(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Diat pàrrere un’isfida de a beru pro titanos sa de torrare a iscobèrrere su significu profundu de sa Paschighedda e chi istat agoa de s’eventu cummertziale chi sighit a si repìtere de manera inesoràbile a cada agabbu de annu, a su matessi modu de àteras festividades cummertziales lòmpidas dae is Istados Unidos in is cales is bidrinas si prenant de lutzigores, mentras chi sa publitzidade in sa televisione ograt cun malitzia a su portafòlliu nostru feti.

Intamen finas is prus laitzizados intra nois europeos chi (comente naraiat su cardinale Biffi) semus satzados ma meda meda disisperados ca amus chèrridu ponnere in duda sa primatzia e meda a s’ispissu cuare in totu sa dimensione ispirituale dae is vidas nostras, semus pigados in custas dies dae unu sulenu, dae un’ispera, dae unu preju de pipios chi cando semus crèschidos intendimus a su sòlitu feti cando sa cuotidianidade de is famìllias nostras est annoada dae nàschida noa.

Ca, dda podimus bìdere in cale si siat manera, ma nois non semus fatos de matèria isceti e cussa de Paschighedda est una dimensione chi resistet, in tames is meda e frassos lugores de sa modernidade, in sa semplitzidade sintzilla chi istat in su naschimentu de cussu pipiu chi, fatu mannu, aeret àpidu sa pretesa de si nàrrere fìgiu de Deus mudende pro semper su cursu de s’istòria e s’intendimentu chi is òmines tenent de su chi est divinu.

Est berus, pagos bi pensant, ma cussu chi est istadu fundadu dae s’òmine cumparidu trint’annos a in antis in dd’una mandigadòrgia de Betleme, est una religione in totu diferente dae totus is àteras. Ca si is cultos chi tenent s’orìgine issoro in sa Terra sunt frutos imperfetos de sa chirca fata dae s’òmine de su mistèriu de sa divinidade (pro mèdiu de s’atividade de carchi profeta o carchi santone prus o mancu ispiradu dae sa gràtzia), cun su Cristianèsimu est Deus matessi chi detzidet de irrùmpere in s’istòria: unu Deus gasi de manera immensa amoradu de s’umanidade chi aiat detzìdidu Issu etotu de si fàghere òmine, incarnendesi in su sinu de un’ùmile bìrghine ebrea, isposa a unu mastru de linna de s’erèntzia de Davide.

Sende chi cussa berdadera no est inditada in is Evangèlios, sa Crèsia, in is primos sèculos, aiat detzìdidu de ammentare sa nàschida de Gesùs propriu a su 25 de su mese de Nadàle, est a nàrrere una data chi sighit de pagas dies su solstìtziu; ma non feti pro mudare cussa (chi fiat tando difòndida meda) de su discu solare, ma finas pro nos donare unu messàgiu teològicu de importu mannu: chene Deus sa vida nostra diat èssere isceti una note de ierru gheliada e chene agabbu.

E est propriu su datu chi semus tirriosos a in antis a sa limitadesa de sa matèria, su motivu pro su cale finas chi est prus a tesu dae sa fide isperimentat in custas dies un’istadu de ànimu prus profundamente annoadu. Est unu miràculu chi sighit a si repìtere cada annu e chi nos ispantat pro sa simplitzidade cosa sua.

Ca torrare a nos iscobèrrere in sa dimensione nostra prus berdadera est unu disìgiu innatu e finas unu donu chi non si podet carculare in su balore cosa sua, chi retzimus in donu cada borta chi Deus tocheddat a sa ghenna nostra.