In s’articulu de fundu de giòbia imprentadu in sa prima pagina de Libero, Vittorio Feltri at decraradu chi aeret donadu s’apogiu forte de su cotidianu chi dirigit ca sa campagna pro reconnòschere un’istatutu ispetziale a sa Lombardia e a su Venetu.
Sa cosa de interessu in custa noa est sa torrada de unu de is faeddos polìticos prus de importu de sa “segunda Repùbbrica”: cussu “federalismu” chi, presentadu dae Bossi&Co. che revolutzionàriu, si fiat mudadu abbellu abbellu in dd’unu logu comunu de su linguàgiu polìticu e giornalisticu e isboidadu in pagos annos de su significu suo originariu.
No chèrgio cummentare si bi siat s’oportunidade de ismanniare custu istitutu a àteras regiones chi si diant agiùnghere a is chimbe de oe. Sa Sitzilia, pro esemplu, dd’at otènnidu pro more de su movimentu separatista chi fiat meda ativu luego a pustis de sa gherra e Trentinu etotu pro motivos istòricos, ca fiat identificadu che Tirolu de limba italiana).
Pro custu non bi diat èssere nudda de istranu si in su benidore s’ant a reconnòschere cunditziones particulares de autonomia a àteras regiones chi in custu casu agatant sa giustificatzione issoro in motivos econòmicos e mescamente in su disechilìbbriu intra de intradas e de essidas fiscales chi s’agatat in sa Lombardia e in su Venetu: est in pagas paràulas unu problemas de dinares, o pro mègius nàrrere de “danè”.
Ma custa noa diat pòdere àere unu impatu de importu in s’isula nostra etotu: su multiplicare.si de ispetzialidades diat ispìnghere difatis nois sardos a avalorare is motivos chi istant a palas de s’identidade istitutzionale nostra ma subra de totu a castiare a sa chi at a lòmpere.
In pagas paraulas devimus seberare una de is àndalas chi sighint:
• pònnere a die s’Istatutu e atuare is partes suas chi galu no ant agatadu aplicatzione;
• sa suprimidura cosa sua, sic et simpliciter;
• sa cuntratatzione de un’Istatutu nou in totu chi apat che modellu suo is autonomias continentales prus sobradas, cumentzende dae cussa catalana.
Su chi cadaunu de nois si cheret pregontare est cale de custas tres alternativas est sa mègius, sa prus adata a sa Sardigna de su de bintunu sèculu, ca custa est un’ischerta dae sa cale at a dipèndere una parte de importu de su tempus benidore nostru.
Per la nazione sarda l’unica strada è l’INDIPENDENZA: staccare la spina da roma è l’unico rimedio per invertire il penoso trend che da sempre abbiamo e per incominciare ad aggredire il disastro che ci circonda.
L’italia affonda e con essa noi siamo destinati a sprofondare per primi essendo da sempre in quarta classe.
Saluti
Liberi e indipendenti, finalmente si potrà decidere del nostro futuro senza che ci venga imposto.
Sono per la prima opzione
Escludo terza opzione: lo schieramento per l’autodeterminazione è troppo frammentato e nelle mani di piccoli e individualisti leader (Devias, Cumpostu, Sedda Maninchedda…)
Con quali persone dobbiamo fare la Sardegna indipendente? I sardisti storici hanno clamorosamente fallito e tradito le loro intenzioni,( per una salsiccia), il popolo sardo nel suo DNA è testardo, diffidente, non ama fare gruppo, è geloso dell’altro compagno sardo, a meno che non sia un “continentale”, allora si.
Ho seri dubbi!…. non ci riusciremmo mai.
Se posso dire la mia, piuttosto che tenerci uno Statuto scritto male e ritenuto di debolissima autonomia dagli stessi padri costituenti che avevano contribuito alla sua scrittura, anche qualora venisse aggiornato in qualche punto, sarebbe molto più dignitoso per noi che venga abolito del tutto.
Riguardo all’ultimo commento. Sarebbe molto più dignitoso per noi alzare la testa. Rinunciare all’autonomia anche se poca o peggio ancora lasciare che “venga abolito”, da Roma probabilmente, è agli antipodi della dignità. Quest’ultimo commento è un fulgido esempio del blocco culturale del sardo che non si fida dei sardi o che non ha stima dei sardi (e quindi di se stesso) e preferisce lasciar fare a un estraneo, per poi piangersi addosso. Estraneo estremamente riverito (vedasi l’uso del termine pomposo di padri costituenti) quanto mai un sardo potrà essere da parte di un altro sardo. La mia concezione di dignità è molto diversa. E anche riguardo agli altri commenti, si i sardi sono divisi e invidiosi, questo non giustifica in nessun modo il disimpegno, anzi lo deve stimolare.