S’assessore Gianmario Demuro, a cale si siat manera si giuighet s’atividade sua de assessore in custos 32 meses, at cunfirmadu de èssere una persone sèria e de gabbale.
No est mai una cosa iscontada. Finas ca, cando sas persones sèrias e de gabbale addòbiant sa polìtica e sos rituales suos, a s’ispissu nde abarrant primados. E non sunt prus issos.
Ateruna persone sèria e de gabbale est s’assessora Elisabetta Falchi chi, a sa sola contra a totus, a s’ispissu contra a sos alleados suos e totu, at amministradu un’assessoradu difìtzile in unu momentu difìtzile.
Est averguadu chi apat aguantadu paritzos frontes, sena si rèndere a pressione peruna. Onore a issa, imprendidora prestada pro belle tres annos a unu servìtziu pùblicu.
Contra bentu cunforma a su comunicadu “lunare” fatu a pustis de su votu dae su onorevole/presidente/professore Frantziscu Pìgliaru (a bisu de issu no est costadu nudda sende chi si votaiat subra su referendum e no a subra de issu), sa polìtica sarda – sena prus dudas – est buddende. Semus intrados, finas si s’orizonte de sas eletziones abarrat cussu de su freàrgiu 2019, in su perìodu longu longu pre-eletorale. Cussu in su cale sa gente si torrat a positzionare e si ghetant sas fundamentas pro su tempus benidore.
In custa mirada tocar a lèghere movimentos e mòvidas de sas dies imbenientes. Antzis, unos cantos los podimus giai comintzare a lèghere: su Partidu de sos sardos, chi dae unas chidas est dende sinnos de pagu cuntentesa, no at partetzipadu a su votu subra sa cunfirma de sos asentos consiliares de mesu legisladura.
Cheret nàrrere chi Maninchedda s’est parende a essire dae sa majoria? Deo so pro refudare custa visione istrìgile e unu pagu contulàrja cunforma a s’intelligèntzia de su prus polìticu intro sos assessores in càrriga. Beru est imbetzes su contràriu: su Partito dei sardi si càndidat a ghiare sa ristruturatzione de su tzentrumanca sardu e de su naturale de custa Giunta. No est naradu chi siat unu male. Si càmbiant, no at a pòdere èssere si non pro megiorare. Finas ca, pro fàghere peus – e muto a testimòngiu su 73% de sos sardos – , est impossìbile de a veras.
Posca b’at unu datu polìticu chi non si podet ignorare – in s’infilada istratègica uguale e contra a sa de Maninchedda – e atenet sa essida dae sa majoria de sos RossoMori.
Non tantu, e non petzi ca in su freàrgiu 2014 fiat resurtadu su segundu partidu de sa coalitzione, ma mescamente a cajone de su messàgiu chi lompet dae Muledda e Pau: “Non bi podet àere cunvergèntzia cun unu partidu (su PD) chi no at cunfirmadu sos impignos in perunu de sos setores istratègicos chi fiant in su mesu de su patu de coalitzione. Su sèberu no est de custu tempus ebbia, ma de prospetiva: no amus a èssere prus alleados e amus a traballare pro un’alternativa”.
Est unu messàgiu chi si inferret in unu cuadru destabilizadu, chi faghet sos contos cun un’eletoradu flutuante – in Sardigna meda de prus chi in aterue – chi est in chirca de una domo e de una prospetiva sèria pro su tempus benidore.
Si comintzat a cumprèndere chi RossoMori at a traballare a unu progetu nou: una coalitzione identitària, fundada subra valores democràticos fortes, chi siat a tretu de faeddare cun totu sos setores de sa sotziedade sarda. Una formatzione moderna e inclusiva, a tretu de frunire un’alternativa credìbile a sos polos traditzionales, chi resurtet atrativa de positividades isparghinadas.
Est una prospetiva ammajadora. Bidimus chie e cun cales maneras at a èssere a tretu de li dare ancas, coro e ànima.
Sos piessinos etotu chi parent chi manchent a su guvernu regionale de a dies de oe.
Caro Direttore,
magari prendendo esempio dai nostri fratelli Corsi, sarebbe davvero ora di mettere davanti a tutti e tutto, in maniera chiara e senza alcuna paura o artificio, l’obiettivo di breve o di medio termine dell’indipendenza della nostra Isola.
Rispetto a questo obiettivo, si potrebbe quindi chiedere a chiunque (incluso il Partito dei Sardi) in maniera chiara e senza alcuna paura o artificio: sei per il raggiungimento di questo obiettivo o contro questo obiettivo?
Non aggiungerei condizioni, modalità, polarità, dottrine, padri, generali, nani e ballerine ma solo questo obiettivo chiaro e forte per dividere da una parte gli uni (per l’indipendenza) e gli altri (contro l’indipendenza).
Mi rendo conto che non sarà facile trovare l’unità in una galassia di persone e associazioni molto eterogenee, però vista l’attuale legge elettorale regionale chi si deve dividere non sono certo le persone che oggi non sono rappresentate o sono una esigua minoranza in consiglio regionale! C’è da recuperare poi il voto dei delusi o nauseati dai personaggi che detengono il potere da sempre qui in Sardegna.
Infine, Direttore non dimentichi che è la pancia quella che porterà il consenso: intesa però come pancia da riempire con qualcosa da mangiare (“it’s the economy, stupid”), un programma anzitutto e seriamente di carattere economico di crescita sostenibile per la nostra isola.
Saluti
che non sia la volta buona? comunque anthoni muroni mi sembra che il lavoro che stai cercando di fare sia meritorio in una situazione in cui letante(troppe?) forze che si rifanno al sardismo passano il tempo più a menare il can per l’aia che a trovare un’idea e una strategia comune
Franciscu Sedda l’ha sempre detto che l’obiettivo a innantis e’ l’indipendenza. Che continuino spediti questo processo di. coalizione e dialogo con gli altri gruppi che gia’ si sono ritrovati e che coinvolgano senza remore rosso mori, partito sardo d’azione e orfani di Michela Murgia. L’obiettivo principale è quello, una maggioranza virtuale gia’ c’è e sovrasta i partiti italiani. Dichiariamola, rendiamola reale.