Cussa de eris no est istada una bìnchida manna ebbia de su NO, ma est istada un’afirmatzione primorosa de sa Democratzia, mescamente de cudda forma de democratzia sena intermediatziones in ue sos tzitadinos podent espressare a manera direta sa volontade issoro.

Eris est istadu unu triunfu verdaderu de sa Democratzia Direta. Cussa matessi forma de poderiu populare chi nois de su Canton Marìtimu, comente medas in antis de nois, mentovamus semper intro sos puntos de fortza de primore e fara de su modellu polìticu elvèticu chi rapresentat sa base cun sa cale est fraigada sa reneèssida de sa Confederatzione Isvìtzera.

Eris, pusti de annos, sos sègios eletorales si nche sunt torrados a prenare, prenos de tzitadnos chi ant torradu a agatare sa cunfiàntzia de nàrrere su chi pensant, siat pro su No o pro su Eja, sena si dèvere intregare a una classe polìtica semper prus làrgana, semper prus pagu capatza e disinteressada, cun sas lògicas suas de poderiu, de rapresentare sa voluntade populare.

Eris non si votaiat pro partidos e subra nùmenes designados dae sas segreterias, ma si votaiat subra calicuna cosa de cuncretu e s’est pòtzidu fàghere finas sena cussu lìmite, rapresentadu dae sa lòmpida de unu quorum, chi aiat fatu fallire totu sas ùrtimas consultatziones referendàrias.

Eris ant, in fines, bìnchidu sos tzitadinos !!!

E eris, in Sardigna, pro more de su referendum, s’est acumpridu un’àteru resurtu istòricu. Nois sardos amus mustradu, cun unu votu belle plebiscitàriu, chi no est beru chi semus a mala bògia “”pocos, locos y malunidos”. Antzis, su sentimentu nostru comunu de discuntentu, chi pro medas de nois significat finas a èssere a largu, non a manera geogràfica ebbia, dae su poderiu italianu, s’est a manera clamorosa riveladu in totu sa potèntzia sua.

Oe devimus mòvere dae custu fatu, cun custu atinu pretzisu pro fraigare su tempus benidore de sa Sardigna.