(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto e selezionare quella tricolore)

 

Lu cunfesso, so giai infadadu; pro èssere pretzisos, infadadu e istracu.

So infadadu ca, a a parte sa chistione de cando b’ant a èssere sas eletziones in Sardigna, isco giai, a minudu, ite ant a nàrrere e ite licoreddos ant a proare a cumbidare a sos sardos

Pro nàrrere, isco giai su chi at a nàrrere su chi est como su partidu de minoria de sa Regione: a pustis de annos de guvernu sena risòlvere nudda e de presapopea cun sos tzitadinos (fintzas cun sos sìndigos), in sos discursos eletorales s’ant a istesiare de su guvernu de sos Professores e ant a chircare de revindicare unu rolu prus ativu pro chie, comente li deghet a unu polìticu, diat èssere bonu – a su chi narant issos – a pònnere fronte a sas chistiones.

Subra de custu discursu (chi naro chi tenet dificultades ogetivas a cunbìnchere sos tzitadinos chi imbetzes ischint a beru cales sunt sas incapatzidades de custa majoria in su cussìgiu e in sa giunta) ant a pispisare gùtios cuvardos de autodeterminatzione, cun un’impreu atrividu de paràulas comente sardismu, indipendèntzia dae Roma, cuntierra de sas intradas, reconnoschimentu de deretos, abertura de mesas e bla bla bla.

In su matessi tempus, isco bene ite at a chircare de nàrrere su partidu prus mannu de minoria: faghendeˑsi mannu de sas incapatzidades guvernativas, at a faeddare de caminu nou, de orizontes noos, de “in fines sa Sardigna torrat a cumintzare a cùrrere”; e (custu lu timo de prus), non podende prus propònnere a su pùblicu personàgios oramai iscàdidos e botzados in s’agradessimentu, chi in prus ant fatu su pecadu mortale de nch’àere ispèrdidu unu patrimòniu de votos de tzentru-dereta in Sardigna, ant a mandare a dae in antis lìnias segundas e tertzas, comente fògias de figu cuvardas de custos dugones e dugoneddos chi oramai non si podent presentare.

Fintzas inoghe, est craru, sa piberonada de banalidades eletorales l’ant a cundire sun sa matessi terminologia trampera chi l’at a impitare su grupu polìticu de majora de como.

Pro su chi pertocat custu arresonu, sunt giai mòidos, cun sa taschedda a coddu, cun unu mètodu rurale-giovanile farsu chi, fintzas in custu casu, est a gherra cun su chi, in s’àteru guvernu regionale, at fatu su tzentru-dereta: peorare sas cunditziones de sos Sardos, contivigende petzi sas clientelas e faghende pragheres a sos amigos.

So giai infadadu fintzas pro su chi at a chircare de nàrrere chie, forte ca tenet cunsensu eletorale, mancari mìnimu, at semper tentu, in sas ùrtimas votatziones, sa capatzidade de si pònnere a s’ala de sos binchidores, resessende a si nch’essire carchi iscuta in antis dae sas positziones de guvernu chi aiat ocupadu fintzas a pagos minutos in antis, prontu a traìghere sos amigos pro si dedicare a sas traitorias venidoras de sos cumpàngios noos de aventuras guvernativas.

Fia narende chi nche so infadadu ma chi so fintzas istracu.

Istracu de crèere chi sos isetos de crèschida noa de sa Sardigna colent petzi in custos ischemas cunsumidos e fallimentares.

Istracu de crèere chi a seberare intre unu guvernu de manca e unu de dereta, gasi comente nos los imponent, siat a beru s’ùnica optzione pro sos eletores.

In custos ùrtimos 25 annos b’at àpidu semper, in sos guvernos regionales, semper sa matessi alternàntzia: manca, dereta, manca, dereta e torra manca.

Un’alternàntzia, però, chi no est dipesa mai dae isetos otimìsticos reales pro su guvernu ma, prus a prestu, dae sa netzessidade chi sos Sardos aiant de espressare, cun sa X in s’ischeda, s’àscamu pro su chi aiat cumbinadu su guvernu de in antis.

So istracu de mi fàghere leare in giru dae pessones chi non tenent una visione, un’ ambitzione progetuale, esseret petzi unu bisu de sighire.

So però fintzas istracu de intèndere faeddare de unu tema fundamentale pro sa Sardigna, comente s’autodeterminatzione, riferidu petzi a unu distacu dae “Roma furona”, cando est craru, imbetzes, chi custu printzìpiu, pro tènnere sensu, cheret intesu comente liberatzione dae totu sos cunditzionamentos, non territoriales ebbia ma fintzas clientelares e afarìsticos, chi faghent lege inoghe comente in aterue.

Cunditzionamentos chi, pròpiu in Sardigna, a parte sas atividades filantròpicas, tenent s’epitzentru issoro inoghe e non benint dae Roma ma, antzis, nde cunditzionant sos sèberos.

So istracu de bìdere chi non b’est, in su primu puntu de su programa eletorale, unu disinnu cuncretu de recunversione ambientale de totu sas fàbricas luadoras, cun un’abandonu definitivu de sas polìticas chi, in càmbiu de postos de traballu, donant morte a sos tzitadinos de sas biddas lacanàrgias.

De dereta o de manca est a gherrare pro incaminare una cuntierra (bera) subra de sas tzerachias militares, faghende sessare deretu sas proas de gherra in sas abbas territoriales sardas?

A chie mi depo bortare pro pedire chi si fatzat de totu pro fàghere torrare a traballare in Sardigna, e pro sa Sardigna, totu sas pessones, mescamente – ma non solu – giòvanos, chi cun sas capatzidades e cumpetèntzias issoro si faghent bàlere in logu istràngiu?

A potzo pedire cho s’interessent a beru de sas istruturas fundamentales chi nd’at bisòngiu sa Sardigna cun unu pianu Marshall nou, fundadu, mancari, in su mègius impreu de sos fundos europeos?

Unu pianu chi, est inùtile a lu nàrrere, diat interessare fintzas sos problemas cunsighentes de sa mancàntzia de traballu e de s’ispopulamentu in sos giassos internos.

A cale campaneddu depo sonare pro bìdere in primu pianu su setore de s’agricultura, detzisivu pro sa Sardigna, mancari unidu a s’innovamentu tecnològicu, e evitare de lu bìdere, imbetzes, umiliadu, comente est acuntèssidu de reghente, pro meses e meses, dae s’assèntzia totale de unu referente in sa Giunta?

Mi permito de torrare a nàrrere chi, como chi sempu lòmpidos a custu puntu de crisi economica e sotziale, no est prus chistione de colores e malliedas, ma tocat a bogare a pìgiu unu disinnu comunu, intre pessones de voluntade bona, chi tèngiat comente prospetiva petzi sa de sighire obietivos chi interessent sa Sardigna; unu disinnu in ue bincant sas cosas cuncretas prus chi non s’apartenèntzia, e in ue cadaunu podat giùghere sa connoschèntzia sua sena tìmere chi no li diant cara, e sena arriscare chi li prefèrgiant su fìgiu, s’amante o su ghèneru de su potente de turnu.

De bisos, de utopias so faeddende?

At a èssere gasi, ma no nd’isco.
Però, como, a s’infadu e a sa frustratzione pro sas arresonadas inùtiles chi nos ant a custrìnghere a intèndere, prefèrgio su sabore durche de unu bisu chi agabbat bene