B’at una publitzidade de un’agentzia de imprèstidos in ue unu tziu betzu narat, pagu prus a mancu, chi fiat disisperadu ca teniat duos imprèstidos de pagare, ma chi como – sigomente at leadu un’àteru imprèstidu dae custa agentzia– est cuntentu che pasca e s’est godende sa pensione.
E deo, cada borta chi lu bio, penso semper chi siat una cosa de macos a mi mustrare unu betzeddu cuntentu ca at fatu su de tres imprèstidos pro pagare sos àteros duos. Ma ite diàulu tenet de èssere cuntentu, mi pregonto.
Gasi etotu, s’assessore a sa Programatzione Raffaele Paci est cuntentu mannu ca at fatu unu mutuu de 550 milliones. A pustis chi nd’aiat giai fatu un’àteru de 700 milliones s’annu coladu.
Sa sanidade nostra, non cuntenta de si nche mandigare 3 milliardos de èuros a s’annu, como est suta de àteros 120 milliones a cunfrontu de sas previsiones? Bastat a si pònnere unu bellu mutuu.
E dae sa bugiaca de Pantalone essint alligros rios pèrperes de milliones pro totus. Bi nd’at pro Abbanoa, chi nointames sos problemas non si ponet a segare sos costos de sos dirigentes, o pro una Agentzia de sas Intradas de una paja de milliones a s’annu, o pro viàgios mannos e minores de cortesia; e bi nd’at bastante fintzas pro finantziare iscenegiados, cumbintos chi su turismu megiorat paghende cun su dinare de sa colletividade sos gastos de produtzione de chie su dinare si lu ponet in bugiaca in manera privada.
E si su dinare non bastat… unu bellu mutuu e semus totus cuntentos!
A sas beras, no est possìbile a nch’essire dae custa iscala de croga de guvernu malu, in ue àrtziat cada giunta regionale a costas de su pòpulu sardu.
Si a sa Regione li mancant sas intradas, si diat dèvere pregontare dae ue custas intradas diant dèvere arribbare.
Dae s’economia chi at lassadu mòrrere? Dae sas impresas chi tancant cada die? Dae massajos e pastores chi at custrintu a leare su caminu de su disterru?
Dae cale economia diat dèvere arribbare su dinare in sas cassas regionales?
Tripiende sos 440 mìgia pensionados chi oramai rapresentant unu cuartu de totu sa populatzione, o sangrende cussu cuartu de famìlias de su totale chi campant in povertade assoluta, o cussu mesu de sos giòvanos chi non tenent unu traballu?
O cunfiamus in cussas tassas regionales chi sighint a andare deretas a Roma e chi pustis tocat a fàghere sas viae crucis pranghijolas pro las torrae a àere a ratas?
Ma custa polìtica chi at abdicadu a su dovere suo de fraigare un’economia sana e unu sistema sotziale dinàmicu tenet duas solutziones mannas: fàghere dèpidos chi non ischit comente pagare e bèndere pro duos soddos sas prendas de famìlia.
Una casta de acanimentu terapèuticu in un’economia chi in antis at chircadu in cada manera de afogare.
Dae meda, difatis, sa Giunta Pigliaru est ponende a bèndere in continuatzione ( e a sa muda) sos benes de sa Regione a istracu baratu.
Da sos postos barca a sos capannones, a sos ufìtzios, a sos fràigos, a sos terrinos, fintzas a sa mama famada de totu sas frigaduras pro su pòpulu sardu: su tentativu de bèndere s’azienda agrìcula de Surigheddu.
1200 ètaros de terrinos ricos e 24000 metros cuadrados de fràigos leados a agricutores sardos potentziales e postos a s’asta pro emiros ricos e ispeculadores de totu su mundu.
Una giunta, (fintzas) sa de Pigliaru, chi pensat cun alligria petzi a sa gioronada, pensende de pòdere tasire sos problemas ponende bufos e bendende sa mesa e su letu.
“Chi vuol esser lieto sia, di doman non c’è certezza”.
Oramai est craru chi custu mecanismu non podet funtzionare.
A bi podet èsseere una natzione chi isperat de andare a dae in antis sena un’economia produtiva?
Ite vida lis semus dende a fìgios nostros?
Sa vida umilante de sa tzerachia assistentzialista o sa de sas multinatzionales chi cun su ricatu de sa gana nos ant a trasformare in una discàrriga de s’ Europa?
Su colonialismu italianu e sa gestione de sos delegados sardos suos oramai imponent a s’òrdine de sos traballos, in manera direta, sa chistione de sa sarvesa natzionale de su pòpulu sardu:
o nos ischidamus como o custu at a èssere su sèculu de s’estintzione nostra.
Mi parit ca no bastat prus a s’ inkietai e apustis a iscriri
Perou, as iscritu beni 🙂
Perché non ricominciare dalla domanda “può esistere una nazione che spera di tirare avanti senza un’economia produttiva?” E chi sa, faccia qualche proposta in merito in merito alla necessità di produrre.
FINCHÉ LA CLASSE POLITICA NON SARÀ TOTALMENTE SOSTIUTA ETUTTI GLI ATTUALI BUROCRATI BUTTATI A MARE E ARRIVERANNO PERSONE O N E S T E VOLENTEROSE DI CURARE IL BENE COMUNE. resteremo nella fetida palude?
Tutto giusto, non può esserci progresso ad andare avanti a forza di prestiti, quello che salva una persona, una famiglia, una Regione o uno Stato è il lavoro, produrre e avere un reddito , non debiti.
Conosco molti giovani e ,ahimè non più tanto giovani, avvicinandosi ai quaranta, che vivacchiano con qualche lavoretto occasionale e con l’aiuto dei genitori pensionati o dei nonni.
Quale futuro c’è per questi giovani/non più giovani?
Ohi! Chie si siat chi intret a guvernare in Sardigna o s’Italia intrega “democraticamente” non bat a resissire mai in custu jocu de proporziones de votos e rajos varjos a che dogare sos isprecos. Chie che dogat derettu sas chentinas de estes inutiles?
Chie che moet sas mizas de presidentes e cunsizos de amministratziones (doppiones inutiles); chie che moet sas mizas de pessones in prus de sos varjos ministeros, regiones, e provintzias intreas? Chie abberu che dogat sa burocratzia chi este aggangande tottu? Chie ponet frenu a sas pagas de sos meres ( “manager”) de istadu? Chie che dogat son benefitzios e sas pagas a bida de sos politicos (peri sas vetzas colás)…e gasi atteras cosas de prus chi bi sono…ma chie si no s’andat chi sos busiles o si abberu non cummandete UNU EBBIA postu dae nois???
Su restu arrumbana solu paragulas e paragulas e paragulas….
Io sapevo che coi nuovi mutui hanno estinto i precedenti e , di fatto, devono restituire di meno perché ora gli interessi sono bassissimi rispetto a prima!