Cun s’incàrrigu a Gentiloni si perfetzionat sa prima torrada rentziana. Fiat pretzisu pro chie, che a issu, aiat puntadu totu subra una majoria prena de betzos pedrales e de gente impresentàbile a essire de iscena sena pagare su depidu.

Su chi lassat però est unu dèpidu mannu e chi no est servidu a lòmpere sos obietivos chi aiant programmadu.

S’obietivu decraradu fiat cussu de minimare sa fratura generatzionale intre sos chi ant bìvidu e gosadu de unu sistema de garantzias e chie imbetzes, sa generatzione nostra e sas imbenientes, chi nde sunt privos.

S’interessu creadu a subra de issu etotu e sa candidadura sua a sas primàrias e sos primos test eletorales (Europeas 2014 mescamente) aiat dadu s’idea chi, cun issu, bi esseret su cunsensu chi serviat a nche proare. Forsis est istadu tando chi Renzi at isperadu a beru de pòdere, giai in custa legislatura, a otènnere resurtos istàbiles e at chircadu de usare custa legislatura pro ammaniare a su mègius s’imbeniente e pro issu primu test eletorale chi at a èssere cussu chi amus a bìdere in su 2017 o, in capas, in su 2018.

S’istrategia sua est istada individuàbile dae luego, ma no in tamen totu sos aversàrios internos suos si nche sunt ghetados a sa bìnchida fàtzile, chi issu at ofertu, de su referendum cunfermativu de sas reformas, risparmiende-li cussa chi diat èssere istada sa derrota polìtica determinante: sa de sa crèschida mancada e duncas s’impossibilidade de resessire in s’operatzione de revesa generatzionale chi fiat su coro de sas “còntigas” suas.

Sende chi sas istitutziones sunt prenas de cussa classe dirigente catocomunista chi pensat de l’àere frimadu, issu at sonadu s’ùnica mùsica chi custos cheriant intèndere, sa de andare a votare luego, chi est a s’imbesse de su chi servit a issu, e chi est sa situatzione in ue issos s’agatant mègius: sa de fraigare guvernos in biancu e nieddu.

Ischende bene chi un’àtera crisi forte de s’economia in sos meses imbenientes e su impeoramentu de sos fondamentales at bisòngiu de tempus pro èssere assorbidu, b’at de giurare chi s’at a leare totu su tempus chi li servit pro fraigare una còntiga noa de Cincinnatus de sa polìtica mentres sos crobos de sa polìtica betza e noa s’ant a mantènnere un’iscena chi issu non podiat bòlere.

S’ùnicu chi mi paret apat cumprèndidu e chi li podet fàghere sa brulla est, che a semper, Berlusconi, chi mancu sas dies de sa derrota ùrtima referendària at mai mancadu de li fàghere a cumprendère ca li est simpàticu.
Renzi at pensadu de resessire a apostivigare unu paru de co-esistèntzia de sos betzos de su partidu suo e a su matessi tempus de assorbire su mundu popolare chi dae bint’annos creet in Berlusconi, fatu istat chi sas peleas reghentes diant àere dèpere insignadu chi su caminu prus curtzu a manera rara est cussu chi nos conduit a domo.

Abarrat su fatu chi, dae inoghe a un’annu, at abarrare una de sas pagas alternativas credìbiles a sas iscenas istèricas de sos 5 Stelle, e mancari chi deo sigo a isperare chi s’Itàlia apat in fines unu guvernu popolare, a sa fine su chi deo apo bisòngiu e su chi totus ant bisòngiu, est unu guvernu chi paret fronte a sos problemas e los isòrvat.