(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Cun s’iscritore e antropòlogu Giulio Angioni iscumparit unu de sos pilastros de sa cultura sarda.
A pustis de su 2016 malaitu pro sa Sardigna, addoloridu dae sas mortes de àteros òmines de gabbale comente Pinuccio Sciola e Giorgio Pisano, su 2017 comintzat cun unu dolu immensu pro sa Sardigna.

Cun Angioni s’ànima de massaju de s’istudiosu, chircadore, documentadore e divulgadore si fiat sublimada cun sa passione sua pro contare, pro s’iscritura e su romanzu.

A sa fantasia aplicada a sas istòrias verdaderas o verosìmiles bi fiat arrivadu a pustis de àere tratadu, in sas fases suas diferentes, partende dae Guasila sua, sighende sos istùdios in Germània e s’eperièntzia in s’iscola de Antropologia de Casteddu, sos temas de sas identidades locales, isulanas, italianas, europeas e globales.

Fiat un’òmine de una cultura funguda ma fieramente in su mundu: iscriiat pro sos giornales, fundaiat rivistas e aiat tentu – paris cun àteros – sa bella pensada de su Festival delle storie de Gavoi.
Sas òperas suas literàrias – dae su Oro di Fraus a Assandira, passende pro s’ùrtima Sulla faccia della terra – indeletaiant, conchistaiant, cumbinchiant e insignaiant.

Non discuidaiant sa fortza e sa beridade de s’Istòria, disvelende mancari istòrias e tzircustàntzias atuales o ammentaiant disacatos o debilidades de unu tempus coladu pagu prus o mancu reghente, dae ue sa Sardigna (terra istimada o malaita) non resessit a si nde liberare de su totu.

Giulio Angioni non nch’est prus. Ma fintzas a isse – paris cun àteros òmines de Sardigna chi s’ant fatu onore – est asseguradu unu logu ispetziale in sa cuotidianeidade de su nostru èssere sardos de eris, de oe e de cras.