A podet un’indipendentista votare e fàghere propaganda pro su Nono in su Referendum costitutzionale italianu? De seguru.
Un’indipendentista cussente de sos perìgulos de custa riforma pro sa Natzione Sarda, non solu est legitimadu a votare Nono, ma est fintzas obligadu a fàghere connòschere sas resones de sa positzione sua in relatzione a chie imbetzes at detzisu de s’astènnere pro mandronia o pro un’idea precuntzeta.
Su Eja e su Nono est craru cho non tenent su matesi sentidu e non tenent sas matessi cunseguèntzias in tèrmines de prospetivas polìticas venidoras. S’assentu de sa Riforma costitutzionale promòvidu dae su Guvernu Renzi preannùntziat, difatis, su destruimentu de s’autonomia ispetziale e non, de seguru, s’afortimentu suo; e si unu primu mamentu non tocat sas prerogativas de sas regiones autònomas, nche mandat custu passàgiu petzi a unu segundu tempus, pro efetu de s’art. 39 chi narat in manera testuale “Sos disponimentos de su capu IV de sa lege costittutzionale presente non s’àplicant a sas Regiones a istatutu ispetziale e a sas provìntzias autònomas de Trento e de Bolzano fintzas a sa revisione de sos Istatutos rispetivos subra de sas bases de intesas cun custas Regiones e Provìntzias autònomas”.
Si podet pensare cun resone chi una modìfica de sa carta auonomìstica at a dèvere acollire totu sas modìficas costitutzionales de su ddl Boschi, renuntziende a sa potestade legislativa reconnota como. Benit male a pensare a unu testu chi aumentet poderes e cumpetèntzias de sa Regione; ma fintzas in s’ipòtesi chi dae sa revisione de s’istatutu autònomu podat essire unu testu prus avantzadu de su chi b’est como est fàtzile a prevìdere chi custa riforma diat èssere botzada dae Roma, in lìnia cun s’assentu costitutzionale nou, tzentralista chi no nde podet prus e contràriu a su detzentramentu de sos poderes e duncas a su reconnoschimentu de sos deretos de sas minorias natzionales comente sa Sardigna.
A parte custu, b’at de notare chi tzertas modìficas bi diant èssere deretu: s’art. 17 chi impedit a sos sìndigos de sas Comunas cun prus de 10 mìgia abitadores e a sos cussigeris regionales de èssere membros de una de sas Càmeras e duncas de fàghere parte de su Senadu nou, diat èssere abrogadu deretu. Unu passàgiu, custu, chi at fatu nàschere una chistione subra de sa prevalèntzia de critèrios e chi de fatu diat tocare giai sa carta autonomìstica. Unu pretzedente, cutus chi faghet impressire sa revisione de s’Istatutu. E custu bastat a fàghere prefèrrere unu votu contràriu a sa riforma imbetzes de s’astensione.
Cale sinnificadu polìticu diat pòdere incarnare su non votu si solu in sas ùrtimas regionales de su 2014 sos datos de s’astensione si sunt atestados a su 47,77% de sos chi tenent deretu, pro more de un’assèntzia de cunfiàntzia semper prus marcada in sa polìtica? Su fatu est chi non si podet trasfornare s’astensione in unu referendum pro s’indipendèntzia. Su tentativu de atribuire su resurtadu de s’astensione a una cussèntzia indipendentista presunta diat tènnere unu sinnificadu petzi pro chie at seberadu de non si pònnere cun nemos, ma non pro sos chi no ant votadu ca no ant cumpresu su sentidu de su testu referendàriu o sas medas implicatziones chi cumportat pro s’Ìsula nostra.
S’ùnicu caminu chi si podet sighire est su de chircare de parare fronte a s’arretratementu e a sa pèrdida graduale de soverania a sa cale sa Riforma nos nche diat giùghere; fraighende percursos de emantzipatzione polìtica e sotziale chi agiuent un’aumentu progressivu de sos poderes de sa Regione. Anteponende a sas polìticas de sa dipendèntzia una proposta de guvernu fundada in su deretu detzisionale de sos sardos e in su reconnoschimentu de s’istòria, de sa cultura e de sa limba de su Pòpulu nostru, cun s’aplicatzione de leges chi punnent a dare impèllida a una visione prus indipendentista de sa sotziedade sarda a sa cale una classe dirigente noa e cussente, espressione de sa Natzione Sarda, at a pòdere propònnere una proposta sòlida de referendum pro s’indipendèntzia, cumintzende duncas unu bratzu de ferru intre sa Regione e s’Istadu tzentrale pro su reconnoschimentu de su deretu internatzionale a s’autodeterminatzione e a s’indipendèntzia
Non b’at àteru caminu pro fraigare unu percursu de cumpartzimentu chi siat a tretu de interessare totu sas cumponentes de sa sotziedade sarda. Sunt agabbados sos tempos de sas iscomùnicas e de sos epìtetos ghetados a subra a chie non si reconnoschet in sèberos legìtimos ma opinàbiles comente, in custu casu, su de su non votu. Sas patentes de moralidade devent lassare logu a unu cunfrontu in su mèritu de sos cuntenutos e rispetende sas sensibilidades diferentes, in s’òtica de su fràigu de unu movimentu natzionale prus mannu in defensa de sos deretos colletivos de sos sardos.
Pro su chi pertocat s’apuntamentu de su 4 de nadale, si non cherimus lassare chi siant àteros a detzìdere sas sortes de s’autonomia nostra e si non cherimus pònnere in sas manos de un’Istadu tzentralista su venidore de sa Natzione Sarda, rennovo s’invitu a andare a votare Nono contra sa riforma de su guvernu Renzi. £££
***
Gentile Antonio,
ho il massimo rispetto delle sue opinioni, che peraltro collimano con chi ci ospita nel suo blog.
Apprezzo anche il passo “Sono finiti i tempi delle scomuniche e degli epiteti scagliati contro chi non si riconosce in scelte legittime ma opinabili come, in questo caso, quella del non voto.”.
Infatti io non andrò a votare. Coscientemente, convintamente.
1) L’accettazione di una qualunque delle due formule è infatti per me l’accettazione di uno status che io ho deciso di non riconoscere: quella di una costituzione di uno stato uno ed indivisibile. Ed io, oramai da diversi anni, propugno invece l’indipendenza dell’isola di Sardegna dall’Italia.
2) non serve votare NO in quanto scorie nucleari, sconfinate basi militari ed ogni altra nefandezza sia accaduta o potrà accadere avverranno in un modo o nell’altro. L’unica maniera per riprenderci il nostro territorio e farne quello che vogliamo è crescere come individui, quindi come movimento o soggetto politico ed economico ed infine come maggioranza degli elettori della nostra isola. Non ci sono altre strade.
3) non serve votare SI perchè chi crede veramente alle frottole di una classe politica regionale che più prona ad interessi diversi da quelli dei Sardi non si sarebbe potuto immaginare ha una visione della mia terra e del suo futuro solo all’interno dell’Italia.
Il garbo e la pacatezza dei suoi toni sono tuttavia rimarcabili in una arena sguaiata quale quella alla quale assistiamo in questi giorni e a cui io so solo dare un nome: fastidio per la democrazia.
Spero di avere altre occasioni di leggerla, qui da Antony o altrove
A s’intendi mellus
Andrea
Gentile Andrea, io vedo la cosa dal punto divista delle relazioni internazionali. La Sardegna indipendente avrà bisogno di partner affidabili. E l’Italia – che ci piaccia o no, nel bene e nel male – sarebbe il nostro Partner principale. Avendo ancora il potere di incidere sul sistema di quel Paese, abbiamo dunque il dovere di fare la nostra parte affinchè divenga tale, un Paese sano e affidabile. Io voterò NO anche per questo motivo.
Conosco Giovanni Fara da diversi anni, unu indipendentista cosciente unu veru Patriota.
Condivido la sua buona fede sulla sua posizione dei rischi che il popolo Sardo rischia col voto del referendum e che sorte comporta tale riforma per la Natzione Sarda. Una NOBILE scelta la sua, una scelta che non ci da garanzia assoluta nella situazione che il popolo Sardo vive e subisce in questo drammatico momento (STUDIATO ad ARTE). In Sardigna sarà un voto di pancia e non dde SENTIDU. Giovanni Fara, ha ragione a esternare la sua nobile ragione ma non basta per convincere i sardi a votare il NO. C’è troppo interesse che l’italia non si può permettere di perdere. Questo referendum è studiato ad arte a netto favore del SI e in Sardegna l’interesse va verso il SI alle servitù, al servilismo, all’assistenzialismo che trova facile consenso. Giusto il NO del cuore ma su SENTIDU NO bastada. Per questo da Indipendentista pro ASTENSIONE naro a Giovenni Fara patriota stimau, a Sorres a Frades Indipendentistas dde ponni su coro ma sa conca in su contu prus artu.
Se 50 è l’esatta metà di 100 significa che 50+1 è in maggioranza.
Il rimanente 49,9 e minoranza. Se la matematica non è un’opinione è sufficiente ragionare con la testa e non col cuore.
In sardu si narada si unu non kerede duos non brigana.
Vissero tutti felici e contenti ma su prus forte vinkede.