Giovunos istimados, una app non bos rendet ditzosos

No acuntentade.bos de bìvere pro bivere, ma apade s’alientu de sonniare. Sa ditzosidade cosa bostra non tenet prètziu e non si podet negotziare; no est una “app” chi podimus carrigare in su tzellulare e mancu sa versione prus annoada cosa sua bos at a pòdere agiuare a bos fàghere lìberos e mannos in s’amore.

bìvere un’amore lìberu cheret nàrrere istimare chene possedire: istimare a is persones chene pensare chi nos apartengant, ma lassende.los lìberos. S’amigu verdaderu de Gesùs si distinghet primariamente pro s’amore cuncretu e non pro un’amore chi istat in is nues.

Su chi no est cuncretu e faeddat de s’amore bivet in dd’una telenovella, unu fotoromanzu. Est un’amore cuncretu comente cussu de is genitores bostros, chi ant renuntziadu pro esempru a unu viagiu.

Sa libertade no istat in su pòdere fàghere semper su chi nos agradat: custa cosa nos torrat serrados in nois matessi, a tesu dae is àteros, nos impedit de èssere amigos disponìbiles e ladinos; no est veridade chi cando deo isto bene tando totu andat bene.

Tocat semper a nàrrere chi nono. Sa libertade, imbetzes, est su donu de pòdere ischerare pro su bene: est lìberu, su chi ischerat pro su bene, su chi chircat su chi agradat a Deus, mancari custa cosa siat traballosa. Ma feti pro mèdiu de ischeras alientosas e fortes si podent pònnere in atu is prus mannos sònnios, cussos pro is cales nde balet sa pelea de ispèndere sa vida.
Non cuntentade.bos de sa mediocridade, de”bìvere pro bivere” abarrende sètzidos e in sa comodidade. Non portade cunfiàntzia in is chi bos istorrant dae sa richesa verdadera, chi seis bois etotu, narende chi sa vida est ermosa feti si si tenent medas cosas; discunfiade.bos dae is chi bos cherent fàghere crèere chi seis baliosos cando bos mascarades che fortes, a sa manera de is eroes de is films, o cando bos ponides bestimentas a sa moda de sa die.

S’amore est su paperi de identidade de su cristianu, est s’ùnicu “condaghe” chi tenet valore pro èssere reconnotos che discìpulos de Gesùs. Si custu documentu iscadit e non s’annoat die cun die, non semus prus testimòngios de su Maistru, e tando bos fatzo una pregunta: bolides acollire su cumbidu de Gesùs de èssere discìpulos cosa sua? Bolides èssere amigos fideles cosa sua? S’amigu verdaderu de Gesùs si distinghet primariamente pro s’amore cuncretu chi isprendet in sa vida sua. Bolides bìvere custu amore chi Issu nos donat?

Chircamus tando de nos pònnere a s’iscola cosa sua, chi est un’iscola de vida pro imparare a istimare.
S’amore est ermosu, est sa làcana pro saditzosidade. Ma no est cosa simpre, abisòngiat de impinnu, est peleosu; difatis istimare cheret nàrrere a donare, non solu carchi cosa de materiale, ma carchi cosa de se matessi: su propriu tempus, sa propria amistade, sa propria capatzidade.
Retzire unu donu nos faghet ditzosos ma, pro aprontare a cussu donu, persones generosas ant
dedicadu tempus e impinnu, e aici, donende.nos in donu calicunu cosa, nos ant donadu finas una parte de issos matessi, calicuna cosa a sa cale sunt resèssidos a renuntziare.

Proamus a pensare fintzas a su donu chi is genitores e is animatores bostros bos ant fatu, permitende a bois de bènnere inoghe pro custu Giubileu chi a bois est dedicadu. Evitade sa tentatzione de imbrutare s’istima cun s’istintu de pretendere, de tennere su chi nos agradat. Sa cultura de su consumismu afortit custa tendèntzia.

Ma cales si siat cosa, si la istringhimus tropu, si dissipat, acabbat ruinada: e a pustis abarramus delùdidos, isbòidos interiormente. Su Sennore, si iscurtades a sa boghe sua, bos at a rivelare su segretu de sa teneresa, chi est su de pigare a incuru s’àteru, e custu bolet nàrrere a ddu respetare.

Sa minetza printzipale s’agatat cando a nemos nd’importat de tie e proas su sentidu chi ses lassadu a un’ala, is chi a s’edade bostra non sònniant sunt giai in pensione, non si fràigat contras: custa cosa si narat distrutzione. Una cantone alpina narat: “In s’arte de artziare sa cosa de importu no est a ruere, ma est sa de no abarrare rutos”.

Su chi servet est su coràgiu de si nde pesare, de si nde lassare pesare dae sa manu de Gesùs chi medas bortas est cussa de s’amigu, de is genitores.

*Custu discursu dd’at pronuntziadu su Papa Frantziscu sa die 23 de abrile de su 2016, pro su Giubileu de is Giòvanos in pratza de Santu Pedru.