(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Benidore.

Sa paràula prus tonta de su mundu.

Cun dificultade agatamus una paràula prus violenta, ansiògena e logorròica che custa.
Est violenta cun sos giòvanos chi l’acumpàngiant cun sa paràula intzertesa.

Benidore e intzertesa postos a probe faghent tremulare sos burtzos.
Est ansiògena cun sos betzos chi pensant a su benidore ebbia e issos non b’ant a èssere.
Est logorròica cun sos polìticos. Ca l’impreant gasi meda e a disatinu chi nos l’ant a fàghere odiare.
Su benidore est una paràula tonta.

Est tonta ca in unu tempus in ue s’urgèntzia est dada dae su oe, est un’utopia a tènnere sa fantasia de disignare su cras.

Ma calicunu bi devet pensare a su benidore.
E pro pensare a su benidore podet èssere meda de agiudu su de abbaidare a su presente.

Mai comente in custos annos, in s’ìsula nostra amus torradu a faeddare de biddas. Sutzedit gràtzias a carchi amministradore sàbiu e detzisu e a carchi intelletuale chi ant cumpresu sa tzentralidade de su tema.

Sa sarbesa de sas biddas est divènnidu unu tema belle tzentrale in sa polìtica. Prus si ne faeddat e mègius est, prus s’ismànniat sa dibata prus si podet dare sa possibilidade de creare cussèntzias noas e polìticas noas (e polìticos).

Bastat chi abbaidemus a inghìriu nostru: in ogni bidda sunt chirchende de totu sas maneras de creare formas noas de interessamentu, de creare formas noas de agregatzione chi diant impèllida non petzi a maneras noas de campare ma chi creent atinos noos a pitzu de s’importu mannu chi tenet sa sarbesa de sas biddas pro sa rinàschida econòmica e sotziale de s’ìsula.

E bidimus chi comintzat a progressare s’ipòtesi chi non bastat prus a impedrare unu tzentru istòricu disabitadu ma est netzessàriu chi sas domos chi nde faghent parte siant abitadas dae òmines, fèminas e pitzinnos.

Cun s’idea, mancari, chi cussu siat s’ùnicu logu de su mundu in ue podant isvilupare s’idea issoro de benidore, de famìlia, de cuntentesa.

Ca su chi contat de a beru, in sa vida de ogni èssere umanu, est chi su logu in ue si campat gèneret non beneistare ebbia ma cuntentesa pro isse matessi e pro sas pessones istimadas.

Ite fàghere duncas pro chi cussas domos bòidas no abarrent bòidas e sena vida abbaidende impedrados meda bellos?

Tocat a creare traballu in cussas biddas, est netzessàriu unu sistema de beneistare chi siat a s’artària de sos bisos de benidore de ogni òmine, ogni fèmina, ogni pitzinnu chi at a fàghere de una de cussas domos, sa domo de sa vida.

E creare traballu non signìficat a fraigare s’ennèsimu capannone e a bi pònnere in intro a chi si siat. Creare traballu signìficat a inventare una retza de infraistruturas tecnològicas chi mustret chi ogni bidda, mancari cun una pessone ebbia chi bi vivet, est su tzentru de su mundu.

Creare traballu signìficat fàghere de s’acasagiamentu no un’atividade econòmica pro pagos, ma un’oportunidade pro gente meda.
Totu sas bortas chi nos imponent sa serrada de un’iscola o de un’ospidale nos devimus ammentare de custas cosas.

S’istrutzione, sa salude e su traballu sunt deretos, non capìtulos de gastu pùblicu. Est pro custu chi devimus istare meda abbistos totu sas bortas chi non faeddant de redutziones, atzentramentos, aorros.

Calicunu est iscriende su benidore nostru. Calicunu nos est faghende passare sos deretos pro pragheres.
Ma si pensades chi sa sutascrita bos est invitende a sa rebellia, ismentigade·bos·lu: pro cussa non bi semus bonos e l’amus dimustradu prus de una borta.

Naramus chi si dae cras bidides calicunu iscriende su benidore pro a bois, leade unu lapis e comintzade fintzas bois a iscrìere.