(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)
B’at gana de s’acrarare in contu de traballu, intrada de tzitadinàntzia e intrada garantida, de faeddare de sa chistione de su traballu e de èssere torrados a mutire a traballare, de arresonare de formatzione sighida e de integratzione de sos balàngios.
Acraramentu e cussèntzia, non prus petzi lamentas sena profetu e dèlega in biancu a sa polìtica. L’apo pertzepidu dae meda, e su nùmeru mannu de interatziones cun unu messàgiu meu de Facebook de sas dies passadas, in ue faeddaia de custu argumentu, m’ant cunfirmadu custa sensatzione.
De su testu, sos datos de su traballu chi non b’est faghent cumprèndere a ite puntu malu nche semus lòmpidos.
B’at de si fàghere leare dae su disisperu pensende a su venidore de sos pitzocheddos de oe, a sos giòvanos chi sunt laureados dae pagu o chi ant chircadu de imparare una professione, a chie proat a si fàghere logu in su mundu de s’impresa, a chie, a 30, 40 o 50 annos, non tenet unu traballu. No l’at tentu mai o nche l’at pèrdidu.
S’Istadu est sighende a non si pònnere pensamentu de su fatu chi sighint a mancare sas cunditziones pro lu creare – custu traballu chi est unu deretu costitutzionale – o pro si l’imbentare.
Pro ite? Sa polìtica tenet sa responsabilidade de no àere ischidu defensare su sistema de sas impresa dae sa cuncurrèntzia isfidiada de su mercadu globalizadu, mescamente pro su chi pertocat su costu de su traballu.
Sas impresas tenent sa curpa manna de àerer assegundadu custu isfidiamentu, faghende a bìnchidas de pare pro delocalizare, cun sa finalidade de risparmiare in sos costos, faghende, in custa manera, prus pòvera sa trama produtiva italiana.
Sindacados e cunservadores, in fines, ant a dèvere rispòndere in dae in antis de sos Tribunales de s’Istòria ca no ant atzetadu su disafiu de sa modernizatzione de su mercadu de su traballu, cando galu fiamus in tempus pro istransire sos efetos dannàrgios de sa globalizatzione e de unu deregulamentu fatu de voucher e deretos negados.
Naraiant chi timiant sa precariedade e s’isfrutamentu, e si sunt agatados in cara de su desertu ocupatzionale.
Totu curpa de su status quo, chi dae semper est s’inimigu prus mannu de s’innovatzione virtudosa, fata de formatzione sighida e de vocatzione a s’agatare unu traballu a sa sola.
Custa est sa realidade trista.
Ma, giai chi bi semus, diat èssere cosa de pònnere in discussione su sistema chi – in totu su mundu – est guvernende sas esistèntzias nostras dae deghinas de annos.
B’at proadu, in unu discursu famadu de su mese de martzu de su 1968 (tres meses in antis chi l’aerent mortu) su senadore Bob Kennedy: «No amus a agatare mai unu fine pro sa Natzione ne una sudisfatzione personale nostra si petzi ponimus infatu a su bonistare econòmicu, ammuntonende sena pasu benes terrenos. Non podimus medire s’ispìridu natzionale in sa base de s’indicadore Dow-Jones, nen sas resessidas bonas de su Paisu in sa base de su Pil. In su Pil b’est s’alluamentu de s’àera e sa publitzidadede sas sigaretas , e fintzas sas ambulàntzias chi acudint pro liberare sas autostradas nostras dae sos abasatos de su fine de chida. B’at programas televisivos chi valorizant sa violèntzia pro bèndere produtos violentos a sos pitzinnos nostros. Non tenet contu de sa salude de sas famìlias nostras, de sa calidade de s’educatzione issoro o de s’alligria de sos mamentos issoro de disvagu. Non b’at sa bellesa de sa poesia nostra, sa solididade de sos valores familiares o s’onestade de sos dipendentes pùblicos nostros. Non tenet contu nen de sa giustìtzia in sos tribunales nostros nen de s’ecuidade in sos raportos intre nois».
Teniat resone, Kennedy jr. Devimus proare a beru a nos liberare dae s’iscravitùdine cunsumìstica si cherimus assegurare unu venidore mègius a fìgios notros. Gasi comente tenet resone Pepe Muijca, s’ex presidente de Uruguay, de su cale amus torradu a leare pagas dies a como unu discursu famadu in contu de traballu e ditzosia.
Sos pòveros e sos sena salàriu sunt s’emergèntzia nùmeru unu in Sardigna, su Problema de sos problemas. Chie si siat chi chèrgiat pensare a su tempus venidore non podet fàghere a mancu de pònnere in su tzentru de s’arresonu una chistione gasi enorme.
Direttore, il problema non è la globalizzazione (è una grande opportunità invece), né il consumismo (tutt’altro l’ISOLA turistica è un modello di consumismo di altissimo livello da ESPORTARE così come le altre eccellenze della Sardegna!), né la mancanza di lavoro in sé.
Il problema è la mancanza di chi il lavoro lo crea: le IMPRESE. Perché mancano le imprese in Sardegna (quelle vere, non i prenditori di soldi pubblici pronti al ricatto per averne altri e così via in campio di finti posti di lavoro e stipendi e spesso a fronte di ulteriori costi all’ambiente o paesaggio oltre alle DISTORSIONI)?
Alle condizioni oggettive di svantaggio dal fatto di essere un’isola, isolata e soggetta ai trasportatori in monopolio che rispondono poco o niente a logiche di mercato (si vedano i continui prestiti ponte), se lei ha mai provato ad “aprire una partita IVA” ha subito capito che era l’inizio della sua fine e non della sua rinascita!
FISCO, INPS e BUROCRAZIA non solo scoraggiano, ma AGGREDISCONO, SPOLPANO e ANNIENTANO chiunque voglia realizzare un’attività economica su ciò che gli piace fare o su cui ha capacità.
Direttore, si faccia consigliare bene e lasci perdere Uruguay, Venezuela, Cuba e simili!
Saluti
parlare della stessa Regione Sardegna che per curare i suoi servizi risparmia sulla pelle dei lavoratori, appalti alla minima offerta, 650 euro di stipendio al lavoratore….E si vantano di aver salvato i posti di lavoro
La globalizzazione non e’ una opportunita’ per i paesi occidentali ma solo per i paesi asiatici che hanno fatto grandi affari .. la globalizzazione ci ha portato via il 30% della produzione industriale e del lavoro … la globalizzazione senza regole e il c.d. libero mercato sono stati un autentico suicidio per l’ economia italiana …le tasse, la burocrazia, l’ inps rappresentano l’ altra faccia della medaglia, meno lavoro uguale piu’ tasse per tutti, a questo aggiungiamo la perdita della sovranita’ monetaria ( che ci costa 80 miliardi l’anno di interessi non dovuti pagati dalle tasse degli italiani ), l’ euro, la dittatura UE con le sue assurde regole a favore del grande capitale e delle multinazionali e le condizioni per le imprese che vogliono investire vengono meno ….
La vittoria del NO al Referenum ha peggiorato la situazione lasciandoci in un pantano nauseabondo.Avete mai pensato a quanti posti di lavoro si sarebbero potuti creare con gli stipendi dei senatori con l’abolizione del Senato,con l’abolizioni del cnel,col risparmio sugli stipendi ridotti dei regionali d’italia ? forse sarebbero stati miliardi..Ma,ormai l’occasione è perduta per stupidità d’aver ascoltato quelli che volevano lasciare le cose come stavano per mantenere poltrone e privilegi.Il proverbio dice: ” chi è causa del suo mal ,pianga se stesso”. AMEN e così sia.
Se avesse vinto il si al referendum avremmo avuto si l’abolizione del Senato, del Cnel , ecc…ma gli sipendi ai senatori e ai dipendenti degli enti soppressi ci sarebbero stati ugualmente : avrebbero riciclato le persone in altre sedi lavorative con gli stessi stipendi.
Quindi non sarebbe cambiato nulla!
“Tutta colpa dello status quo, da sempre principale nemico dell’innovazione virtuosa, fatta di formazione continua e vocazione all’autoimpiego.”. Perfetto. Lo sostengo da anni. La società basata sul lavoro subordinato è finita, ma i sindacati fanno finta di nulla ed i governi tacciono.