Sena sa limba sua unu pòpulu est mortu. E s’autonomia culturale est de fundamentu pro costoire e fàghere a bìvere unu pòpulu.

Sa limba est unu fatore base pro s’autonomia culturale e custa ùrtima est sa madrighe de sa libertade, de s’indipendèntzia e de sa revesa sotziale e econòmica de unu pòpulu.

E sa burradura de s’autonomia culturale est su fundamentu de cada colonialismu. Su problema nostru? Una classe dirigente chi protzedit dae una neoborghesia intelletuale corruta de sesi, chi no at initziativa, arretrada e isente, parada a fàghere de tzeraca in cada ocasione.

Una classe dirigente ausente, una classe polìtica dèbile e insufitziente, un’imbragu istatale dominante, un’incapatzidade totale de autoguvernu. E duncas de autonomia.

Est su pensamentu de Antoni Simon Mossa, ma deo nde cumpartzo finas sas molècolas.

Oe su Partidu Sardu de Atzione nde ammentat sa figura a chentu annos dae sa nàschida. Ma mi sento de èssere in ie cun issos, in s’isetu chi cussas ideas, cussas impèllidas, cussas infrusadas, finas cussas contraditziones (ca finas de contraditziones sunt fatas sas vidas e sas esperièntzias) si potzant intèndere in su palatzu de tzitade de Tàtari e potzant infùndere dae luego su partidu gloriosu de sos Bator Moros e cuntagiare totu sa polìtica sarda.