“Nois cherimus una sotziedade sotzialista chi currispondat a sas cunditziones de su Logu nostru, chi rispetet totu sas libertades cunsacradas dae sa Costitutzione, chi siat fundada in una pluralidade de partidos, in su cuncursu de fortzas sotziales diferentes.

Una sotziedade chi rispetet totu sas libertades, francu una: sa de isfrutare su traballu de àteros èsseres umanos, ca custa libertade distruit e faghet vanas totu sas àteras”.  (Enrico Berlinguer)

Custas afirmatziones , in su mundu de oe, sunt sotzialistas, comunistas o petzi giustas?

Custas afirmatziones, in s’Itàlia e in sa Sardigna de oe, a si podent atribuire a su partidu chi est guvernende a livellu italianu e sardu? Sunt patrimòniu de su partidu-Istadu chi est egèmone in sas Asl, in sos entes, in cada setore econòmicu?

In custas dies coladas su parlamentare nugoresu Bruno Murgia at iscritu in contu de su bipolarismu nou chi, in sos Paisos otzidentales prus avantzados, no est prus intre dereta e manca, ma intre identitàrios e globalistas.

At ammentadu chi sos anglosàssones sintetizant custa alternativa noa de prospetiva cun sa definitzione de “new political divide” (partzimentu polìticu nou).

Est a beru, in sas famìlias polìticas traditzionales benit semper prus male a cumprèndere chie est gherrende pro bìnchere sas povertades semper prus mannas, sa pagu distributzione de sa richesa, sas aristocratzias fallimentares chi si perpètuant a sa sola e non càrculant sos chi sunt abbarrados in dae segus.

Chie difendet sa nobilesa de su traballu? Chie mantenet arta sa bandera de sa dinnidade sua e de sa netzessidade chi siat “difusu”, giustu e otenìbile dae totus, cale chi siat su puntu de partèntzia?

Custa est sa prioridade chi amus pèrdidu de vista, presos comente semus in un’ egoismu chi est fìgiu de un’organizatzione sotziale chi nos cheret partzidos e insertados in rituales chi ant necrotizadu sas tramas chi unu tempus fiant vitales, bonas a generare oportunidade e crèschida.

Sa cumpetitzione de s’ùrtimu referendum at mustradu chi su giogu est iscobertu: su votu non si podet prus controllare, indiritzare, pinnigare cunforma a sas esigèntzias de sos braminos chi guvernant a bètia de àteras castas chi si sunt impoveridas die cun die.

Sas anàlisis de sos flussos ant mustradu chi prus chi no una cumpetitzione ideològica nos amus a dèvere abesare in presse a un’acaramentu generatzionale. Sos garantidos contra a sos pòveros noos, sos fìgios de sa pensione carculada cun su retributivu contra a sos chi in pensione non sunt isperende mancu de b’andare ma si diant acuntentare de unu traballu detzente, garantidu e de prospetiva.

E in prus, in su venidore probianu, sos chi si diant istracare de èssere ricatados dae sa polìtica – cun cuntratos interinales de màssimu ses meses – e chi andant a dae in antis cun sos voucher de 4 èuros a s’ora contra a sos chi galu una borta s’ant a arrèndere e si nch’ant a fuire a largu dae sa Sardigna.

B’at unu cambiamentu epocale, in sa sotziedade nostra, e sa polìtica e sos giornales non resessint ne a lu bìdere ne a lu contare.

Proant a lu fàghere unos cantos setores de sa cultura, sos chi non sunt ligados a duas bias a sa mandigadòrgia de sos cuntributos fàtziles, a s’adunadaa de sos apellos pre-eletorales ridìculos , belle semper in favore de sos afamadores de su pòpulu. Chi, comente est giustu, no los càrculat e, antzis, si intendet istimuladu a votare contra.

Tocat a dare ancas democràticas, a custu movimentu pro-traballu, pro-giustìtzia, anti-globalizatzione. Tocat a peleare pro inclùdere fortzas “positivas” e elaborare retzetas giustas e “possìbiles”, sena ismentigare chi peruna risposta costrutiva podet lòmpere dae sa protesta istèrile.

Sas energias antagonistas mannas devent e podent fraigare un’alternativa praticàbile, moderna e onesta, barighende sas giagas antigas e fraighende pontes chi bi podant colare òmines e fèminas de bona voluntade.

In sos Istados Unidos sos costituentes ant iscritu in sa Carta fundamentale chi cada tzitadinu podet tènnere su deretu a sa ditzosia.

Atualizende custa decraratzione nos diat agradare a nàrrere chi s’àndela de sighire, pro sa situatzione chi semus, est sa de pòdere fraigare una sotziedade chi bàrighet s’individualismu, e in ue a totu sos òmines siat reconnotu su deretu-dovere de reduire sa cuota de infelitzidade in su mundu, includende, est craru, sa nostra.