(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Totus atragàgiant – a paràulas – sa sotziedade lìcuida e sena memòria. Ma custu fatu de no èssere a tretu de contestualizare e tradùere in cunsighèntzias sas esperièntzias faghet comodidade a medas. Mescamente a chie ischit de no àere resone.

A lèghere sos giornales de oe, pustis chi su guvernu italianu at impugnadu finas s’assestamentu de bilantzu de su 5 nadale ùrtimu, paret chi su visupresidente de sa Regione Paci, esseret semper istadu un’opositore pedrale de sas arrogàntzias romanas e, a manera parìvile, unu difensore fieru de sa Sardigna e de sos interessos suos.

No, assessore Paci, no est gasi.
Pro su pagu chi contamus, sentimus su dovere de non lassare a Vostè, a sos dante càusas suos e a sos sostenidores suos, de collonare sa realtade de sos fatos, faghende contu subra sa memòria curtza de sos òrganos de imprenta, subra s’isbèliu de sa majoria de so tzitadinos, subra sa complitzidade de sos benificados dae su sistema Regione.

Vosté est s’assessore “econòmicu” – e dae unu mese e mesu su presidente “regente” – de sa Giunta prus pagu autonomista de s’istòria. Est s’assessore chi at teorizadu e acumpridu – sena leare però unu formale mandadu dae su Cussìgiu Regionale – un’acordu cun s’istadu pro nde ritirare sos ricursos pendentes in sa Consulta, finalizados a controire una filera de assàchios chi Roma aiat ordimingiadu contra sos deretos nostros, cara a s’autonomia finantziària e cara a sa capatzidade nostra de programmatzione locale. Vostè in prus de ritirare sos ricursos, s’est impegnadu a non fàghere bàlere sentèntzias positivas dàbbiles chi in su mentres esserent pòtzidas lòmpere.

Giai custu diat bastare pro acusare una classe polìtica intrea de traitoria summa cara sa Sardigna e a sos sardos.

Una classe polìtica intrea ca diat èssere non giustu a si la leare cun Vostè ebbia. Chi – cun calicuna crara satisfatzione edonìstica – s’est pesadu che a dominus assolutu in su setore de sos gastos e de sa programmatzione (?).

Est istadu difatis su presidente Pìgliaru, e non vostè, a pigare a cara manna positzione a favore de su Eja a su referendum de su 4 nadale, manifestende in totu s’evidèntzia plàstica sua, sa subalternidade assoluta de sa ghia de custa Giunta cara non a s’Istadu ebbia, ma, fatu politicamente galu prus grae, de sa fatzione polìtica chi s’agataiat a ghiare – pro tempore – su guvernu. Un’investimentu gliuscu, giogadu in coddos de una natzione intrea, punnadu a mustrare fidelidade tzega, in su cumbinchimentu chi posca su dominus Renzi calicuna cosa diat àere torradu.

In sos fatos, una traitoria de sa Sardigna e de sos interessos suos. Dae inoghe sas declaratziones pre e post referendum. Resonos fora dae su mundu, chi ant disafiadu su de bator tres de s’opinione pùblica sarda, mustrende in totu evidèntzia s’istesiamentu – o mègius, sa truncadura – chi b’est oe intre opinione pùblica e Palatzu.

Ma, comente semper acontesset a sos chi anteponent sa fidelidade a sa resone, su cumprumissu fraitzu a su deretu, in pessu est lòmpida sa befe.

Su guvernu “amigu”, postos in buscia sos ritiros de sos ricursos a sa Consulta e su sostegnu tzegu a su referendum e una filera de àteras malefatias, at traitu, lassende sena amparu sa Giunta e sa majoria sua, chi pro tempus meda at adduidu a totu.

In antis amus àpidu s’impugnatzione de sa finantziària regionale e s’annullamentu chi nde cunsighiat – in toto – dae banda de sa Consulta. Amus intesu cun sas origras nostras – s’11 ghennàrgiu coladu – su visupresidende Paci leare che a ignorantes sos chi naraiant chi s’annullamentu fiat unu fatu grae, chi poniat in abbas malas su funtzionamentu matessi de sa Regione. “Est petzi unu fatu tècnicu giai superadu, sa variatzione de bilantzu de su 5 nadale coladu at ischitidu e isòlvidu sa chistione”.

Un’interpretatzione chi est parta dae luego iscoticosa e fora de tinu. A manera chi, in custas oras, puntuale che a un’iscandalu de istade de un’atoredda de su tempus nostru, est lòmpida dae banda de su guvernu “amigu” finas s’impugnatzione de cudda variatzione chi diat àere dèpidu – a manera crara segundu issu – ischitire sos contos de sa finantziària.

Su disacatu si cummentat a sa sola.

Si posca agiunghimus sas ùrtimas “balentias” romanas (su dinari negadu a sas Provìntzias e a sos entes locales, s’esclusione dae sa ripartitzione de sos fundos pro sos fàrmacos isperimentales, su blocu de sos pagamentos in agricoltura, e su contu iscandalosu de sos acantonamentos) su disacatu est sena remèdiu.

Sos giornales de oe proant finas a bi pònnere una cotza, presentende s’assessore Paci che a unu gherradore (?) de su benidore contra a Roma, non ammentende cale est su cumportamentu irresponsàbile chi nos at batidu a bìvere custu bisu malu.

Finas pro custas resones sa Giunta Regione atuale si càndidat a colare a s’istòria non che a sa prus pagu autonomista ebbia, ma finas pro sas prus dannàrgia pro sos efetos chi est istada capatza de prodùere in unu momentu de emergèntzia sotzioeconòmica istremenada che a custu.

Torramus a nàrrere s’assuntu de eris: in antis custa befe finit, e mègius est pro totus.