Custu est su giassu in limba Sarda.

(Per leggere l’articolo in italiano, clicca sulla bandiera in alto, scegliendo l’opzione del tricolore)

Dae 4 annos s’agricultura italiana est connoschende una fase de crèschida, mancari si notet pagu
Belle gasi in Sardigna – ca mancat unu disinnu orgànicu chi siat a tretu de interessare in manera sinèrgica su crèditu, sa formatzione, sas infrastruturas s’acumpangiamentu in sos mercados e sa reconnoschibilidade de sos produtos, in pràtica non nos nd’abbigiamus.

Sunt medas sos chi s’abbigiant chi b’at una leva de giòvanos chi est connoschende – e forsis fintzas uu pagu sufrende – unu cambiamentu culturale in ue s’agricutura si faghet venidore intre su possìbile e su netzessàriu.

In sos nùmeros sa crèschida de su cumpartu est galu minore (+0,2% in su segundu trimestre de su 2017) ma est acumpangiada dae 2 fenòmenos chi faghent tènnere isperu in su cras: sa creatzione de postos noos de traballu e s’acurtziamentu de giòvanos medas suta de sos 35 annos (+11%).

In dae in antis de custa dinàmica positiva sa pregonta est: ite faghent s’Itàlia e sa Sardigna pro defensare e amparare s’agricultura issoro e pro nd’alliviare sos (medas) problemas?

Un’istùdiu de setore interessante nos narat chi su problema prus mannu pertocat sa defensa de sa reconnoschibilidade de su mercadu de provenièntzia.

Sa dimanda de produtos agrìculos e agrualimentares italianos est creschende in foras de s‘Itàlia, ma sufrit in manera terrorosa sa cuncurrèntzia disleale de produtos chi ìmitant sos chi sunt produidos in sas Ìsulas e in sa Penìnsula.

Sos nùmeros ponet pore: a fronte de un’esportatzione cumplesiva de produtos agrualimentares italianos a beru chi andat a fùrriu a sos 20 milliardos de èuros a s’annu, su valore de sos produtos “chi sonant italianos” bèndidos in sos mercados èsteros, ma de orìgine no italiana, est de 60 milliardos de èuros, a tres bortas tantu.

Essit a campu, in custa manera, chi su dannu chi sa bèndida suta costu faghet a s’agricultura italiana est enorme, siat a s’economia siat a s’imàgine, ca in Itàlia b’at règulas severas a beru in matèria alimentare, e su “Màndigu Italianu” beru garantit una calidade semper superiore a cunfrontu de sos produtos de imitatzione fatos in foras de Itàlia.

Sa defensa de su produtu in foras de s’Itàlia depet cumintzare, duncas, dae sas règulas subra de s’etichetatura de provenièntzia e dae sas istrategias de promovimentu de su “Màndigu Italianu” , chi depent punnare a creare identidades territoriales reconnotas in su mundu e non si depent ispèrdere in milli rios.

Unu problema tzentrale mescamente in logu nostru pro sa creatzione de valore agiuntu, in unu setore chi si depet fàghere tzentrale in su de torrare in possa s’economia Sarda.

Su segundu problema est su controllu de sa cadena de sos produtos agrualimentares chi depent andare dae sos campos a sos bancos de sos supermercados.
Ponent a beru in pensamentu sa mancàntzia belle totale de cadenas de distributzione in manos italianas e sas acuisitziones semper prus numerosas de aziendas agrialimentares dae bandas de grupos mannos no italianos, frantzesos e ispagnolos in particulare.

Su perìgulu pro s’Itàlia est chi perdat su controllu in su setore alimentare suo e duncas fintzas in su setore agrìculu.

E sa Sardigna minore, ite isperu podet tènnere in custu mercadu de gigantes, si no investit in anàlisi, in venidore e in sinergias?