In s’interis de sa bìsita de Renzi in Tàtari mi so agatadu pro casu in sos tretos de Corso Angioy e apo notadu su dispiegamentu de fortzas pro bardiare su passàgiu de sas màchinas de su Premier andende a su teatru Verdi.

In su mentres chi bidia s’iscena m’est brincada a ogros s’istrìscia viola de sa pista ciclàbile e apo pensadu: ‘Ma su viola no est su colore de sa Fiorentina, iscuadra de su coro de Renzi?’.

Tando apo immaginadu chi poderet sutzèdere fintzas custu chi bos so narende: In su mentres chi Renzi osservaiat dae intro sa màchina su bellu viale arburadu, totinduna, li benit unu assustu e pedit a s’autista de frimmare luego sa màchina, suta s’ograda pensamentosa de sas bàrdias pessonales.

Su Premier falat dae sa màchina e osservat pro un’istantu s’istriscione viola de sa pista ciclàbile; dapoi, cundunu rìsidu unu pagu sardònicu, torrat a sètzere in màchina e sighit s’andera sua deretu a su teatru Verdi, in ue lu fiant isetende dae prus de tres oras sos como agiummai istracos presidentes, sìndigos e portaborsas.

Si bidiat chi Renzi fiat apretadu in s’interis de sa tzerimònia e pro totu su discursu si bidiat chi fiat pensamentosu.

A pustis de sa relata, su Premier s’acùrtziat a su Presidente de sa Regione, Pigliaru, e li tùntziat in s’origra: «Frantziscu, ma non m’aias nadu chi non b’aiat nudda de istrinare in su raju de 200 chilòmetros?».

E Pigliaru li respondet: «Tzertu! Cussu tretu de istrada Tàtari-Olbia l’at giai istrinadu su Ministru Del Rio pagos meses a oe e, pagu prus atesu dae cue, b’est su de tres lotos chi no est galu partidu pro neghe de cudda famada pudda campina chi at nidificadu in s’andera de caminu».

Ma Renzi, cun su risigheddu a meidade insistit: «Ah bìschero! Tue mi ses costoende carchi cosa; abbàida chi a mie tzertos colores non mi fuint».
Pigliaru, bènnidu a èssere grogu che-i sa tela ca no ischiat ite li fiat inditende, li narat: «Abbàida chi totu cussu chi t’ant naradu subra de a mie est òpera de imbidiosos ebbia».

«Ma no…» Li torrat resposta Renzi. «Mi fia referende a su colore de sa pista ciclàbile de Tàtari. Immàgina arratze bella fegura chi dia fàghere in sos giornales, a sa notìtzia “Renzi istrinat sa pista ciclàbile de Tàtari cun sos colores de sa Firentze sua”».

Renzi no aiat fatu in tempus a cumprire sa fràsia chi Pigliaru, rasserenadu dae sa timòria de cussas mesas paràulas de Renzi, si fiat giai imboladu deretu a Nicola Sanna, Sìndigu de Tàtari. «Nico’, Nico’, mi chi Renzi cheret istrinare sa pista ciclàbile de Tàtari, immàgina ite bella fegura chi dias fàghere umpare a issu».

«Cumenti?» Si lassat fuire in tataresu su Sìndigu. E sighit a nàrrere: «Non si ni fabidda nimmancu! Sa pista non la fatzo istrinare nemmancu a su Paba».

Renzi, chi dae atesu aiat bidu sos duos brighende paris paris, s’acùrtziat a su Sìndigu e li narat: «Nicola istimadu, Francesco m’at naradu chi dia pòdere istrinare sa pista ciclàbile chi ses agabbende a fàghere. Pensa chi cando l’apo bida cun cussu colore m’est abertu su coro e apo pensadu chi fintzas inoghe in Tàtari sa Fiorentina mea est amada».

Ma, in su mentres chi su Premier faeddaiat, Nicola Sanna isconculaiat in sinnu de disaprovatzione; cun s’ograda contrariada de Francesco Pigliaru pro cussu cumportamentu irrispetosu in sos cunfrontos de su Primu Ministru de s’Istadu.

A unu tzertu puntu, arressende sas ciarras longas de Renzi, Nicola Sanna leat sa paràula: «Innantis de totu, mi dispiaghet a ti contrariare, ma inoghe in Tàtari nos praghet prus su “ziminu” de sa “fiorentina”; dapoi, vabbe’ chi nos as fatu fàghere una bruta fegura cun sa Ryanair, e passat fintzas s’acordu cun sa Frantza pro nos che leare unu tretu de mare turritanu, e faghimus finta de non bìdere custa machinada de su “Patu pro sa Sardigna” e totu su restu chi no isto a nàrrere, ma sa pista ciclàbile no!».

«Ma Nicola, càlmadi, càlmadi» torraiat a nàrrere Pigliaru «In fundu est una pista ciclàbile ebbia, mancu esseret…».

A cussu puntu, Nicola Sanna ghindat de palas e andende e murrunzende naraiat: «Apo isetadu una vida custu momentu, dae cando “pitzinnu bizoni”, trajinaia sa bicicleta in carrela Turritana ca non bi la faghia a pedalare in pigada, e dapoi falaia a totu coddu deretu a Porta Sant’Antonio. E como custu “acudiddu” de Firentze mi cheret fàghere pèrdere su gosu de contare custa istòria a sos ciclistas chi ant a leare parte a s’istrinadura. Ma non si nde faeddat nemmancu…».

Nicola Sanna, a unu tzertu puntu, non cuntentu, si ghindat deretu a Renzi e cunduna mòvida lestra li faghet sa mossa de sa màniga de su paràcua cun su bratzu, acumpagnèndelu cundunu “Te!”. Luego a poi, non abbastèndeli cussu, li faghet sas ficas narende in tataresu: «Bufa chi t’esci la rosa». E abbandonat sa sala lassende a Pigliaru e a Renzi a buca aberta.

A unu tzertu puntu intro in carrela Arcivescovado e m’agato in sa realidade tataresa. Inoghe isfumat dae sa mente mia su colore viola de sa pista ciclàbile, in prus a sa paristòria chi nde fiat sighida, e sa pupia de s’ogru si colorat de grogu de su tuvu de sos cantones chi nde bessint dae s’intònacu fràzigu de sas domos disrutas de sa tzitade betza.

Bidende cussu disgradu, s’incantu de sa paristòria de su Sìndigu de Tàtari chi resèssit a nàrrere nono a Renzi si materializat in sa conca mea. E si de abberu su Sìndigu aiat àpidu nadu a Renzi cussu chi pensat de su “Patu pro sa Sardigna”, de sa bèndida a s’istracu baratu de su mare Turritanu a sa Frantza, de su fallimentu de sa polìtica de sos trasportos, e de tutu cussu chi no andat bene?

Meledo pro un’àtimu e naro intro de a mie: tando forsis no aia àpidu bidu su colore grogu de s’intònacu fràzigu de sas domos disrutas de sa tzitade betza.