Est finida comente fiat normale a finire:

S’invasione de sas televisiones no est bastada e at produidu forsis un’efetu contras.

A àere totu s’imprenta manna a favore no at fatu su mìraculu e Renzi at, pro bona sorte, pèrdidu sa manu sua de poker.

Sa Costitutzione est sarva, isetende una riforma verdadera, ùtile e cumpartzida a manera ampra.

Cun Renzi essint, in su mentres, derrotados sos medas dugones de su mundu polìticu, bancàriu, imprenditoriale e sindacale chi pro cumbinchimentu (pagu) e cumbènia (meda) aiant cojadu su tentivu atrividu suo de ipotecare sa ghia de sa polìtica italiana pro sos binti annos a bènnere, pro more de su combinadu-dispostu Italicum-riforma costitutzionale.

Sos italianos – mai gasi medas in sos ùrtimos annos – non li ant perdonadu sas promisssas medas non mantènidas, calicuna forsis finas ultres sos demeritos suos.

Ca Renzi – a banda de sa barrosia nuovista e sa mala a bajulare atza de ocupare a manera militare totu sos tretos de su poderiu – est unu chi semper e cando bi at proadu.

At dadu s’istile suo a su guvernu e a s’Itàlia pro unu triènniu e est istadu finas malassortadu a no nde leare profetu dae una revesa econòmica chi fiat disigada e isetada dae gente meda.

Ite nd’at a costare como de issu e de su guvernu suo? Malu a lu nàrrere como in deretura. In capas s’at a dimìtere, ma no est naradu chi Mattarella non proet a lu cumbìnchere a abarrare in càrriga, dende-li unu guvenu de iscopu, incarrigadu a fàghere sa finantziària e una lege eletorale su prus pòssibile cumpartzida. Est dàbbile chi a cussu puntu s’andet a votare a làmpadas de su 2017 e no est de escluire chi Renzi matessi si potzat torrare a propònnere comente candidadu de s’ischieramentu suo. Amus a bìdere. Ma sas alternativas non sunt medas.

Ite nàrrere imbetzes de su disacatu registradu dae su fronte de su Eja in Sardigna.

A sa tenta natzionale s’est agiùnghida un’iscorcorigadura pro su presidente Pigliaru, chi si fiat ischieradu a manera no achistiada – paris cun s’Istadu Magiore suo – a favore de Renzi e de sa riforma, neghende e ignorende sos efetos feos pro s’autonomia sarda.

Sos amministrados suos li ant mandadu un’avisu de isfratu chi como est in s’agenda de su tzentrumanca sardu e de sos istrategas suos fraitzeddos.

A dae in antis ant duos annos chi at a èssere piessinadu dae cussa chi sos analistas internatzionales ant giai cramadu sa sìndrome de Hollande.

Su presidente frantzesu metzanu in chimbe annos si nd’at mandigadu su cunsensu de su cale disponiat a s’ora de s’eletzione, tantu de èssere cuotadu su 7,5% in sos sondàgios.

Non s’at a torrare a candidare e no at a èssere candidadu, mentres sa manca frantzesa at a èssere belle de seguru escluida dae su ballotàgiu. Forsis si podet annotare calicunu analogia.

Si podiant isetare calicuna cosa de diferente, Pigliaru e su tzentrumanca?

Su dimensionamentu iscolàsticu, sos servìtzios in sas zonas internas, sa comunicatzione ismenguante cun sos sìndigos, sa continuidade territoriale, sos nùmeros assutos e unas cantas règulas indignas semper preferidas a s’empatia de sa polìtica. E posca s’omogeneidade cun totu su chi est guvernativu e renzianu chi non si podet bajualare.

In polìtica 2+2 faghet semper 4.

Chie podet, traballet a unu benidore diferente pro sa Sardigna. Cando Pigliaru at a àere finidu b’at a àere su bisòngiu de totu sas intellgèntzias, totu sas sensibilidades e totu sas onestades pro proare a torrare a acontzare s’iscontzu.