Fiat s’annu de gràtzia 1948. S’Italia fiat partzida in duos, a manera polìtica e finas ideològica. Is eletziones de su 18 de abrile pro su annoamentu de su Parlamentu depiant detzidere su benidore de su Paisu nostru: abarrare cun s’Otzidente liberale, democràticu e cristianu o cun s’Unione Soviètica comunista, tirànnica e àtea.

In curtzu, sa DC de Alcide De Gasperi contra su PCI de Palmiro Togliatti. Sa cumbata de propaganda est istada violenta e at furriadu fintzas tropu is règulas de su bonu garbu polìticu. Comente giai aiat iscritu unu cronista de s’època, “sunt falados a campu, santos, mitos, pregiudìtzios, e timores, timorias de bisajos e arrennegu colletivu, imbòligos e dòpios sensos, befulania e rivalidades antiga, e da poi islogan, apellos, traitorias, totu su repertòriu improvisadu de una Itàlia chi sighiat s’àndala de una luta interna e internatzionale a sa matessi manera, de bidda ma ideològica, comitziale o metafìsica”.

Ismentigheit, cuddu cronista, de annànghere chi in sa “cumbata metafìsica” fiat arruolada Nostra Sennora. Dd’ant crameint a sa gherra is comitados tzìvicos de Luigi Gedda, super catòlicu democristianu, chi los fundeit pro s’ocasione a segus de mandadu ispirituale de Pio XII. Cussa Itàlia, nointames s’esperièntzia tràgica de sa gherra e de su iscontru violentu chi sigheit, fiat ismalitziada e timorada de Deus.

Su sacru e su miracolìsticu fiant reconnotos dae una grandu massa de gente che a solutzione de is problemas. S’ispargeit s’idea chi petzi unu miràculu de Nostra Sennora podiat sarbare sa tziviltade e sa pàtria de su comunismu. Unu referendum berdaderu: Eja o Nono a sa barbàrie. In custu sentidu is comitados tzìvicos e sa Crèsia patzelliana, faleint a campu e pongeint in prima lìnia sa Nostra Sennora, in ue su simulacru andaiat peri is tzitades, biddas e sartos de sa penìsula e de is ìsulas.

Sa gente acurtziaiat a castiaiat a is missas de is preìderos, pìscamos a archipìscamos. E pregaiat pro unu miràculu chi podiat allughere is mentes de una parte manna de is italianos. Dda crameint totus “Nostra Sennora Pellegrina”.

Colados setanta annos, fintzas oe, Annu Dòmine 2016, una Nostra Sennora Pellegrina passat in is tzitades, biddas e sartos de s’Itàlia. No est unu simulacru, non benit giutu a palas dae is fideles. Tràvigat peri sos chelos supra unu jet de Istadu e allonga su biàgiu suo fintzas a Sud Amèrica, in ue donat beneditziones a is italianos disterrados.

Sa Nostra Sennora Pellegrina de oe tenet simigiàntzias boticellànias cun Maria Elena Boschi. No est mandante Pontifìtziu, no invitat a pregare: est ambasciadora de su capu polìticu e ispirituale. At imparadu dae issu medas litanias, chi repitet cara a pratzas de fideles in adoratzione de su risitu suo. Nemos dda firmat ca, che a is dischentes chi ischint a memòria sa letzione, diat pòdere pèrdere su discursu.

Maria Elena est bènnida in Sardigna puru. At naradu, sena si fàghere ruja in cara, chi s’Autonomia de sa Regione at a èssere prus forte, chi su Senadu nou at a èssere làngiu pro su pagu màndigu e, mancari si diant pòdere setzere pitzocos de degheoto o binti annos istorchende istòria, etimologia e significu, at a garantire efitzèntzia e sabidoria.

Totu a èssere nou ischintiddosu, s’economia at a cùrrere comente non l’amus bida mai, is costos de is istitutziones ant a èssere ismesados, sa finàntzia internatzionale s’at a poderare, is migrantes … no de cussos non faeddat, bi cheret sa cara sua a torrare promissas pro custu. In fines s’Itàlia, narat chirchende de non rìere, at a pòdere devennere sa locomotiva de s’Europa e Renzi su ghiadore suo. Su conducator de s’Itàlia comente Ceausescu fiat pro sa Romania.

Nos podet nàrrere sa durche ministra, comente totu custu bene de Deus diat pòdere essire a pustis de una reforma partziale de sa Costitutzione? Perunu fidele dd’at fatu mai custa pregunta. A Nostra Sennora tocat de bi creere. Cun maneras cumbinchidoras, pensende a su incipit de Paba Giuanne XXIII, at bortadu a is sardos unu invitu: “Cando aias a torrare a domo faeddade cun is bostros, cun is collegas de traballu, cun is amigos de fùbalu, in Facebook e fintzas cun is parentes pagu simpàticos”. Fartant in s’elencu is trufados de Banca Etruria. Dae is cales est mègius pro issa a s’istesiare.

Dae inoghe a duas dies amus a ischire si custa borta sa Nostra Sennora làica at fatu su miràculu che a cussa catòlica de Pio XII e Luigi Gedda in su 1948. Amus a ischire si sa coratzada Rai ghiada dae s’ammiràlliu Renzi at iscutu a su nemigu. Amus a ischire si is italianos ant crètidu a is renzadas gigantes chi sa propaganda difundet cun mèdios lìtzitos o iscumbenientes.

Amus a ischire si sa mègius Costitutzione de su mundu (paràulas de Oscar Luigi Scalfaro) est diventada sa prus bella in s’universu gràtzias a sa pintadura de is estetistas Maria Elena e Mateu.
Non bollu fàghere sa lista de is machines (emmo, machines) de custa cacoreforma ca meda si nd’est faeddadu e est infadosu a ddu repitere. Bollu però nàrrere de cussa lìtera sena mandante imbiada a mie e a àteros milliones de tzitadinos italianos. Su postinu, in s’època de posta-el de de Pec, batit pagamentos ebbia.

Cun praghere mannu apo cumpresu chi mi non l’aiat imbiada s’Agentzia de is Intradas ma su generosu Primu Ministru chi, custa borta, non mi torraiat istrina e mancu mi imponiat, comente est avesu a fàghere, una tassa noa cuada. Sa lìtera de oto pàginas a colores acrarit proite su “eja” est bellu e su “nono” lègiu. Si fiat istadu dudosu m’aiat cumbintu. A votare “nono”.

Is argumentos suos fartant: cun su “eja” totu at a èssere bonu ca est bonu e totu at a èssere bellu
ca est bellu. E is tesis suas sunt produtu de ignoràntzia. E difatis afirmat chi is sustenidores de su “nono” sunt unu mischiamurreddu ca benint dae partes polìticas diversas. No ischit, su pugione, chi sa Costitutzione chi bolet cambiare est nàschida gràtzias a s’atopu de dae sa sìntesi de bideas diversas e mancari opostas.

Una Costitutzione, sa lege de is leges, non dda podet iscrìere e fortzare unu guvernu de santinos e madonnas; non podet èssere aprovada dae una majoria parlamentare mantènnida dae girabanderas e votada a pustis chi s’opositzione ant lassadu s’àula.

Est una atzione fortzada chi nde minetzat àteras. S’Istòria insingiat che a ispissu is ditaduras sunt fìgias de democratzias disgeniadas. In custu campu nois italianos amus giai donadu. Unu àteru “ventenniu” lu bolemus evitare. A custu progetu naramus “No”.