(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)
Male chi ti cheres tue, mai b’apet rimèdiu.
Chi nudda ti potzas sarvare dae su male chi ti chircas. Mi retumbat galu in origras cussa maladitzione chi fiat che una sentèntzia ( frastimu) narada dae sos antzianos de Tresnuraghes a unos de sa bidda vitimas de una autolesionistica proto-sindrome de Tafazzi, su personagiu de sa televisione chi si iscudiat a corpos de fuste a suta de sa chintorgia.

In Sardigna s’autolesionismu paret chi siet a sa moda. Pro cantu pertocat sa polìtica, custu fenòmenu in custos meses s’ammesturat a manera perigulosa a àteros aengios, unos antigos e àteros tìpicos de su momentu istòricu chi vivimus, in unu ammèsturu chi arriscat de èssere mortale.

Peristantu chi a Roma e a Bruxelles tzertos grustos de interessos detzidint su benidore de s’Europa e de s’Italia seghende-nche a fora a manera sistematica sa Sardigna ( dèbile in sos nùmeros e in polìtica, briva de personalidades de cabale chi l’amparent sos deritos), como chi semus semper prus isulados e brivos de infrastruturas, in s’ìsula si giogat a Monòpoli.

Peristantu chi si tzelebrat su bisu pèrdidu de sa indùstria betza e amparada e sos responsàbiles de su alluamentu si nche fuint sena chi nemos lis diant istrobos, peristantu chi sos magistrados iscopèrint trampas betzas e noas, peristantu chi s’Itàlia est cummissariada dae unu comitadu de giùighes fallimentares, inoghe aumentant sas brigas intre sos allèrgicos a su bipolarismu atuale.

Sunt tropu sos chi abarrant cuados a in segus de sos sofismas de sa polìtica, acamados dae s’individualismu e dae su liderismu e partzidos dae unu sentidu beru de cussèntzia comuna, e a bortas presoneris de tifoserias setàrias e utilitarìsticas, vitimas sena seru de sa autoreferentzialidade e de su tzeracumine, o puru de su totu in bona fide ma iscullegados dae sa realidade.

Non nos devimus leare in giru: su matessi arriscu lu current cuddos de su movimentu ampru e maicantu in crèschida, in ue arrodiant indipendentistas, autonomistas e sovranistas chi pasculant ispraminados.

Cando si est proadu a nàrrere a calecunu de sos deghe o dòighi capos indipendentistas de cussa galàssia chi su de èssere partzidos est signale seguru de pèrdida, a s’ispissas si est otènnidu s’efetu de èssere abaidados cun incredulidade, difidèntzia, minisprètziu e làstima.

Est beru chi esistint sas diferèntzias e a s’ispissa sunt una richesa. Ma sigomente sos contos si faghent cun su sistema eletorale in vigèntzia ( tenimus s’ispera chi mudet mancari siemus belle seguros chi no at a megiorare) e sigomente de bisos, intentos bonos e “testimonias” est fatu s’impedradu de su caminu de campusantu, cumbinat chi un’àteruna borta in su benidore diant pòdere bìnchere sas coalitziones chi punnant a sos partidos italianos. Cun totu su chi nde benit.

Intames b’est totu su tempus pro si preguntare ite diat cumbinare si totu sas ànimas indipendentistas si diant aunire proponende paris unu disignu achidadore pro s’ocasione e non pro fortza istràtegicu.

Est beru chi in polìtica sa summa de duos e duos non faghet semper bator. Est fintzas beru chi pro bìnchere non diat abastare chi s’aunent totu sos indipendentistas, gasi comente est beru chi diat servire unu logu comunu cun disignos e protagonistas chi diant segurìa a chie leat in cunsideru s’idea de tòrchere caminu dae sos polos traditzionales.

Ma est fintzas beru chi tocat a si pònnere in conca chi non si podet istare totu sa vida in s’opositzione, ma intames tocat a si leare sa responsabilidade de guvernare. Tocat a fàghere àteros caminos, fintzas a costu de faddire, ma a conca sua, a tesu dae sas tzentrales e dae sas lòtzicas romanas, ponende in su tzentru sa Sardigna e sos sardos.

B’est totu su tempus pro proare a lu fàghere.