Subra Renzi e sas atrividas suas, subra su sebestu ismenguadu chi at mustradu de àere de sos umores de su Paisu, amus giai naradu e in medas ant a nàrrere in custas oras.

Su resurtu de finitia de su votu e s’amprària de sa derrota (19 miliones de no contra 13 miliones de Eia) nde leant cada duda in contu de sa nudda cunfiàntzia de sos italianos cara a poìticas che a cussas, de truncaduras de caminu, de semplificatzones e finas tentatziones e disgeniaduras “mercaderas” (su giru peri su logu pro firmare Patos trastocados e s’ofensiva de personàgios a manera de De Luca) subra sas cales Renzi e sos suos si nche sunt imboligados a sa sola a manera discuidada.

Nois torramus, imbetzes, a allùghere su faru subra sa Sardigna, in ue sa mannària de su resurtadu est galu prus de infadu pro sos giughebandera de su Eja, comintzende dae su presidente de sa Giunta Regionale.

Sos 616 mìgia (contra 237 mìgia) chi ant refudadu sa reforma de Renzi e s’apògiu anti-autonomista de Pigliaru ant dadu a cussu fronte de guvernu sa prus tzocadosa intre sas iscavanadas lòmpidas peri s’Itàlia.

A beru b’est calincunu frunidu de unu bìculu de onestade intelletuale chi podet pensare chi custu siat acadessidu ca sa gente at sighidu su chi ant preigadu Grillo, Berlusconi, Salvini, Bersani, Brunetta o Fassina?

Si podet dare chi calicunu de sos chi ant mustradu de bìvere in s’Iperuràniu potzat èssere a beru cumbintu.

E puru sa beridade est un’àtera e sos sennores chi sunt a su guvernu de sa Sardigna l’ant fraigada cun cuidadu passentziosu a cara a unu suitzìdiu polìticu, in custos duos annos e deghe meses.

L’ant fatu cun sa tostorria de sos tecnocrates chi parent chi bivant fora de su tempus, leende detzisiones e cumportamentos chi, a manera iscientìfica, ant otentu unu resurtu a duos pìgios: a non megiorare sas cosas e a si nche dispatzare su cunsendu de sos sardos.

Ca sas detziones faddidas e su cumportamentu artivu chi est pretzisu de sos barones chi sunt infadados dae su pòpulu chi si chèsciat, ant agiùnghidu unu de tres fatores, chi a longas – in cara a sos sardos – si pagat: s’ausèntzia totale de autonomia, s’idea chi esseret prus importante sa fidelidade a s’Istadu e a su Partidu prus de sos interessos de sos sardos chi istant male.

Non si acrarint si nunca sas gestiones lunares de partidas chi tocant a manera dereta sa carre bia de sas persones: dae su dimensionamentu iscolàsticu (“Amus a colare a s’istòria comente sos chi ant tancadu sas iscolas imbetzes de las abèrrere, est una fadda”, nareit Soru etotu), a sa truncadura de sos servìtzios in sas zonas internas (“Sunt protzessos chi non si podent transire”, aiat naradu unu Paci chi non faghet a contare in Austis), sa comunicatzione mala cun sos sìndigos (de istripitu s’ausèntzia de Pigliaru pro s’ùrtima manifestatzione pro su bilantzu armonizadu), sa continuidade territoriale chi non funtzionat e s’atzoroddu de Ryanair (cun sas evidèntzias semper negadas), sos sèberos chi non si cumprendent subra ambiente e inchisinadores, sa gherra intre territòrios subra sos Entes e Agentzias, sos nùmeros fritos e s’iscempiùmene de unas cantas règulas preferidas a s’empatia de sa polìtica.

E posca, comente apo giai naradu, s’omogeneidade chi non si podet bajulare con totu su chi est guvernativu e rentzianu.

E totu custu cundidu cun unu sentidu de artìvia contra su dissensu e sa contestatzione, finas cussa chi at s’inclinu de fraigare.

Chie iscriet a proadu a abèrrere sos ogros a Pigliaru, in s’interessu de sa Sardigna, pro meses e meses. Aia e aiamus aficu in su fatu chi esseret potzidu èssere una ghirada positiva.

Ma de cantu fiamus faddende nos nde semus sapidos su 14 cabudanni 2016, cando – cummentende sas dimissiones de su sutascritu dae sa diretzione de L’Unione Sarda (chi nudda b’intrant cun issu) – aiat naradu a sos interlocutores de un’addòbiu de majoria (o forsis depimus nàrrere de minoria bidende sos resurtos de eris): “In fines dae cras non totu at a èssere contadu comente negativu”.

Ascurtet professore. Sa gente est istraca de intèndere contos o còntigas, comente sos chi nos ais dadu a màndigu in custas ùrtimas chidas Vostè, Paci, Renzi, Boschi, Del rio, Serracchiani e Finocchiaro, in su biàgiu bostru a ogni cabu de Sardigna.

Sos sardos bos ant giuigadu pro su chi seis a beru, pro sos fatos negativos chi ais produidu, pro s’ausèntzia de cada infrusada de umanidade e de sensibilidade polìtica, pro su fatu chi non seis pro nudda indipendentes dae Roma e pro sa tentatzione tecnocràtica subra sa cale est fundadu cada sèberu bostru pùblicu.

Bos ant giuigadu pro custu – a manera meda prus tosta chi in Itàlia – non pro su chi deo e àteros amus contadu cun onestade, ma pro custu ebbia.

Vostè l’ischit cale est su dramma, pro nois totus (e a dolu mannu finas pro bois), professore istimadu? Su dramma est chi amus imparadu a la connòschere e chi duncas Vostè no at a mudare de unu nudda s’atzione e su cumportamentu: at a proare a negare su significu polìticu de custu disacatu, at a proare a non modificare su cumportamentu e sas polìticas, faghende crèschere, a custa manera, sos problemas de sa Sardigna e s’impopolaridade de su Presidente suo.

A dolu mannu non s’annùntziant tempos bonos pro sa terra nostra: isperemus de no àere resone, ma in cara a nois amus unu calvàriu de duos annos. E isetamus unu benidore disisperadu pro chie at èssere prenetadu a fàghere su Presidente a pustis, de si agatare in cara a unu degollu malu a torrare a sestare.

Bonas uras a nois totus, chi pro como amus istransidu unu perìgulu.