat pagu bona de donare atentzione a sa vida fitiana, de ònnia die, a sa vida normale, a is datos arribende-sinde de su terrinu. Inchinta a s’interpretatzione togliattiana de Gramsci, mortìfera, sighit a innorare su pensadore sardu.

A s’interessu suo pro is protzessos e su càmbiu cuntìnuu preferet s’amore italianu pro unu pensamentu fissadu in sas ontologias e in sas essèntzias, mancari siat, in sa dibata internatzionale, cosa antiga. Sighit a s’arrefudare de s’obèrrere a unu pensamentu chi si lasset marcare de sù chi at prodùsidu su feminismu, sa queer theory, no connoschet nemancu a Foucault, e càstiat cun suspetu sa cumbata pro is deretos.

Sa rikesa de is Cuadernos gramscianos no est pigada pro contu, pruschitotu cuntzetos che subalternidade e egemonia, chi ant aclaradu su pensamentu prus avantzadu de (e a pithus de) su Sud Globale. A manera particulare, ant pirmìtidu a inghìriu de su mundu, ma no a nosatros, de nde essire dae su caracolu, de sa mossa de s’opositzione farsa aintre modernidade e traditzione e dae s’idea chi sa modernidade mancada siat su problema nostru sintzillu, e non is istruturas de sa dipendèntzia o de podèriu chi nos sunt strekende.

In custu, s’agatat a castiare cun respetu a Trump, ca Trump etotu, che a Putin, che a Chávez, che a issos etotu, est unu reatzionariu berdaderu. Sù chi ddos faet bisare, est sa torrada a sas làcanas seguras de is Istados-natzione e a scenas chi si pothant cuntrollare che a campos de bòcia (sa passione issoro sintzilla e pagu matura). Sa torrada de s’Istadu-natzione (cosa chi ònnia indipendentista depiat tìmere che a su pecadu mortale) est però unu progetu reatzionariu, literalmente.

In unu mundu inue is fainas de ònnia die sunt possìbiles sceti ca connètidas pro more de retzas a infrastruturas deterritorializadas, inue sunt sas làcanas? Is prus de is fainas fitianas, de ònnia die, no sunt prus acapiadas a su logu inue s’agatant ìs chi ddas faent comente sceti bint’annos a oe.

Sos “territòrios” (logu mìticu de su discursu polìticu-sindacale italianu) cuntenent fainas chi sunt possìbiles sceti comente deterritorializadas in una piattaforma o infrastrutura issoro. Casi totu is atividades chi imbucant in is retzas sunt aici a manera radicale, e semper de prus.

Ma sa manufatura etotu (puru lassende a una parte su problema de s’automatzione e de sa robotizatzione) no si podet prus pensare kene de èssere infrastruturada in una retza, est a nàrrere a èssere sumìtida a unu cuntrollu de atesu o medasbortas a su cumandu algorìtmicu o comuncu numèricu detalliadu, fintzas a èssere possìbile sceti ca inserta in piattaformas deterritorializadas.

E is assemblàgios de produtos diant a si pòdere fàere aintro de is làcanas de is Istados, eja, ma impoberende sa calidade de sa cosa prodùsida e de su protzessu produtivu. Tando no est tanti sa globalizatzione de is mercados e/o de sa finàntza a nde torrare custa deretamanca inùtile sinò ke forma de reatzione ma, pruskitotu, su deterritorializu de is cunditziones infrastruturales de ònnia faina nostra (situada) chi ddi nde bogant su sentidu sinò che cura aparente ebbia pro is timorias de oe.

Ma custu est su cuntestu de ònnia atzione polìtica, chi nde esset aici depotentziada in su progetu e in s’atzione, pro no chistionare de is sugetividades de is atores, cumintzende de is militantes fintzas a is partidos e a is guvernos. Nemos est prus bonu a cuntrollare protzessos simigiantes, sinò indunu cuntestu de makìmine o de demagogia.

Sos reatzionàrios trump-putinianos de deretamanca arribant a fatu de is thàtchero-clintonianos de mancadereta, sighende a no si pònnere su problema de sa dominatzione e de su podèriu, chi a die de oe, issu puru, paret distribuidu e comente chi no si pothat agguantare – prus pagu ancora de totu is atras fainas.