(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto e selezionare quella tricolore)

S’Agricultura est una resursa istratègica de custa terra e podet rapresentare ocasione de creschimentu.
Ma est cunvintzione de chie iscriet chi non semus a livellu agrìculu generale, agoa in contu de mecanizatzione e/o trasformatzione produtos e/o capatzidade de fàghere e traditzione de fàghere connòschere.
Su chi serbit a parri ùmile meu e chi costituit istorbu a creschimentu nou est s’indùstria sarda manna (casu de laore in generale) chi punnat a ponnere làcanas pro intrare in su mercadu, a cussu s’annanghet s’acostada timoriosa polìticu-istitutzionale e incapatzidade de cussos matessi in nde bogare o permitere àteros caminos in unu mundu chi est globale.
In sìntesi: si in s’agru-alimentare non nos afrancamus dae s’indùstria manna (chi depet andare lìbera pro su caminu suo, ma chi finas a livellu agrìculu e rèdditu agràriu non podet costituire s’orizonte nostru) non ddoe podet àere benidore pro is cuntestos rurales de Sardigna.
Millu chi tocat a tènnere in contu ainas e possibilidades finas pro is Piticas e Mèdias impresas artesanales de su setore Agru-alimentare pro imbucare a beru in is mercados.
Como, pro incumentzare sa polìtica regionale depet respondere a custa pregunta: ” Mègius un’indùstria manna manna chi òperat in Sardigna sena responsabilidade sotziale peruna, o unu sistema ispartzinadu (una retza mancari) de PMi de s’agru-alimentare de calidade chi pro si propònnere a is mercados e otènnere resurtu depet tènnere finas unu ligàmene istrintu cun su logu in chistione de matèria prima e de traditziones?”