Sas urnas a s’incras de su votu pro su referendum subra sa reforma Renzi-Boschi, faeddant làdinu.
Pro primu tocat a pònnere a craru chi un’afluèntzia de su 62,45% est unu datu de partzetzipatzione forte e chi no est costumadu a capitare in belle totu sos referendum de sos ùrtimos deghennios.
Pro cantu pertocat su votu, sos Sardos ant naradu unu No craru a sa reforma cun belle su 73% de su totale.
Custu datu est de significu estremenadu. Sa Sardigna est su territòriu in intro de s’istadu in ue su No at tentu cunsensu majore e custu no est pro cumbinatzione. In intro de cussu No difatis non b’est petzi cussu cantu de tzitadinos chi ant postu in fatu a sos cussìgios de sos referentes polìticos italianos, ma b’est una parte manna de sos tzitadinos chi cun custu votu ant chertu bardiare s’autonomia regionale posta in perìgulu dae sa reforma.
Una de sas resones prus sentidas dae s’eletoradu ischieradu contra sa reforma est istada difatis sa de bòlere defensare sos valores autonomìsticos contra progetos de atzentramentu, impositzione ditatoriale motivados dae “supremu bene de sa natzione” (e detzisos a manera incredìbile dae su Guvernu a discretzione sua), ismenguamentu de sos màrgines de manovrabilidade democràtica in s’espressada de sos senadores e in su nùmeru de sas firmas bastantes pro su referendum e initziativas de lege popolares.
Sa Sardigna oe est mègius de eris?
No, a manera assolura, est in sas matessi orrorosas cunditziones. Ma costoit cuddos ispàtzios de agibilidade chi li permitint de reclamare contra a sèberos impostos e calados dae artu e cunservat s’oportunidade de pònnere in pràtica cantos de s’istatutu lassados a banda dae belle settant’annos de guvernu italo-autonomista.
Custa bìnchida duncas non isòrvet sos problema nostros, non nos bastat e pro custu sa cumbata de liberatzione natzionale devet andare galu a in antis. Meda prus a in antis.
Ma custu votu at creadu a bisu nostru una truncadura a craru chi non si podet sanare intre sa volontade de su pòpulu sardu e su Presidente Pìgliaru. Oe su presidente guvernat cun su sustegnu de 36 cussigeris, chi pro sa metade sunt de fortzas ischieradas cun su no.
B’at ducnas unu 73% de eletores, metade de sos cussigeris de majoria e totu s’opositzione in Cussìgiu (chi paris faghent 18+24=tot 42, contra sos 18 de su PD chi susteniant su Eja) chi non cumpartzint su cuntzetu suos de amministratzione de sa Regione.
Unu cuntzetu, chi aiat espressadu issu etotu, a bisu de su cale custa autonomia diat dèvere èssere istada riformada cunforma a una reforma atzentradora e a cunsonu cun Renzi, chi aiat fatu a cuncàmbia dende cunfiàntzia a craru cun una promissa pùblica de nòmina partìtica in su senadu.
Custa situatzione aberit iscenàrios chi non podent èssere minimados.
Intantu, bida sa costitutzione cunfirmada dae sas urnas e leadu atu de s’enormidade de sa contrariedade, Pigliaru a manera dàbbile at a dèvere torrare a sestare sos bisos suos de senadore, ma su chi prus est de importu oe est a cumprèndere – a li fàghere a cumprèndere – si at galu sensu chi abarret in càrriga comente presidente imbetzes de dare sas dimissiones imitende (finas in custu) su modellu italianu suo.
Unu presidente eletu cun una majoria de pagu contu pro more de unu mecanismu eletorale dignu de Erdogan, chi at unu grustu de cussigeris a sa parte sua e una majoria manna contra, diat dèvere leare sas responsabilidades suas, comente polìticu, comente tzitadinu e comente òmine e parare fronte a sa realtade torrende a donare cussu iscannu a sa volontade democràtica, e est su chi nos isetamus a bìdere in custas oras.
A s’àtera ala abarrant abertas chistione de importu mannu.
Sa lege eletorale pro nàrrere. Cun cale lege eletorale si diat dèvere votare andende a eletzione regionales noas? Si difatis cras si votaret cun sa matessi lege, sos primos duos postos in cussìgiu (unu comente presidente e unu comente cussigeri) diant èssere ocupados a manera dàbile dae sos candidados presidentes chi ant fàghere parte de formatzione capatzas de coaugulare su natzionalismu sardu difusu e dae sos grillinos (si resessent a agatare calicunu de rapresentativu chi siat capatzu).
Unu PD a ossera truncada e unu tzentrudereta brigantinu e dae annos ormai mesu dormidu, diant èssere a manera difìtzile sebestados che una solutzione a sos problemas de sa Sardigna. Pro sa prima bia in s’istòria de s’Autonomia, sos poderios fortes de s’Istadu si diant pòdere agatare in pagos e a s’opositzione.
O finas sa lege eletorale at a èssere mudada in presse in presse pro isstransire custu paru de derrota. Ma custu diat a iscampagnare sas ghennas a formatziones indipendentistas chi si podent mustrare sèrias e a s’artària, ma custu puru est unu problema chi sa lege eletorale atuale chircat de transire.
Addae de custa possibilidade una cosa imbetzes abarrat pende pende e pagu segura: su dinari de su Patu proo sa Sardigna e de su Patu pro Casteddu promìtidos dae Renzi ant a arribare? E chie los at a dare como chi Renzi si nch’est dimìtidu?
Unu presidente dàbile alternativu e contra a su renzismu chi però atzetat de pagare de busciaca sas promissas milionàrias fatas dae Renzi? Difìtzile.
Unu Renzi cun unu mandadu nou o unu rentzianu de cunfiàntzia chi diat dèvere imbiare su dinari a sa Regione chi prus los at traitos? Difìtzile custu puru.
Custu faghet cuscurire, a esempru, chi s’inchisinadore de Tòssilo, chi pretendent de ismanniare pro brusiare arga italiana, nos l ‘amus a dèvere pagare de busciaca nostra, ponende paris dannu e befa a manera de àliga sica e indiferentziada.
Est craru chi sos problemas in Sardigna non sunt acabados cun custu referendum e mancu ant a acabare cun sa permanèntzia de custa classe polìtica a su poderiu, ma oe su passàgiu urgente est chi non si podet istransire est chi Pigliaru rassignet sas dimissiones e torret a su pòpulu sardu sa volontade de seberare comente amministrare sa Sardigna.
* segretàriu natzionale Libe.r.u – Lìberos Rispetados Uguales
I partiti indipendentisti sardi sono troppo frammentati, e nella loro frammentazione riescono a divenire anche di destra o sinistra. Nelle condizioni attuali difficilmente arriverebbero oltre un complessivo 12% (quanto ottenne la Murgia + chi si vendette a Pigliaru), ovvero non si risolve nulla. Le dimissioni di Pigliaru sono senz’altro auspicabili. Ma poi?
#Ciaone ciiccito…….
«Se infatti domani si andasse alle urne con la stessa legge elettorale delle ultime elezioni regionali, i primi due posti in consiglio (uno come presidente e uno come consigliere) verrebbero occupati molto probabilmente dai candidati a presidente appartenenti a formazioni capaci di coagulare il nazionalismo sardo diffuso e dai grillini (se riescono a trovare qualcuno di rappresentativo e capace).»
Ma chi l’ha detto? Non capisco il perché inserire questo automatismo forzato. Posso credere alla sventura di un Governatore grillino – a prescindere dalle competenze, quelle noi sardi non le abbiamo mai né guardate né sapute valutare, non si spiegherebbero i Cappellacci e i Pigliaru – ma non vedo nel panorama isolano un ‘indipendentista’ che possa occupare il massimo soglio in seno all’istituzione regionale sarda..
«Oppure la legge elettorale verrà cambiata in fretta e furia per evitare di finire all’angolo. Ma questo spalancherebbe di conseguenza le porte a formazioni indipendentiste che si dimostrassero serie e all’altezza, altro grande problema che la legge elettorale attuale cerca di evitare.»
Ho la sensazione che l’eccessiva enfasi per il risultato referendario induca un eccesso di ottimismo partigiano. Io sono fermamente convinto che qui in Sardegna non alberghi uno spirito indipendentista talmente forte da determinare la ‘presa del potere’. Neppure il Psd’Az al suo massimo splendore riuscì mai ad ottenere suffragi superiori al 15%. La stagione di Melis, premiata in un primo tempo dall’elettorato, ha rappresentato la mortificazione delle speranze e si arenò in un sottobosco di malaffare dal sapore e profumo un po’ troppo romano.
“Una delle ragioni più sentite tra l’elettorato schierato contro la riforma è stata infatti quella di voler difendere le prerogative autonomistiche contro progetti di accentramento”
Non sono per niente d’accordo. Secondo me il voto è stato motivato dall’estremo malessere dell’elettorato nei confronti di una classe politica ritenuta responsabile di aver sacrificato il benessere dei propri elettori sull’altare di un sogno europeista che si sta rivelando fallimentare. Il contenuto della riforma è stato un fattore assolutamente secondario, e con esso anche la difesa delle autonomie, che non hanno affatto presa sull’elettorato, come ampiamente dimostrato dalla sostanziale irrilevanza dei vari partitini autonomisti della scena regionale. Irrilevanza che, sia pure con un certo rammarico, non mi pare destinata a cambiare a breve.
L’autonomia regionale non era di fatto in pericolo, il SI non l’avrebbe nemmeno scalfita. I NO tra il quali anche il mio sono figli del malessere che in Sardegna è dilagante. I Sardi hanno votato contro Renzi e contro le politiche del suo governo artificiose e poco chiare. I partiti di opposizione hanno voluto contarsi, di fatto abbiamo perso un’occasione per sollevare “il caso Sardegna” come dice qualcuno. I tempi sono molto cambiati le vecchie ideologie rigide di destra e di sinistra hanno fallito, è ora di pensare alla politica in altro modo, bisogna partire da se stessi e fare delle cose concrete per la nostra Isola, partendo dall’acquistare sempre più fino ad arrivare a sostenere i “nostri” imprenditori illuminati capaci di valorizzare la nostra terra e la nostra gente. Non mi interessano i soldi dei patti, in qualche modo si farà come si è sempre fatto, che ci diano i 9/10 che ci spettano! Poi dubito che qui porteranno rifiuti italiani da bruciare negli inceneritori, sono materiali preziosi che hanno un valore a peso non indifferente, soldi facili, piuttosto mi preoccuperei di tutto quello che entra in maniera poco chiara rifiuti mascherati da materia prima ecc., ma questo è un altro argomento, fà tendenza dire che qui bruceranno legalmente qualcosa di Italiano.
Incontriamoci tutti e presto…
Uomini di buona volonta’…per una vera autonomia sarda …formiamo un fronte unico…importante
Italia ti sese ismentigada de Mamma tua Sardigna modesta!