(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Sa Sardigna est totu un’emergèntzia.

Si ponet a pròere e sos bighinados s’allagant, sos caminos s’iscunsertant e sos rios aundant su logu. E cando b’est petzi su perìgulu chi si pòngiat a pròere, sas iscolas las tancant semper.

B’at caentu e su fogu brùsiat sos padentes, lompet a sas siendas e minetzat sas biddas.
Si ponet a niare e totu sa Sardigna tzentrale s’arressat: sas fèminas chi si depent illierare lompent non s’ischit comente a s’ospidale, sas siendas abbarrant isuladas, sa vida si firmat.

In Sardigna est semper emergèntzia, comente at naradu pagas dies a como sa sìndiga de Fonne.
Pro ite? At a èssere, comente narat Enrico Fresu, cronista de gabbale, ca in su 2017 b’at un’organizatzione “de s’annudré” (a sa tataresa): non b’at unu giassu informàticu, un’aplicatzione digitale, unu sistema chi pòngiat in pare sas emergèntzias e sas disponibilidades, chi diat informatziones. E, mescamente, mancat una pianificatzione/preventzione comente si tocat.
Totu est lassadu a sa bona voluntade de carchi assessore chi – tocat a lu bantare – chircat de istare a curtzu a sos sìndigos.

Ma in Sardigna totu est emergèntzia ca subra de s’energèntzia naschent e non morint mai sas carrieras, sos sistemas e sas “solutziones” a s’emergèntzia.

In custu cuadru s’Istadu si faghet notare ca est assente: a sos interventos eròicos de carabineris, politzia e pompieris currispondet su ritardu iscandulosu de sa Difesa in su de torrare imposta a s’apellu de sos sìndigos (àteros eroes) chi sunt pedende, disisperados, s’interventu de s’Esèrtzitu. E mancari gasi semus sa Regione chi tenet prus tzerachias militares.