Deris, a mantzanu, apo nadu a sos amigos Maria Antonia e Nicolinu chi fui arrenegadu cun issos: m’aint fatu gelosu de no aere pensau deo a sa bell’istoria chi ant contau subra de cussu chi at a sutzedere in terra nostra si in su Referendum inchet su Emmo.

Aia crefidu essere deo, gasinche bravu, giaru e onestu, coment’e sempere risultat a essere Migheli.

Aia crefidu deo risultare a contare sa timoria chi tenzo in corpus, cando penso a custu tempus chena protetzione e a custa terra chena identidade e anima.

Abarrende inchietos, podides cambiare – in su contu ‘e Nicolino – su muntonaltzu nucleare cun calesisiet pianu de ispeculatzione pensau po pagos e no po totu sos sardos.

Essindeche dae sas brullas, tocat de ammentare su chi semus rischiende.

 

Faeddende cun d’un atera amiga – su nomene no lu fato, po no la ponnere in trampas – m’at bennidu a conca chi si inchet su Emmo a calicunu li at a ponner bennere un’ateruna idea mala: puite, invece de votare po sos Cunsitzos regionales, no ponimos sos sindigos, e a gratis, a faghere sos consitzeris? Si podent faghere sos senadores…

 

 

Dannu adeboi de dannu bois narides chi custa una fesseria? Amos a biere.

In su fratempus, Maria Antonia e Nicoli’, bos cheltzo bene.