Dae pacu chin Duminiche su carrale meu nos semus faveddaos de su chi fachimus e amus fattu ambos, dae medas annos e chin passione, e l’appo nau chi issu at appiu prus bona sorte de mene.

Pruitte? Belle che nau. Ambos duos semus semper andaos iffattu a sa passione nostra, cadaunu sa sua, chi est cussa de connoschere e de mustrare a sos atteros cantu est galana sa terra nostra, chircande de non brusiare su tempus, de nd’aere profittu pro nois e pro sos atteros, e pro intendere sa tudda arpilandenos sa carre.

In italianu si narat “emozione”. Iffattu a issa amus zirau pro medas annos sa Sardigna, da susu a josso. La chircavamus a macchighine, “s’emozione” ca nos serbiat pro la colare de manu. Chie bidiat sos travallos nostros deppiat provare in sa carre sua sos matessis sentidos nostros.

In custu semus frades abberu, in cust’isettu, e l’ischimus, e pro custa “onestade intellettuale”, chi ischimus cumbintos de aere, non rispettamus s’unu chin s’atteru. Aitte soe fachende cust’isterria? Ca pro issu su tempus est mudau pacu, pro mene, imbezzes est comente chi b’appat colau temporadas medas, e malas puru.

Issu si andat a chircare unu nidu, cando l’accattat, est comente chi siat sa prima borta chi nd’at bidu unu. Su coro, soe cumbintu, chi li toccheddat in pettorras comente a tando. Su matessi si andat a chircare mugrones.

Sa natura, belle chi est istada martoriada dae sos cristianos de cada manera, pro parte sua, at ischiu dare rispettu a “su connottu suo”. Differente sa sorte chi imbetzes est toccada a mimme. Nessi dae una paja de annos non soe prus andande a chircare loccos de festas e de usanzias.

Non b’est prus su tantu! Medas de sos “bezzos meos”, cussos chi in sas biddas mi fachian de posada e mi dava amistade, non bi sun prus e sos chi sun bennios, appustis de issos, non balen mancu sas istringas de sas iscarpas issoro.

A cad’usanzia e a cada festa lis sun crompios che gurtujos dannaresos, pro nanchi las mezzorare. Miserinos issos! Lu connoschies su contu de su puntorju de Uliana (ma podet essere peri de atterube)? Unu carrulante non fit cuntentu de su puntorju chi manuzavat pro turbare boes, e tando at cumintzau a dolare. Dola ca ti dolo, su puntorju, a contos fattos, est benniu a essere una surba, una surba de mastr’e iscarpas. Crumpesu bi m’azes?

Mi cheries narrere chi “su mortu mortu” de Sant’Andria non est benniu a essere su carrasecare de “dolcetto scherzetto”, beneittu peri dae sas iscolas? A l’ischies cantas festas de ispantu an cambiau beste, in su ziru de pacos annos a commo? Troppus, ed est una lastima manna.

Amus fattu naschire burdos in tottube: in sas festas, in sos cantos, in sos ballos, in sos faveddos, in sas maneras. E tando, si cando ando a retrattare sas milli cambas de sa passione de sempere, imbetzes de mi ponnere sa tudda mi benit sa tristura, mi l’ischies narrere proitte dia deppere andare a chircare su chi isco de non accattare prus? Pessaes chi nche soe essinde dae costas de pinnettu? Nono, isco su chi soe nande. Non soe perdende corfos.

Bi sun sas fotografias chi appo fattu in prus de trint’annos, chi faveddan a sa sola. Fotografias de commo e de tando, fotografias chi dan’una manu de azzudu pro fachere paragones. Su chi b’essit a campu est unu disaccattu. Nc’amus fulliau una fortuna, una ricchesa e, su pacu chi b’est restau sanu, semus sichinde a lu martoriare pro carchi nuzoledda ebbia.

Sos babbos nostros sun resessios a nos lassare unu bantu. Podet essere chi seret istau giai accabbande dae tando, podet essere chi siat gai, peroe fit unu bantu. Su bantu de s’appartenenzia. Issos cando si bestian de rusticu fin cristianos. Sos chi lu fachen commo, andan a “isfilare”, e sun “figurantes”. Ma a bos segheraes itte cheret narrere s’una cosa e s’attera? Pessaebi bene e fachiemil’ischire.