Custu est su giassu in limba Sarda.

Per leggere l’articolo in italiano, clicca sulla bandiera in alto, scegliendo l’opzione del tricolore.

Su resurtadu de sas eletziones de su 4 de martzu no at insignadu nudda, nen lu podiat fàghere.
No est tempus de analisis sèrias o de visiones de prospetiva. Est prus su momentu de sas emotziones, de sas tàticas, de sa chirra pitica. E cando a èssere de prus sunt sos particolarismos e su resurtadu contingente, pro fortza, sunt assentes sas analisis fatuales e sas prospetivas fraigadas subra de una visione “esigìbile” e chi durat in su benidore. Leade sa lege urbanìstica.
Erriu e Pigliaru, impresonados dae sa visione “nois semus bravos ma sos eletores sardos non nos cumprendent”, la torrant a leare cun testarrùdine suitzida, abarrende fossilizados subra de s’assioma (mai dimustradu) postos letu-turismu-economia virtuosa e cunditzionende, indiritzende٠lu, gasi sa dibata.
Soru annanghet pagu, si non burdellu. Unu bufetu a sos inimigos suos intro a su PD, unu signale chi ammicat a su mundu ambientalista chi lu susteniat e unu messàgiu chi in fundu si diferèntziat pagu dae s’assioma naradu subra.
Su tzentrudereta, inutilosu a lu nàrrere, si costernat, si indignat, si impignat, ma a pustis est semper subra sas matessi positziones ideològicas de Erriu e Pigliaru. E, si podiat, diat pònnere sos votos cunsiliares suos a dispositzione.
Fintzas Mario Puddu, chi dae duos meses curret dae candidadu presidente de sa Regione pro sos Cinque Stelle, no annanghet una prospetiva noa a sa dibata in cursu, limitende٠si a nàrrere su contràriu de sos aversàrios suos. Ma sena su aprofondimentu netzessàriu in su mèritu.
Una visione chi non siat ideològica e chi non istritzet s’ogru a custa o a cussa emotzione.
E sa positzione nostra? Deo no isco cale siat, in su ispetzìficu, cussa de Progetu Autodeterminatzione, bidu chi galu non si nde est faeddadu. Potzo proare a nàrrere sa mia.
Sa lege urbanìstica – sa proposta in campu- targada Erriu-Pigliaru, sighit a èssere unu provedimentu disarticuladu dae su restu de sas polìticas regionales. Custu est su printzipale de sos problemas.
Unu muntone de dispositziones ad hoc chi si cuant in segus de su mantra de s’isvilupu econòmicu ligadu a su turismu.
Ma cun cales mèdios depent arribare, custos turistas? Con s’atuale “oferta” de aèreos e naves? Ite depent papare e bufare? Cale personale, cun cales garantzias, deretos e formatzione depet traballare in cussas istruturas?
Cales aziendas ediles e cun cale tassu de innovatzione e modernidade depent realizare cussos interventos? Cantos depuradores funtzionant in sas costas? Chie at a regòglire e at ismaltire (e in cale manera) s’arga produida dae su muntone de gente chi si pensat de atirare in sos insediamentos noos? Pro ite si moet dae su tzimentu? Pro ite si moet, est a nàrrere, dae sa cobertura de su dinare fàtzile e non dae sos fundamentos de unu modellu de isvilupu cumpatìbile?
Pro ite niunu respundet a su fatu chi esistint –galu- artìculos chi parent pensados a posta in funtzione de su Qatar?
E cussu matessi calicunu si est abigiadu chi –mentres si pianificant (si faghet pro nàrrere)- muntones noos de mìgia de metros cubos bi sunt organismos de s’Istadu chi botzant fintzas sa collocatzione –pro sos meses de istadiale- de unu batellu/ristorante in istile vitorianu in su riu Temo in Bosa? In custos meses diant èssere istados netzessàrios dibata, cunfrontu e assembleas abertas.
Non subra sa positzione ideològica “tzimentu emmo, tzimentu nono”, cantu subra su fràigu de una idea integrada de Sardigna, in ue inserire forsis fintzas sa misura urbanìstica. A sa matessi manera –paris, duncas- a una idea noa de trasportos, modellos de isvilupu, agroalimentare, benes archeològicos e culturales, mercadu de su traballu, impatu subra sos servìtzios e subra sas istradas, sustenibilidade ambientale.
In su tempus de bòidu, de sas emotziones volàtiles e de sos interessos de pagos est forsis utopia pensare a unu pagu de seriedade.
O forsis nos depimus istracare a una rivolutzione culturale de bìvere comente una longa e non fàtzile maratona.
S’acostamentu chi propòngio inoghe est issu matessi cumbidu a s’autodeterminatzione, a su sèberu chi tenet s’atinu de su pròpiu benidore, sena delegare a modellos bòidos e importados dae àteros. Pessones chi non ant a dèpere cumbìvere pro 365 dies a s’annu cun tzertos sèberos.
Mi paret de cumprèndere chi siat unu acostamentu non meda de moda, in unu tempus in ue giacobinos noos e betzos furbos cunservadores parent chi si partzint sos favores de sas massas e sos giassos in sos mèdios de informatzione.
Ma custa est sa cundenna de sas pessones serias: èssere a foras de moda e a si bìdere posca dare resone a pustis de annos.