(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Unu 25 de abrile chi penset a nos liberare finas dae sa tirannia atuale de is podere finantziàrios sobra natzionales… e pro sa Costitutzione nostra…!!!
Aturamus e resonamus pro un’iscuta de sa terra nostra.
Pro ite est chi is guvernantes regionales non donant prus rispostas a is sardos…?
Dae ora s’ambiente polìticu sardu subrabivet a issu etotu sena produere atos coerentes cun is interessos de sa Sardigna pro determinare unu mudòngiu radicale de prospetivas econòmicas e sotziales. Custu pertocat sa dereta e sa manca e is sighidores issoro…totus cuncordados in custos annos cun siglas imponentes ma in sustàntzia istrumentales a is privilègios consolidados de is partidos.
Semus a sa vigìlia de su 28 de abrile, SA DIE DE SA SARDIGNA.
Peruna gana de festa ma de ammentare is acontèssidas populares contras a is Savoja…dominadores e tirannos…!
Mi benint a conca is pretesas de is Istamentos de su 1793 chi donaiant caràtere rivolutzionàriu a su pòpulu sardu. Fiant chimbe preguntas chi obligaiant is dominadores piemontesos a rispondere pro torrare a ativare su Parlamentu sardu antigu e pro unu sistema de relatziones chi diant àere postu a is sardos in su tzentru de sa vida econòmica e sotziale, liberende·la dae is prepotèntzias.
Sa risposta de su podere sabàudu aiat istadu de refudu totale…a cussu aiant sighidu unas cantas rivolutzionas populares chi aiant otentu pro risposta violèntzia e crudelidade.
Pro cussu sa data de su 28 non podet èssere de rituales istitutzionales frassos…o de festa…!
Est die de pensamentu de is sardos pro su benidore issoro e de meledu subra su de fàghere…! e totu cussu est acapiadu a s’acontèssida polìtica atuale in relatzione a is cunditziones de su pòpulu sardu.
Sa crisi de oe est determinada dae voluntades subra natzionales e est de òrdine econòmicu e sotziale, in ue at bintu su neo liberismu areste de is élites finantziàrias mannas chi nd’at bogadu podere de isceda autònoma a is Istados natzionales matessi, chi teniant giai costitutziones democràticas. S’Itàlia puru nde faghet parte.
Cussu at cumandadu lìmites graes a su guvernu de is resursas pùblicas chi rugrat is Comunas matessi e sa Regione, a chie at cumandadu s’Acordu de Firmesa e su Paris in bilantziu.
Sunt ainas autoritàrias de impoberimentu obligadu. Inoghe passamus intro s’istrintòrgia de s’austeridade cun totas is cunseguèntzias. Creschimentu de sa poberesa e disimpreu.
Is chi ddu cumandant setzent in sa UE e in sa BCE.
Totu custu non podet èssere parte de sa “sustenibilidade polìtica finas a oe praticada dae s’Istitutzione regionale sarda cun sa manifesta complitzidade de is partidos italianos e de is sighidores issoro.
Is partidos, agiudende·si a pare, ant faddidu e non sunt prus, comente isperaiat Gramsci “elaboradores de is intelletualidades noas” ma oligarchias chi agrupant is interessos de is classes privilegiadas.
Duncas, pro nois sardos, pustis s’isdarruta de ogni disìgiu postu in is Pranos de Rinaschimentu, si ponet un’idea noa pro si nde apoderare de su benidore nostru, peri su reconnoschimentu de protagonistas sotziales noos chi punnant cun is sòtzios issoro a unu sistema de auto-guvernu dae giosso chi pòngiat a fundamentu unu Progetu de liberatzione dae sa tzerachia atuale e dae is poderes subra natzionales chi impoverint a famìlias e impresas.
Custu ìmplicat chi siat postu dae luego in discussione s’Acordu de Firmesa pro Comunas e una Regione chi miret lestra a is bisòngios de is sardos e sa ditza issoro. E non a is paràmetros de bilàntziu.
Liberamus nos finas de is fòrmulas “Modellu nou de creschimentu” o “òbligos de sustenibilidade”: diant èssere is presones noas pro su pòpulu sardu.
In tames chi EJA a “s’Istatutu sardu Nou de auto-determinatzione” e a su mudòngiu dae giosso, in nùmene de su pòpulu sardu.