M’agradat Vito Biolchini, pro s’intelligèntzia sua. Mi praxent is persones chi espressant pròpiu su chi pensant, in unu logu in ue custa cosa no si perdonat e faet iscàndalu. Però, no seo de acòrdiu cun s’ùrtimu artìculu cosa sua, pròpiu pro nudda,

Incumentzo dae s’assertu primàriu de s’arrexonu suo, chi isse definit “craru meda” ma chi imbetzes totu mi paret in foras chi craru: bastat cun s’indipendentismu, est mellus chi totus nos acordamus a inghìriu de sa “sustenibilidade”. Depo nàrrere in deretura chi “sustenibilidade” est su foeddu prus pagu craru de totu su discursu polìticu de is ùrtimos bint’annos. Is critèrios definende su chi est “sustenìbile” cunforma a su chi no est sustenìbile sunt tropu astratos pro èssere batidos a su tzentru de una mòvida polìtica agregadora. No si podet nàrrere su matessi pro su tema de s’autodeterminatzione, chi tenet puru unu poderiu prus mannu de comunicatzione.
Su primu puntu (“bastat con s’indipendentismu”) m’agatat imbetzes pagu pagu de acòrdiu, ma pro rexones opostas a is chi narat Vito. Difatis sa catàstrofe trasformista e clientelare chi fiat giae presente in s’istòria de su Partidu sardu de atzione e chi, in sa temporada de oe, su Partidu de is Sardos rapresentat a manera icònica, ant imbrutadu s’imàgine de totu s’indipendentismu, custu già est craru. Difatis proite unu sardu bolende su cambiamentu depiat si fidare a custos Partidos chi ant collaboradu cun Pigliaru (ma puru cun Cappellacci?).
S’indipendentismu est fràgile, de seguru, proite no connoschet su caràtere urbanu de su prus de sa sotziedade sarda de oe, e puru pro su “sugetivismu” e su spìridu de apartenèntzia prefertos a s’atentzione pro is dinàmicas sotziales liberadoras o de avantzamentu. Ma su “soberanismu” est issu a dd’àere dadu su corfu prus mannu, pro more de su trasformismu suo e imbrutende-nde s’immàgine. Però, nointames totu custu, in s’indipendentismu ddoe capit unu patrimòniu de importu. Bogat a campu s’autodeterminatzione e faghet bìere su caràtere de dipendèntzia e de subalternidade de sa sotziedade sarda cunforma a sa italiana, e duncas est unu patrimòniu pretziadu e chi tocat a defensare (a bortas dae is indipendentistas etotu, e seo pensende a su tema de sa limba sarda).
S’indipendentismu est isperu e abertura, face a unu tempus benidore prus mellus, mentres sa “sustenibilidade” nossi.
In prus, sa debilesa de sa curtura e de sa pràtica polìtica indipendentista no podet èssere riferida a is ideologias suas, cantu a is caràteres puru de sa curtura e de sa pràtica polìtica sarda generale, e mescamente is su fatu chi in Sardigna manchent is tzitades e un’opinione prus pagu acapiada a is biddas e is clientelas (ello casteddutzentrismu e paesitudine!).
E torrat como su tema de is “partidos italianos”, de chie nos depimus partzire, segundu unu puntu chi torrat semper in su discursu polìticu. Pro cantu siat un’espressione forte e eficatze, est una frase chi nos si podet interpretare a manera unìvoca. Sa provocatzione de s’artìculu biolchinianu podet èssere ùtile. In ue si depet pònnere sa làcana de una coalitzione pro s’autodeterminatzione? Difatis, deo creo chi si ddoe fiat unu partidu indipendentista o chi esistat sceti in Sardigna, ma espressione de su sistema clientelare de sa dipendèntzia coloniale (e nde connosco medas de partidos aici), segundu mei depiat èssere postu a una parte, comente a manera naturale su PD ddu est. Si imbetzes ddoe fiat una fortza polìtica italiana cun unu programma ùtile o abertu pro su superamentu de sa dipendèntzia de Sardigna, deo chircaia fòrmulas de alliàntzia, a su mancu tàtica, cun custa fortza. Pro nàrrere, deo no cumprendo si su M5S tèngiat cale si siat programma pro sa Sardigna, mi paret chi nossi, ma, cunsiderende sa positzione sua contra de su sistema italianu, no esitaia a chircare un’acòrdiu cun issos. Pro ddu nàrrere abertamente.