(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto e selezionare quella tricolore)
Sa Sardigna est un’àtera cosa, gasi iscriiat David Herbert Lawrence, unu iscritore britànnicu vìvidu intre su 1800 e su1900, ponende-nche s’ìsula nostra fora de su logu e de su tempus.
In su libru suo de biagiu “Mare e Sardigna” imprentadu in su 1921, s’autore relatat una filera de impressiones e meledos, chi posca de unu sèculu, non diant resurtare fora de moda. A custu nde cunsighit chi sos sistemas dirigentziales e polìticos, de cada livellu, de s’ìsula nostra diant dèvere dissinniare una idea de Sardigna pensende pròpiu a un’àtera cosa cunforma a sos modellos “continentales”.
Gasi no est acadèssidu cun sa L. 588 de su 11 de làmpadas de su 1962, cramada, pro simplesa, pranu de renàschida, ue contra a cantu naradu pagu in antis, si istrochiant sos modellos giai esistentes cun s’ispera chi poderent sighire gasi e pro semper mudende in bonu s’ìsula nostra in su campu sotziale e econòmicu. In sa realidade però cuaiant sa voluntade de sos grustos de poderiu de tènnere in manos siendas e assuntziones pro nd’àere ingrangeu in sas votatziones.
S’istòria at giai dimustradu bortas meda chi sos modellos falados dae artu chi non previdint su cunsensu de sos sugetos chi benint dae bassu, no ant e nen podent àere mai vida longa, in custu casu no at tentu mancu su tempus de una zeneratzione.
Prus a prestu, su dannu prus mannu est istadu su de àere cundennadu un’àtera zeneratzione, cussa de sos fìgios de sa renàschida imbentada, a una idea de dipendèntzia: nos ant imparadu chi non b’aiat cosa mègius de su postu fissu e chi pro l’otennère aimus dèvidu lìnghere su cunsigeri regionale chi benit a sas biddas nostras petzi pro sas sagras, nos ant imparadu chi a bìnchere unu bandu pùblicu est prus de importu chi no a isvilupare unu prozetu de impresa e chi si cheriaimus fàghere impresa tocaiat a connòschere a calecune.
Nos ant impardu a dipèndere dae àtere.
Tengende contu de custos arresonos chi descrient unu modellu malu e derruidore, a sa classe dirigente benidora li tocat de pensare a sa Sardigna in manera diferente, in manera moderna tengende contu de sas particularidades chi ant giutu Lawrence a nàrrere chi sa Sardigna est “un’àtera cosa.”
A bisu meu, tocat de lu fàghere, movende dae s’abaloramentu de s’istòria, dae sa dimensione geogràfica e dae sas cunditziones sotziales e econòmicas chi sunt sas caraterìsticas de importu mescamente in sas biddas piticas. Tocat de lu fàghere cun unu atu de atza e de indipentèntzia mentale pensende a una Sardigna noa, chi interrumpat su caminu de sos eventos fatu petzi de acòncios male fatos cun sa punna miserina de sarvare su chi si podiat.
Diat servire de truncare cun su tempus coladu e una pesada intelletuale chi movat dae s’iscritura noa de s’istatutu sardu, arresonende a fundu de su raportu sena profetu cun s’Istadu, de s’istùdiu in sas iscolas de sa limba e de s’istòria nostras, ca pro ischire a ue cherimus andare cheret chi ischemus, in antis, chie semus e da ue benimus, e cheret puru chi si sebestent sos campos econòmicos fundamentales ( agruindùstria, turismu e cultura, pro nde mentovare calecunu).
Sa mia est una pregadoria in antis de èssere unu disìgiu; sa classe dirigente noa devet fàghere custu cun s’atinu chi nudda durat pro semper e chi, tzitende a De Gasperi, tocat a pensare a sas generatziones e non a sas eletziones imbenientes.
Complimenti Luca!
Esprimi molto bene le cause che ci hanno portato al disastro attuale che ci circonda e alla completa dipendenza dai signori dei voti e povertà diffusa (sto anche io ben distante dai bandi creati dai politici e burocrati non per creare opportunità ma per foraggiare con i soldi nostri i loro voti, creando altri schiavi che si venderanno a loro per 2 dinari).
La cancellazione del merito e della propensione all’iniziativa e autonomia, in aggiunta all’annichilimento della nostra cultura (lingua e storia che ancora è sconosciuta a tutti!) fatta dalla scuola (indirizzata a sua volta da una nota parte politica) ha fatto il resto!
Sbagli secondo me a pensare che la semplice riscrittura dello Statuto possa essere una soluzione, in un paese che è ormai prossimo alla bancarotta. Per avere qualche speranza, dobbiamo necessariamente aspirare con un processo democratico (ovviamente del tutto pacifico) ad un obiettivo ben preciso e indiscutibile: l’indipendenza della nazione sarda. Ci sono esempi di nazioni che in condizioni anche peggiori ci sono riuscite, nessuno può affermare con sicurezza che non ce la possiamo fare.
Saluti
Analisi chiara della situazione causata dalla politica clientelare italiana.Riguardo alla questione economica, aggiungerei che la colpa viene, oltretutto, attribuita a noi sardi , che non sappiamo fare gli imprenditori e che non sappiamo fare impresa cooperativa. È altrettanto irritante sentir dire: sardi,
“chentu berritas” oppure “locos y malunidos”.
Mi chiedo se venisse oggi Lawrence in Sardegna cosa direbbe.
Siamo uniformati ad un unico standard mondiale o italiano.
Nei vestiti, nella musica, nella lingua, nei lavori, nella letteratura (visto che anche la poesia estemporanea è destinata a morire fra poco).
Forse, tra tutte le tradizioni del secolo scorso rimane viva solo la cucina.
E cosa scriverebbe Michelangelo Pira osservando un bambino sardo di oggi? Non avrebbe neppure senso una analisi del genere, fa le stesse cose di un bambino di Brescia.
La vera rivoluzione è quella di riprenderci la nostra cultura, tutti i giorni, non solo nelle sagre.
Coraggio..Luca.
Serve coraggio e soprattutto (non mi stanchero mai di dirlo) unita’ di intenti.
Molto bello cio che scrivi..ma trovo centrato il commento di Vale.
Proprio oggi 16 giugno ’17 su L’Unione Sarda c’e’ un articolo che riporta le motivazioni delle dimissioni di Maninchedda (redatto mi parevda Cumpostu)
Ecco finalmente si parla di Indipendenza ideologica per il bene della nostra Terra…qualcosa finalmente si muove seppur lentamente.
Io sento che questa e’ una buona occasione…ma sento anche il “Sapore da ultima spiaggia” ….insomma o adesso o mai piu’ : liberiamoci definitivamente di uomini e legacci che ci tengono ancorati a nomi e cognomi “vetrinati” del continente. Basta con sigle e acronimi demagogici che servono solo per riproporre le solite manovre.
Anche solo per sperimentare un’idea di Unione per l’indipendenza….perche’ secondo me Vale ha ragione.
La bancarotta e’dietro l’angolo e non solo finanziaria….ma.anche.di idee pericolose !
Lo conferma il riapparire (che strano !)di un grande esperto in fallimenti: l’esimio Prof. Mortadella Bolognese.
La prima cosa da fare urgentemente, è staccare la spina da mamma Roma, e di riflesso da tutti i Partiti e partitini della penisola italica ! Ci stanno letteralmente distruggendo, i Sardi si stanno strascinando con i gomiti, fiato sul collo dalla devastante pressione fiscale ormai insostenibile, i pastori umiliati da questo pazzo governo ladro, gli agricoltori costretti a buttare la merce piuttosto che venderla a pochi centesimi, ancora oggi l’80% del cibo che consumiamo arriva dal “Continente” e non solo italiano” bollette di luce acqua gas e quant’altro sono Quadruplicate…..Ma la cosa che mi irrita e mi fa incazzare, è che nonostante tutto ciò, nessuno si ribella a questo Vile stato Criminale !!! L’inganno, Ragazzi, è dalle proporzioni inimmaginabili ! lo sapevate ???? Basta con le sole Parole….dobbiamo agire ! Saludos e A menzus viere ! Sandro Cadinu
Si può modificare lo statuto ma se il presidente viene scelto da Roma o da un partito politico italiano non si andrà mai da nessuna parte e se poi a Roma c’è pure il governo amico…..saluti