Tic Tac, tic tac. Sena coro su relògiu in sa brente de su cocodrillu tzocat su cùrrere de su tempus chi abarrat a capitanu Ùnchinu. Tic tac, tic tac, su relogiu in sa brente de sos sardos tzocat unu tempus chi, però, non faghet a tìmere a nemos.

Sa pisca de sa turina ruja, chi nadat in sos mares sardos, est proibida a nois etotu pro more de unu acordu de su Ministeru cun sas marinerias. Esistint 42 litzèntzias de pisca, chi apartènent a sas marinerias de Sitzìlia e Campània, una ebia a sa Sardigna. Situatzione paradossale?

De seguru, prus paradossale su pensamentu de s’assessora Falchi chi, narende chi connoschet a manera perfeta su problema, s’invòcat a unu interventu cale si siat de su Ministeru pro isòrvere sa chistione.

Ca sos piscadores sardos esserent giai andados a Roma pro pedire s’interventu de su Ministru e de su matessi Renzi in capas non si nde fiat serada. Gasi comente, forsis non s’est abigiada chi sa tarea sua e de custa giunta, sa tarea de unu Guvernadore chi, a sa mesa de Cop22, de sas ìsulas de su Mediterràneu, Grètzia a cabu, afirmaiat chi esistit un’iscommissa pro su reconnoschimentu de unu “deretu de tzitadinàntzia” chi promitit a sas popolatziones nostras unu benidore de beneistare, nos afortiat in su diàlogu internatzionale comente ambasciadores intre s’Europa e s’ispunda sud de su mediterràneu”.
Paris cun custas paràulas galanas de mollu programmàtoriu abarrat, però, sa mancàntzia assoluta de fortza de sa regione nostra (ma lu diat iscrìere finas e mescamente in caràtere mannos) a adelentare sas prospetivas a livellu progetuale e econòmicu non cun s’Europa ebbia, ma cun su Guvernu nostru matessi chi (ma in capas m’ammento male) at firmadu totu una filera de “patos” torrende-nos a los propònnere a distàntzia de calicunu mese (semper sos matessi oviamente), chi promitiant una filera de vantàgios a su territòriu.

M’ammento finas, ma inoghe puru sa memòria mi diat pòdere traìghere, chi belle duos annos como aiant isbandieradu un’acordu de importu chi aiat definidu sa vertèntzia de sas intradas famadas, apostivighende sa dèroga a su patu de istabilidade pro totu sos EE.LL. de sa Sardigna.

Chi posca custa promissa las l’apant istraviadas cun sa norma famada de sa contributzione obligatòria pro sos matessi EE.LL. pro ischitire su dèpidu pùblicu mudadu in su cocodrillu de Peter pan chi si nche màndigat finas sas isvèllias pro su fàmene, beh, finas custu faghet parte de s’orgòlliu nostru de èssere “ispunda” pro promotzionare paghe e beneistare (…a chie?).

Sas peleas de sas marinerias amministradas a livellu lobìsticu iscòbiat bene in contu de sa fortza chi sa Regione nostra podet àere in sas chistiones de sustàntzia, sende chi in sas chistiones de forma amus giai leadu iscavanadas a muntone.

Una Regione chi, mancari apat una fortza de importu (a livellu de forma) in su comitadu de sas Regiones, in totu sas mesas in ue s’arresonat de insularidade, cun pontes de importu cun s’UE (in fines amus una pariga de eletos sardos!!!), una Regione chi sighit a a boghinare sena pasu cun sos “depimus àere, depimus reclamare, depimus contare” ma chi, in cuncretu, non resessit a otènnere, non reclàmat si non cando su dannu est fatu (e duncas a trigadiu), non contat a perunu livellu ma, antzis, promovet una modìfica de sa Costitutzione chi at permìtere a su Guvernu a si nche fichire galu de prus in chistiones de importu, che a s’ambiente, s’energia, beh, custa Regione (minùscola e maiùscola) s’at a dèpere poderare su fàmene.

E su Tic Tac at a sighire a non fàghere a tìmere a nemos.