Issas dda tzerriant Madre e ca funt fillas suas si bit de atesu. No isceti po su bistiri biancu e asullu chi portant ma po su sorrisu fitianu e beridadosu chi ddis pintat sa cara e is ogus. Cussa Madre est Madre Teresa de Calcutta, sa chi iat nau: “Unu sorrisu no costat nudda ca no impòborat a chini ddu donat e fait erricu meda a chini dd’erricit”.

Issas funt is mongias de sa caridadi e cun custu donu, aciuntu a su de su sorrisu fitianu, adóbiant a donniunu: a chini andat a domu insoru e a chini agatant per is bias.

In Casteddu bivint in Sant’Elia. Sa domu insoru est una domu acollidora de dónnia biaxi po chini circat fintzas sceti unu fueddu. De sa Capella -un’Altari, unu Gesu Cristu, una Madonna, froris medas e unas cantu cadiras, si bit su mari e s’intendit s’àlidu de su mundu.

E issas de inguni andant pròpiu a adobiai un’àteru mundu, cussu chi su in prus de nosu no bolit: is ispidàlis, is presonis, is abbisongiosus, is ùrtimus comenti narat su Vangéliu.

Po issas però s’abbisongiu no est sceti cussu de su pani ma narant ca totus seus pòburus de calancuna cosa: o poita no crêus, o seus malàdius, o no seus cuntentus, o seus pecadoris, o seus solus e no si ndi importat de nudda ca pentzaus de pòdiri tènniri a càstiu totu sa vida nostra. Tropu grai aici su caminu!

Tocat invecis a lassai chi Deus trabballit po nosu permitendiddi de intrai in domu nostra. Si depeus abituai a nci crei. Cun semplicidadi. A issas ddis parit ca in su pagu chi tenint no ddis amanchit nudda: funt siguras ca sa Providéntzia nc’at a pentzai, no sceti a ddis fàiri otènniri su chi ddis serbit ma fintzas a isciri comenti e innui at a acuntèssiri. E is ogus insoru nant ca est berus.

Ogus chi s’alluint de prus candu chistionant de una data ghiadora de un’opera manna de caridadi: su 13 de dónnia mesi -dì sinnalada po èssiri sa data de sa cumparta de sa Madonna de Fàtima a is tres pipieddus Franciscu, Giacinta e Maria- lassant in domu insoru unu assótziu in preghiera e issas bessint po pregai cun àtera genti in is logus cunsideraus de perditzioni ancà feminas, su in prus pitzinnas, si bendint po unu calisisiat de cussus abbisongius tzerimoniaus. E nci nd’at sèmpiri de prus.

Ma umbra peruna sinnat is ogus de is mongias, sa Madre imparàt: “Chi giudicas is personas no t’abarrat tempus po ddas istimai”.

In is dîs de istadi cumbinat fintzas de ddas adobiai in mari, cun is bistiris unu pagu arremangaus, gioghendu e cantendu cun is pipius, cun cussus chi de siguru chenza de issas a mari no iant a pòdiri andai.

Is chi però iant a bòlliri acostiai de prus funt is giòvunus. Cussa gioventudi chi parit aici aillargu de dónnia càbudu siguru, de dónnia imprassu de amori. De issus, a dolu mannu, si nd’acurtziat pagus.

Tandus su sàbudu a merì is mongias de sa caridadi ddus circant in is logus insoru e bessint a passillai in Bia Manno: ingollint sa Madonnina e cun Issa si firmant e chistionant cun totu is piciocus e piciocas chi s’acostiant. Po chistionai. Sceti po chistionai. Est festa manna candu aproillant in medas.

De issas però is mongias de Madre Teresa no chistionant. Un’àteru pretzetu est su de fàiri totu in mudìmini e umiltadi, a iscusi e chene perunu vantu, sighendu un’imparu chi a nosu puru is Babbais nostrus s’ant lassau: fai su beni e citudì.

Atèras prellas de caridadi manna, òpera de cussa Mongixedda chi at furriau su mundu fundu a susu po fàiri su beni, si spraxint, de cussa domu de Sant’ Elia, deapetotu “No lessis chi calancunu si n’andit a pustis de t’àiri adobiau chentza chi s’intendat prus bonu e prus cuntentu”.

E su coru s’intendit prus lébiu castiendu, de cussa domu, su mari.