Cun sa de bator editziones de “Sa Festa de sa Limba Ufitziale” chi cominzat oe in Bonàrcadu semus lòmpidos a una làcana de importu pro sa chistione de sa polìtica linguìstica. Est unu momentu dìligu, de importu, chi at a abarrare marcadu in s’istòria.
Non ca l’organizat su Coordinamentu pro su Sardu Ufitziale, non ca in mesu bi so deo, e mancu ca at a èssere un’initziativa manna e galana. Forsis antzis at a èssere una festa “in tono minore” pro àteras resones prus sèrias. Ma craras.
Cun sa proposta de lege su gasi naradu Testu Unicu fatu dae una sutacommissione regionale sa polìtica de assimilatzione e controllu de sa limba sarda, dae bandas de elites interessadas a non la fàghere crèschere, est arribadu a unu livellu màssimu de atentu. S’operatzione est crara: blocare su protzessu de ufitzializatzione de su sardu, abrandare sos ativistas cun promissas e donos, folklorizare su sistema. Totu in nùmene “delle varianti” e de “megiorare” una limba ufitziale cun s’intentu imbetzes de nche la bogare. Trampas e fàulas.
Pro nde ischire de prus chirca custos artìculos:

“La nuova legge sul sardo a scuola? Inutile, dannosa e sbagliata. E vi spiego il perché”, di Giuseppe Corongiu

Perché diciamo No al Testo Unico di legge sulla lingua sarda (di CSU – Coordinamentu pro su Sardu Ufitziale)

Testo Unico: una legge harakiri per la lingua sarda

A si fàghere mèdiu de custu progetu distruidore sunt sos sostenidores de su folklore e de su campidanesu, logudoresu e biddaresu ufitziale, chi est a nàrrere una proposta separatista e dialetizante pro sa limba nostra chi finas s’istadu italianu e s’Europa descrient unitària in sas leges e atos issoro. Su disinnu de custa gente, apretziadu dae su pòderiu acadèmicu dominante, est de fàghere s’unidade linguìstica a cantos e arrogos, sena si nde incurare de sos dannos e de sa ruina chi lassant in segus de custu machìmine.
Unu progetu a dolu mannu apogiadu finas dae babbos mannos de sa limba chi ant cunfusu su folklore e s’antropologia cun sa polìtica linguìstica.
Dae su 2014 a oe, chie at ispiradu e guvernadu sa polìtica de sa limba sarda, at fatu a manera de isculare totu su chi si fiat pesadu cun fatiga e suore in sos 15 annos a dae in antis. De drommire totu, de essire fatu fatu cun una nova pro isbeliare, de promìtere miliones de èuros in Cussìgiu e posca de non los ispèndere e torrare a muntone. Su bilantzu de polìtica linguìstica de sos annos de Pigliaru est ruju ruju.
Podimus sighire gasi? Deo penso chi nono.
Sende chi ant fatu de sos sardos unu pòpulu de ignorantes in campu linguìsticu, isco chi su problema de una limba unitària paret difìtzile a cumprèndere, deo puru bi so arribadu in sos annos a prètziu de istùdiu, cumpromissos e istrachesa, ma est unu passu elementare chi cada limba europea at fatu.
Sa polìtica at su dovere de lu mandare a dae in antis. Est contra a su sentidu comunu de sos sardos chi cherent ognunu iscrìere a manera issoro in s’anarchia (francu sighire sas règulas de s’italianu e de s’inglesu sena musciare)? Passèntzia, lu devimus acrarire a totus comente faghet una classe dirigente sèria e responsàbile e non sighire sa currente de su pensamentu conformìsticu educadu dae iscolas e agentzias educativas italianas.
Sena limba unitaria iscrita, difatis, non b’at limba sarda. E, a bisu meu, non b’at Sardigna.
In custas dies, sighende sos ammentos intregados a Cicitu Màsala, amus bidu chi cando unu est seguru de essere in su giustu, non depet tìmere s’isolamentu e nè a èssere grisadu. E tando, chi custu esempru siat sighidu gasi pro su petròliu comente pro sa limba. Si b’at de pagare prètzios de impopolaridada pro unu pagu, passèntzia. Sa càusa est pretzisa e giusta.
In Bonàrcadu, no amus a fàghere cultura ebbia comente s’annu coladu. Amus a fàghere polìtica, finas sena partidos. Depimus contare de prus. Pro reagire, pro fàghere calicuna cosa. Custa lege, gasi comente est non depet colare. Si nono est finida sa limba sarda.
Est ora de si detzìdere ite cherimus: a sighire a mòrrere die cun die o, in fines, pesare sa conca cun initziativas de profetu e giudu.
Beni tue puru a Bonàrcadu pro nde resonare.