(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)
B’aiat una borta, como pagu tempus, unu segnore indeosadu de sa poesia. Indeosadu de sa poesia e de sa bidda. Una bidda minore de sa Barbagia.
Cussu segnore fiat unu mastru. Unu mastru elementare. Unu mastru cun sa passione pro sa poesia. E a sos pitzinnos imparaiat cun una amantìa ùnica a istimare a Leopardi, Foscolo, Ungaretti, Montale.

Ma no l’abbastaiat. A su mastru no l’abbastaiat. Sa poesia depiat èssere unu bene de totus. No ebbia de sos istudiantes, de sos pitzinnos e de sas pitzinnas; òmines e sas fèminas de su benidore.

Totus, ma a beru totus, fintzas sos antzianos de sa bidda chi aiant fatu totu a su prus “sa tertza aviamentu” e resessiant acalaigiu a firmare carchi documentu e arresonaiant cun sa limba issoro, s’ùnica: su sardu. Su sardu faeddadu.

E gasi est cumbinadu chi cussu mastru amantiosu de sa bellesa e de sa poesia s’est postu cun passèntzia a traduire. A traduire dae s’italianu a su sardu. E a lèghere a boghe arta, in sardu, sas poesia a sa bidda intrea. A manera chi ogni coro, ogni ànima, si preneret de cussa maghìa.

E gasi “il passero solitario” est divènnidu “pùgione solitàriu”, “il sabato del villaggio” una meravigiosa “su sàbadu in sas biddas”.

No, custu no est unu artìculu chi faeddat de limba sarda, de s’importàntzia de remonire e sarvare sa limba, b’at espertos meda chi lu faghent e l’ant a fàghere megius meda de sa sutiscrita.

Custu est un’artìculu chi faeddat de comunidade. Un’artìculu chi, in tempos de egotzentrismu isbrigliadu ponet in su primu postu s’importàntzia de cumpartzire cun chie si siat sas cosas de importu.

Ca su de fàghere tzirculare ideas e pàrreres tenet su matessi efetu de bàrsamu chi at tentu cudda poesia in sos betzos e in sos pitzinnos.

Ca sa poesia si no est de totus no est poesia. Si de sa bellesa non nde podimus gosare totus non b’at bellesa.

Custu est un’àrtìculu chi faeddat de polìtica, de cudda polìtica chi ponet in su tzentru sas pessones e sos bisòngios issoro, sos bisos issoro e sos isetos issoro.

Sunt fortzende sas comunas nostras a s’aunire cun modellos burdos. Fortzaduras faladas dae artu pro gestire aunidos ( a malagana) cale si siat cosa: dae sas iscolas a sos vigiles. E posca nos ant a aunire cun sos àmbitos istratègicos e galu cun sa torrada de sas provìntzias.

Duncas, nos aunint sena Unione.

Ma a nois non nos serbint uniones de comunas. A nois nos serbint uniones de comunidades. De cuddas uniones in ue sa poesia est patrimòniu de totus. E a si pònnere paris est pro si agiudare pari-pari e non pro aorrare, ca calecune dae unu ufìtziu at detzisu chi costamus tropu.