(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

S’agricultura est una resursa istratègica de custa terra e podet rapresentare un’ocasione de isvilupu.
Ma est pensamentu de chie iscriet chi non semus, a livellu agrìculu generale, arretrados subra is atividades de mecanizatzione e\o trasformatzione produtos e\o capatzidade de fàghere e traditziones de fàghere connòschere.
Su chi fartat, cun umiltade bos ddu naro, e chi a seguru costituit un’istrobu a isvilupos noos est sa grandu indùstria sarda (casu, laores in particulare), chi ponet barrieras in intrada in su mercadu, in ue s’agiunghet finas sa tenta de serbidores polìticu-istitutzionale e s’incapatzidade de custos de pensare o permìtere àteros percursos in unu mundu chi est globale.
A dda segare in curtzu: si s’agroalimentare no nche s’istèsiat dae sa grandu indùstria (chi depet a manera lìbera sighire su caminu suo, ma chi a livellu agrìculu e rèdditu agràriu non podet èssere s’orizonte nostru) non nche podet èssere benidore pro su mundu rurale de sa Sardigna.
Duncas prevìdere ainas e possibilidade fintzas pro sas PMi artesanales de su setore Agrolimentare de intrare a manera sèria in sos mercados.
Como, a primu, sa polìtica regionale depet rispòndere a sa pregunta: “Mègius una grandu indùstria chi òperat in Sardigna sena peruna responsabilidade sotziale, o unu sistema difùndidu (una retza, naramus) de Pmi de s’agroalimentare de calidade chi pro si propònnere in sos mercados e pro resessere depet tènnere ligàmenes fortes cun su territòriu pro sa matèria prima e traditziones?”.