(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

“Fui nessi trint’annos chena iere sa campagna cun custa sicagna. A incue semus torrende”. Un’amigu meu pastore de Tresnuraghes m’at faeddadu de sa pelea de sa sicanna, cun sas pasturas chi – in su mese de abrile – fint giai comente chi esseremus in su mese de làmpadas.

In unu de sos giassos agrìculos prus de importu de Sardigna, a parte carchi die chi at pispisadu, s’ùrtima borta chi b’at àpidu abba meda (e nie) est istadu in ghennàrgiu. E in antis de tando fiat meses chi non proiat.

Chie traballat cun sos nùmeros narat chi (est una cosa paradossale) sa cantidade cumplessiva de abba no est istada inferiore a sos annos colados: ma su burdellu idrogeològicu de Sardigna e su fatu chi no at pròidu in manera regulare ant impedidu de acabidare bastante riservas.

Calicunu est giai pensende a un’istiu cun invasos mesu bòidos, rios sicos, sartos istasidos chi, in sos meses benientes, ant a colare in ungras de sos chi ponent fogu.

Calicunu àteru est timende sos ispeculadores ca, manchende sa proenda, sos prejos diant pòdere artziare meda a beru.

Bi diat pòdere àere problemas in sa badde de su Tirsu, in sa Nurra, cando chi in su giassu de s’invasu de su Liscia si podet istare bastante tranchillos. Andat unu pagu mègius in su Flumendosa e in su Sulcis-Iglesiente, ma in Baronia, in su de Nùgoro e in Montiferru b’at de istare a beru in pensamentu.