Bi sunt cosas chi pro èssere bidas in manera nìtida depent èssere abbaidadas dae atesu. Una mirada forana, disinteressata, permitit a s’ispissu de còllere isfumaturas chi dae curtzu diant èssere impertzetìbiles.

Bi sunt àteras cosas imbetzes chi bidas petzi dae curtzu podent èssere analizadas, aprofundidas, istudiadas e inseridas in determinados cuntestos vitales.

Sa Sardigna est in carchi manera una terra de distàntzias. Distàntzias siat fìsicas chi mentales, pro isvariadas resones.

Abbaidare dae atesu sa mobilidade de sos sardos diat agiudare, pro esempru, a si atinare, a cantas e cales peripetzias siant custrintos sos matessi pro si mòvere “liberamente” intre unu paisu e s’àteu de s’ìsula e intre sa Sardigna e su restu de su mundu.

Abbaidare dae curtzu sa manera in sa cale sos sardos si movent dae unu paisu a s’àteru e dae sa Sardigna a sa penìsula diat pòdere fintzas apostivigare sa pèrdida definitiva de cussa chi in manera ingiusta dae medas benit cramada “continuidade territoriale”.

Pro ite non si cumprendet comente mai sa distàntzia Roma/Milano est sa matessi de Roma/Casteddu, su prètziu pro atraessare cussa distànzia e su tempus chi si bi ponet sunt duos nùmeros detzisamente ( e in manera birgongiosa) prus bàscios pro sa prima trata. E puru bivimus in su matessi Istadu, semus guvernados dae sas matessi pessones, pagamus sas matessi tassas, a Casteddu comente a Milano.

Cussu de sa continuidade est petzi su primu esempru mannu de distàntzia chi in antis de èssere chilomètrica est mentale. Mentale pro ite s’ùnicu pensamentu chi depet ghiare tzertos sèberos depet èssere petzi e ebbia su deretu de ogni lìberu tzitadinu a sa mobilidade.

E a pustis b’est totu su capìtulu de sa mobilidade interna, chi non colat petzi peri s’eternu cantiere de sa 131, ma colat pro s’infinida retza viària sarda chi dae deghènnios non otenit niunu gènere de atentzione e manutentzione.

Ma sa distàntzia chi partzit su biagiadore dae sa destinatzione no est petzi cussa chilomètrica. Sa distàntzia est fintzas sa diferèntzia intre unu benidore immaginadu e cussu chi in realidade semus bivende.

Si penset a unu puntu de riferimentu, agiomai poèticu, identificadu dae sa distàntzia chi curret intre unu cale si siat logu de sa Sardigna e su mare. Cussa poesia non b’est prus cando cussa distàntzia divenit s’ogetu de sas peus batallas polìticas suspesas intre ispeculatzione e salvaguàrdia.

E si calicunu sestat unu surcu intre su “in antis de su PPR” e su “a pustis su PPR” deo diat tèndere a iscostiare s’asse de su arresonu, so giuta a pensare chi b’est istadu unu momentu, unu momentu pretzisu, in su cale in Sardigna s’imprendidore turìsticu e s’impresàriu edile sunt divènnidos sa matessi pessone cunfundendende de su totu obietivos e mission aziendale: su primu at comente obietivu de gestire una impresa turìstica e fàghere cuntentos sos òspites, su segundu at s’obietivu de fraigare sos muros de cussa impresa a tales chi su primu potzat traballare.

E si sos duos si cunfundent intre issos, si perdet de vista de su totu s’obietivu de s’unu e de s’àteru creende misturas, carchi borta, de aberu esplosivas. Sos duos in custu casu si depent mantènnere a distàntzia si si cheret unu a pustis. Si si cheret unu benidore.

Sa Sardigna, est istadu iscritu in premissa est una terra de distàntzias. S’ùrtimu esempru nos narat chi bisòngiat mantènnere sas distàntzias, in sas primas rigas imbetzes, in ue si faeddat de mobilidade si evidèntziat comente sas distàntzias imbetzes depent èssere colmadas. Distànzias, pròpiu, a su plurale.

Ma pro dare unu sensu a totas sas distàntzias chi faghent parte de sa vida nostra sa Sardigna non bastat, a dolu mannu, sa sighida rammendada a sa bella ‘e mègius de polìticas de sos annos colados. E non bastat nemmancu sa ragionerìstica de su follu eletrònicu aplicada a sa programmatzione. Non bastat insertare sos nùmeros de su bìvere bostru in Sardigna in unu cherbeddu mannu eletrònicu pro otènnere mègius polìticas.

Sa polìtica est fantasia. Est disafiu. Est unione de diversidades chi divenint fortza comuna. Sa polìtica sena su sabore de s’utopia non at resone de esistire. E pro praghere, bastat faeddare de efetu tzambella, de distàntzia intre periferia e tzentru. Faeddamus dae oe de “efetu curnisa”. Proades como a immaginare una curnisa apicada a su muru sena unu cuadru bellu a intro.