Est pretzisu chi sos amigos chi sunt po su Emme nos ammentene – a nois chi tenimus sa rughe de su No – chi no est unu grandu argumentu su de ammentare chi cun custa riforma est in perigulu s’Autonomia de sa Sardigna.

Tenent facilidade a nos ammentare chi tzenias intreas de politicus sardos – dae su Parlamentu a sa Regione – no sunt mai bistaos autonomos. No solu in s’istitutzione ma mancu de chelbeddu o faghinde politica.

Est pretzisu, duncas, ammentare totu sos tempos. Si potent ammosciare Mario Melis cun Pigliaru, Soddu cun Capellacci o Carrus cun Soddu? D’ogni i tenet s’idea sua ma creo chi una differentzia dae sa prima a sa sigunda Repubblica e dae sa prima e sa sigunda Autonomia tiat toccare de la faghere.

Da vint’annos e pius semus in tempus de “nominados”: in Parlamentu bi andat solu sos Sardos seberados in Roma. Amos bidu de totu: tzente cancellada e torrada a ponnere, tzente chi aiat perdìu torrada a ponnere. Nos podimus isettare autonomia da chie depet su postu sou a sos romanos?

Leade sa Presidentza de sa Regione dae su 1994 a dies de oe: cun su bipolarismu ogni candidau est bistau seberau in Roma e adeboi votau in Sardigna.

In sos annos de presidentes “amigos” (Pili-Berlusconi, Soru-Prodi, Cappellacci-Berlusconi, Pigliaru-Renzi) no amus bidu autonomias. Caligunu de custos narad adesso aeere ottentu pius de cantu li ispetaiada, ma sunt bisos insoro. Sos sardos no si nde sunt abitzaoso.

Gasinche sa tzente si la leat no cun sos comportamentu ma cun s’istitutzione.

No pretendent unu cambiamentu – seberende presidente e Ideas bonas in Sardigna – ma nde segant deretu su bratzu de s’Autonomia.

Sempere pius tzente narat chi votare est inutile, comente chi siet unu fastitzu. Assora, si gasi est, no idimus s’ora chi arrivet su disastru.

Nessi, dae cussa die, amus a podere isperare de torrare a naschere.